10 tips voor een goede relatie als je partner autisme heeft

Mensen met autisme zijn net zo goed in staat om een gezonde relatie te onderhouden als ieder ander. De ‘normale’ relatieregels moeten daarvoor hier en daar wel en beetje bijgebogen worden.

1. Zorg voor zoveel mogelijk kennis over autisme

Weten hoe autisme het gedrag beïnvloedt en hoe je dit kan bijsturen is vaak al een enorme eye-opener die het wederzijdse begrip zal versterken. Het besef dat het nooit ‘normaal’ zal worden kan voelen als een rouwproces en is vrij gebruikelijk na een diagnose.

2. Verwacht niet dat je partner ‘het wel aanvoelt’

Veel vrouwen beweren dat alle mannen er last van hebben, maar bij autisme is het gebrek aan inlevingsvermogen buitenproportioneel groot. Daardoor lijkt het soms of zij emotioneel ongevoelig of overheersend zijn. Bij vrouwen met autisme speelt vooral de behoefte aan controle en onafhankelijkheid de grootste rol en daarbij wordt vaak voorbij gegaan aan wat de partner wil. Onthou dat dit een kenmerkende situatie is voor een relatie met autisme en dat het niets zegt over de liefde die je partner voor je voelt.

3. Vraag om wat je nodig hebt: de 5 W’s

Juist door duidelijk aan te geven waar je behoefte aan hebt maak je het niet alleen je partner makkelijker, maar ook jezelf. Gebruik de 5 W’s: wie, wat waar, waarom en wanneer? Alleen aangeven dat je ‘op zich best wel graag koffie zou willen’ is niet duidelijk genoeg. Vraag je partner om koffie te zetten terwijl jij de kinderen op bed brengt, zodat jullie daarna samen koffie kunnen drinken. En verwacht je bloemen op je trouwdag, vraag er dan om.

4. Geven en nemen

Zoals in elke relatie is het ook geven en nemen voor stellen waarvan een van beide autisme heeft. Het gevaar dat je overbelast raakt ligt op de loer: voor jou is het immers veel makkelijker om je aan te passen dan voor je partner. Ga na wat belangrijk voor je is en bekijk samen hoe je dit mogelijk kunt maken.

Elk jaar in december ga ik een week weg met een vriendin. Even geen vaste regels, gewoon doen waar we zin in hebben en spontane acties bedenken. Dat Jos en de jongens elke dag hetzelfde eten, een week dezelfde onderbroek dragen en de hele avond gamen heb ik allang naast me neer gelegd. Jos vind het niet leuk als ik weg ben, maar begrijpt dat ik deze week hard nodig heb.

5. Geef je partner de mogelijkheid om in stand-by modus te gaan

Mensen met autisme krijgen dagelijks te maken met een enorme hoeveelheid prikkels. Om die te verwerken en tot rust te komen hebben ze tijd voor zichzelf nodig, afgesloten van de rest van de wereld. Gebeurt dat niet, dan raken ze mentaal vermoeid en worden moeilijk, grof en star in hun gedrag. Meestal is het dan de partner die de ontlading over zich heen krijgt. Het is belangrijk dat de partner zonder autisme zich realiseert dat het niet aan hem of haar ligt.

Als Jaap thuis komt van zijn werk moet hij eerst even alleen zijn. Zodra we gaan eten is hij er weer helemaal bij en hebben we het leuk met elkaar. Hij vergelijkt het zelf met een computer die is vastgelopen: die moet je ook even een tijdje uit zetten voordat ‘ie weer goed werkt.

6. Seksualiteit

Sensorische gevoeligheid speelt vaak een grote rol in het leven van mensen met autisme. De meeste van hen (maar niet alle!) ervaren een flinke fysieke druk als prettiger dan lichte strelingen en vluchtige kusjes. Het is dan ook voor beide partners van belang om hun wensen en voorkeuren duidelijk te maken. Wat de een als pijnlijk beschouwt kan voor de ander voelen als een voorzichtige aanraking.

Jos krijgt de kriebels van zachte aanrakingen en ik weet dat ik hem dus altijd ‘stevig aan moet pakken’. Jammer genoeg heeft hij zelf niet altijd in de gaten hoe stevig zijn eigen aanrakingen zijn: “Ik raakte je amper aan!” We weten allebei dat dit bij zijn autisme hoort. Voor de omgeving is het lastiger te begrijpen, die denken vast dat ik thuis mishandeld word.

7. Communicatie

Wie een partner heeft met autisme weet precies wat er bedoeld wordt met ‘Oost-Indisch doof zijn’. Afspraken worden vergeten, berichten niet doorgegeven en boodschappen ontkend (“Dat heb je niet gezegd!”). Plan vaste communicatiemomenten in: op zondagmiddag bijvoorbeeld om de kalender van de komende week door te nemen en elke avond tussen acht en half negen om de dag door te nemen. Dat is duidelijk voor beiden en voorkomt een hoop frustratie.

8. Voorkom dat je in een isolement raakt

Het sluipt er vaak ongemerkt in: je partner wil niet mee naar feestjes, heeft een hekel aan onverwacht bezoek en jij moet doorgeven dat jullie dit jaar wéér niet naar de verjaardag van oma komen. Voorkom dat je als gezin in een isolement raakt en laat sociale gebeurtenissen vooral doorgaan, desnoods met inachtneming van een aantal regels. Vraag vrienden en familie om niet meer onverwacht langs te komen en leg uit waarom. Ga wél met zijn allen naar een verjaardag, maar geef je partner voor en na het bezoek voldoende tijd om zich af te zonderen. Ga desnoods zonder partner.

9. Huishouden volgens planning

Als partner kun je soms verbijsterd zijn over de logica van mensen met autisme en – laten we eerlijk zijn – soms ook behoorlijk gefrustreerd.
Op een dag stond er een deurwaarder op de stoep. Mijn vriend had iets online besteld en vervolgens de rekening op een stapel gelegd. Hetzelfde gebeurde met de herinnering en – uiteindelijk – de aanmaning. Hij was vooral boos: hij had toch een automatische incasso afgegeven? Dat die rekening kwam omdat de incasso geweigerd was kwam niet in hem op.
Snel het overzicht kwijt zijn en verzanden in detaildenken zijn kenmerken van autisme die het er niet makkelijker op maken om een huishouden te runnen. Het gevaar is dat al snel álle klussen op jouw schouders terechtkomen. Dit kun je beperken door ook hier vaste afspraken en regels in te stellen: dat alle post direct in een speciale bak gaat, jij op maandag stofzuigt en je partner op woensdag zijn bureau opruimt. Bundel alle informatie in een multomap en leg deze duidelijk zichtbaar op een vaste plek.

10. Zoek hulp als je vast dreigt te lopen

Een psycholoog of psychiater die ervaring heeft met volwassenen met autisme kan veel vragen beantwoorden en kortdurende relatietherapie bieden. Dit betekent niet dat er iets ‘mis’ zou zijn in de relatie: juist door open te kunnen praten met een professional voelen beide partners zich begrepen en zal de onderlinge band alleen maar versterkt worden.

Meer weten over dit onderwerp? Boekentip!


Tagged , , , , , , . Bookmark the permalink.

211 Responses to 10 tips voor een goede relatie als je partner autisme heeft

  1. Joop says:

    Een uitstekende uiteenzetting!

  2. Sylvia says:

    het zijn NIET de 5 w’s,maar het is: wie,wat,waar,HOE en wanneer…
    waarom komt niet of nauwelijks voor omdat dat vaak niet begrepen word.ipv waarom kun je het woord want gebruiken.
    ook bij kinderen

    • Amber says:

      Ja, dit is ook mijn ervaring. Waarom zorgt ook vaak voor ellenlange discussies over details en foutjes in formulering.
      Wel heel bruikbare en heldere tips in dit artikel! Ook voor als je allebei (trekken van) autisme hebt.

    • Tanja says:

      Ik gebruik het neutrale ‘ Wat maakt dat … ‘ in plaats van ‘waarom’. Ook een ‘W’. 😉
      Het kan eerst lastig mijn mond uit, maar het werkt!

  3. Claudia says:

    Jammer dat er hier zoveel vanuit gegaan wordt dat de man autistisch is. Ik ben getrouwd, maar IK ben degene met ASS, niet mijn man. Bij vrouw uit zich het ook wat anders en dat is nu juist zo lastig duidelijk te maken. Want een man die niet meegaat naar een feestje kan wel, maar een vrouw die dat niet doet… oe-la-la… die zal zich wel te goed voelen. Dat hoor ik steeds althans… heel naar!

    • Anita Twiss says:

      Hallo Claudia,
      Het heeft lang geduurd, maar één heel waardevol iets heb ik geleerd: Het interesseerd me absoluut helemaal niet meer wat anderen van mij denken ( ik schrijf het nier netjes, maar bedenk je eigen woorden maar). Dat straal ik uit en merk dat de meeste daar -onbewust? – respect hebben.
      Deze opmerking versterkte mijn houding nog meer:
      Önce you accepted your flawns, no one can use them against you”. Dat betekent niet dat ik geen respect meer heb voor anderen, maar ik heb het respect van de buitenwacht niet meer nodig….
      Sterkte!

    • Petra Zoet says:

      Ik heb net gehoord over een boek over asperger bij vrouwen. Het heet:
      22 dingen waarvan een vrouw met asperger wil dat haar man het weet. Door Rudy Simone.
      Ik zocht de mannenversie, maar die is er niet echt.
      Wellicht dat jij hier wel iets aan hebt.

      • De Smet Philip says:

        ok met dank bij voorbaat. Heb al 2 boeken gelezen over ‘autisme’ ‘Werken aan e asperger relatie – praktische tips en adviezen’en ‘Als je partner Asperger-syndroom heeft’. Maar alleszins bedankt.

    • Luisa Schmuck says:

      Tip van mij laat hem het boek : Plan B lezen daar staan heel veel algemene dingen in die voor helderheid begrip en inleving voor je kunnen zorgen. Dat heb ik ervaren ook al niet met mijn partner maar mijn ouders waar ik nog bij woonde toen ik al bijna volwassen was voor mij werden heel veel dingen fijner terwijl hun niet echt bewust iets anders deden

  4. Eline says:

    Wat een verhelderend artikel.. Voel me zo stom nu.. Ik wou het niet zien dat de jongen waar ik verliefd op was autistisch was, ik ben van mezelf nogal druk en dacht er niet bij na dat hij af en toe gewoon even met rust gelaten moest worden.. Nu heeft hij er een punt achter gezet, omdat we niet bij elkaar passen en nu begrijp ik wel waarom dat op zo’n harde manier gebeurde die jongen was gewoon uitgeput.. jammer dat ik nu niet meer weet hoe dit goed kan komen. Naja misschien is het ook maar beter zo.

    • Caro Allemand says:

      Inderdaad een heel duidelijk artikel, daar heb ik wat aan. Heb sinds kort een vriend die ik aanvankelijk heel vreemd vond reageren. Al snel kwam ik er achter dat hij Asperger heeft, gebruiksaanwijzing nodig dus. (Ik, niet hij)
      Sneu voor jou, je ervaring.

  5. Eline says:

    Fijn zo’n lijst. Helaas niet geschikt voor mijn partner.
    Hij heeft ass met ad(h)d, dus afspraken, vaste tijden,
    vaste plaatsen..wordt hem niet. En automatiseren
    ook niet. Planning? Nee. Structuur? Nee.
    Ik heb nog steeds niet ontdekt wat werkt. En de hv
    ook niet. Werk raakt hij steeds kwijt door en te laat
    komen en alles op zijn eigen manier doen, zich niet aan
    afspraken houden.
    Als iemand tips heeft dan houd ik me aanbevolen! Ik ben wanhopig!
    O ja en hij verzamelt/bewaart ook alles en doet er nooit wat mee. Weggooien mag ik niet, dan vist hij het weer uit de kliko of wordt heel boos (heeeeeel boos!!!).
    Ik wil hem begrijpen en helpen, maar het lukt me niet. Hij gooit steeds zijn eigen glazen in.

    • Christine says:

      beste Eline,
      Ikzelf ben 53 en heb vermoedelijk ook al die dingen waaraan jij je zo ergert bij je partner.(mijn zoon heeft wel officieel de diagnose gekregen en ik herken zoveel bij mezelf)
      ik weet niet of ik de wijsheid in pacht heb maar ik denk dat het voornaamste wat jou kan helpen als tip is, heel goed weten wat je zelf wilt. Dat altijd opnieuw heel duidelijk en tot in het kleinste detail meedelen aan je vriend(in). De ander veranderen is heel moeilijk alsniet onmogelijk ; zelf afbakenen om een leefbaar samenleven op te bouwen kan je wel.
      Het vraag echter eindeloos geduld en altijd weer opnieuw beginnen om piep kleine veranderingen te bewerkstelligen. Alle geluk in het verder uitbouwen van jullie relatie.

      • Eline says:

        Hallo Christine, dankjewel! Ik lees je reactie nu pas. Mijn man gaat nu ergens anders begeleid wonen. Ik help hem nu met zijn nieuwe huis inrichten enzo. Samenwonen gaat gewoon niet meer. Ik heb zoveel stress. Ik krijg het niet meer voor elkaar met hem. En mijn dochter heeft mij nu nodig. En eerder ging alle aandacht naar hem. Dus ik hoop dat ik nu wat rust ga krijgen. Jij ook heel veel succes met alles. Groetjes

        • Sjern says:

          Hoi Eline,
          Misschien geeft dit veel rust. Ikzelf ben een moeder van drie dochters, waarvan de jongste dochter met autisme en mijn man heeft ook autisme met adhd, dus ik begrijp hoe moeilijk het is…sterkte en hopelijk wordt het beter voor jullie alle drie. Misschien is het voor jou fijn om een gesprek te hebben met maatschappelijk werk. Dat doe ikzelf en ik vind het heerlijk.

        • Katja says:

          Goed zo Christine !

      • Katja says:

        Het lijkt allemaal eenvoudig als je het zo leest.. al die regels die je moet volgen om goed met iemand met Asperger om te gaan. Ik ben 50 jaar getrouwd met iemand met Asperger en heb alles gelezen wat er over bekend is. Ben 3x in therapie gegaan omdat mijn man zei dat IK toch wel héél vreemd was . Maar eindelijk kwam ik er achter dat hij wel anders was dan anderen. Ik ben al onze kennissen kwijtgeraakt want erheen gaan en een tegenbezoek aan ons was elke keer een bezoeking voor hem. Die verzamelwoede ken ik ook. Alle laatjes en kastjes zitten vol met paperassen. Nu ben ik bijna 80 en vaak erg eenzaam omdat ik nu niet meer er op uit kan om anderen te ontmoeten. Geloof me het is zwaar werken aan een relatie met een autistisch persoon.

        • De Smet Philip says:

          Dat besef ik wel. Probleem is ook dat ze een probleem had met haar vorige vriend. Meer wil ik er niet over kwijt. Maar nooit maakten we ruzie en het klikte enorm. Waarom dan nog haar familie tegen de relatie was, ik begrijp het niet. We hadden gewoon een LAT-relatie, meer hadden we niet. Nooit is er sprake geweest elkaar iets aan te doen wat haar situatie kon verergeren. Beiden zagen elkaar ontzettend graag en tot 1 1/2 maand geleden stuurde ze mij af en toe nog een sms, maar iemand van haar familie heeft dit ontdekt. Zelf heb ik HSP. En dan, mogen wij niet gelukkig zijn. Ook mensen met een beperking mogen toch gevoelens van liefde hebben.

        • An says:

          Kom voor jezelf op Katja. Ook na 50 jaar. Eenzaamheid is een hoge tol. De fik in die paperassen. Zolang je je partner in alles goed praat vanwege diens beperking kom je tekort. Ieder heeft recht op geluk. Je hebt hem blijkbaar 50 jaar ontzien. Draai de rollen dan om.al is het voor 1 dag. Gewoon voor jezelf omdat je dat waard bent . Meeste zijn gevoelig voor genegeerd worden ;).want ze krijgen al alle aandacht van de partner die zich maar blijft aanpassen 9 vd 10 keer. Sterkte! Ik hoop dat je je nooit meer eenzaam voelt. Je hebt een top prestatie geleverd en mag daar ook wat voor terug! Zijn prima mensen en ook best zuiver maar eerlijk gezegd niet geschapen voor een liefdes relatie met geestelijke en emotionele verbinding maar meer personen voor een hechte vriendschap. Dan kun je nog grenzen stellen zonder jezelf te verliezen

        • Caro Allemand says:

          Ach, mijn hart gaat naar u uit. Erg dat u eenzaam bent. U kan uw gemeente vragen wat de vervoersmogelijkheden zijn op uw leeftijd. Sterkte!

        • Doortje says:

          lieve Katja, wat een hartsverscheurend verhaal. hoe gaat het nu met u? in feite bent u mantelzorger. elke gemeente heeft mantelzorgondersteuning. deze dienst wordt als het goed is begeleid door iemand die bekend is met situaties zoals die van u. misschien zou u eens contact kunnen opnemen met de contact persoon van deze afdeling in uw gemeente om gewoon eens uw verhaal te kunnen doen, in vertrouwen. ik gun het u dat u uw verhaal kunt delen en nog meer dat u de kans krijgt om uw sociale netwerk uit te breiden met contacten waar u blij van wordt.. met liefs

        • Truus1 says:

          Mijn dochter is gehandicapt en haar gezondheid wordt steeds slechter. 4 jaar geleden bleek dat haar man pdd nos heeft. Echter hij is in therapie geweest maar hield zich niet aan afspraken. Pysogoloog vond het niet meer zinnig verder te gaan omdat hij niet wilde. Dochter heeft steeds meer zorg nodig maar hij laat het afweten en wordt snel kwaad. Hij weet het zelf en zegt dat hij een egoïst is maar wil geenhulp. Zo triest. Dochter zo eenzaam

        • Elena says:

          Hey Katja,
          Als je terug in de tijd zou kunnen. Zou je dan de relatie beëindigen of was het waard.
          Groet,
          Elena

    • Marike Egmond says:

      Feest van herkenning! Nouja, feestje is het niet. Ben na 8 jaar in deze relatie totaal leeg en uitgeput. Mijn man leeft eigenlijk voor zichzelf. Alles is wat het voor hem is. De chaos wordt steeds groter, en hij ziet het zelf niet en wil niet geholpen worden.Alles ligt altijd aan de ander of de situatie, nooit aan hemzelf. Als hij gedesorienteerd is heeft hij de Alignment techniek geleerd om weer bij zichzelf te komen, maar hij ontkent alles meestal gewoon. De relatie is wel kapot, hoogstens een vriendschap blijft over.

    • Jacqueline says:

      Het klinkt me dat je juist wel structuur hebt in te voeren die deels geflexibiliseerd kan worden.

  6. Rianne Maas says:

    Ik ben ook degene met ASS, nl. de klassieke vorm met normaal begaafde iq. Mijn man is dus niet Autistisch. Hij heeft er altijd over dat ik zo exact ben en alles zo letterlijk neem. Wel mij zien als een hele actieveling die weleens afgeremd moet worden. Het gekke is, dat hij graag erg afhankelijk van mij opstel. Ik ben in veel dingen de leider. Maar mocht hem iets niet aan staan, dan doet hij het ook niet. Dan is hij ook erg eigenwijs. Zelfs toen ik ben verandert van huisarts, wilde hij bij de andere huisarts blijven….En dat vind ik wel lastig. Gelukkig hebben we beiden de huisarts bijna niet nodig. Maar toch…. mis je dat dat we niet dezelfde huisarts hebben. Vooral als je ouder wordt. Gelukkig heb ik een goede begeleidster als ik ergens in vast loop, dat ik bij haar terecht kan. Haar betaal ik uit PGB. En mijn man profiteer onbewust ook van mee.

  7. Adriana Kruijff says:

    Heb pas ontdekt dat mijn man Asperger heeft.
    Ging er de afgelopen jaren zelf bijna onderdoor!
    Op het depressieve af.
    Deze richtlijnen en adviezen helpen ons allebei!
    Dank

  8. rassie says:

    Ik ben sinds een jaar stapel verliefd op iemand met autisme
    Ik heb openlijk verteld wat mijn gevoelens zijn maar zijn reactie Was alleen maar dat hij nooit over zijn gevoelens praat
    het vreemde vind ik dat hij mij wel altijd opzoekt en ik heb zoiets van je weet wat ik voor je voel en als dat niet wederzijds is dan zoek je mij toch niet op?
    Ik weet pas sinds een paar dagen dat hij autistisch is en heb wel de nodige informatie gezocht op het Internet
    kan iemand mij vertellen of mijn gevoelens wederzijds kunnen zijn en dat hij niet durft?

    • John says:

      @Rassie,
      Grote kans dat hij zich veilig en vertrouwd voelt bij jou. Dat is dan ook waarschijnlijk de reden dat hij jou elke keer weer opzoekt. Zijn manier van gevoelens uiten.

      Ikzelf heb een autistische aanverwante contactstoornis.
      Afgelopen zondag werd ik via via benaderd, dat iemand een ‘oogje op mij heeft’.
      Zelf weet ik er even niet goed mee om te gaan. Wil wel graag een partner, maar nooit gehad en dat maakt mij nu onzeker. Hierdoor weet ik dus ook niet goed te uiten wat mijn gevoelens zijn.

      Wellicht dat je vriend(?) dit ook zo ervaart?

      • rassie says:

        Allereerst bedankt voor je reactie

        Hij weet dat ik stapelgek op hem ben, ik heb hem dat Op allerlei manieren proberen duidelijk te maken mede door te zeggen dat ik van hem hou en hem mis
        Ik Als niet autist zou als er iemand gek op mij is en dat gevoel is niet wederzijds die persoon proberen te ontlopen en niet op gaan zoeken.
        Het probleem is ook ik woon 3500 kilometer verder en hij komt 2 x per jaar op vakantie en zodra hij geland is komt hij direct hierheen
        De laatste keer heb ik weer gezegd dat ik van hem hou maar het enige wat hij zei Was alles komt goed
        ik weet echt niet wat zijn gevoelens zijn en ik wil hem zeker niet pushen

        • Fyoosh says:

          Ik maak nagenoeg hetzelfde door. Als je er verder over wil praten: reager / mail maar.

          • Carl says:

            @Rassie @Fyoosh. Ook ik bevind me in dezelfde situatie. Ik ben verliefd geworden op een vrouw met autisme (PDD-NOS). Het lijkt, zoals John zegt, alsof zij zich veilig en vertrouwd voelt bij me maar verder niks met haar gevoelens/verliefd kan. Ze heeft nooit echt een relatie gehad en lijkt het ook erg complex en spannend te vinden. In het begin was er enige sprake van fysieke contact d.m.v. strelen , dat kwam van haar kant maar dat gebeurt nu niet meer. Ook is ze erg onzeker. Ze komt wispelpurig over als het op onze relatie aankomt. De ene keer vindt ze mij wel leuk dan weer minder (aantrekken/afstoten). Ik kan ook geen duidelijk beeld van haar krijgen. Ik probeer alles op haar tempo/manier te doen maar dan lijkt het alsof wij een vriendschap hebben. Zodra ik over serieuze, intieme zaken wil praten dan begint ze over iets anders. Ook merk ik dat zij het ook lastig vindt dat ze haar gevoelens nauwelijks kan uiten en mij niet kan geven wat ik wil en dat vind ik eigenlijk nog het ergst.

            Ze heeft uiteraard meer positieve kanten maar daar gaat het nu niet over.

            Heeft er iemand tips voor mij?

    • Caro Allemand says:

      Heeft niets met durven te maken maar alles met kunnen.

      • Contact says:

        Het kan wel met durf te maken hebben, naast het niet kunnen of iets minder kunnen.
        Als zij in sociaal contact al veel teleurstellingen heeft meegemaakt in haar hele leven, kan het zijn dat ze inderdaad misschien eigenlijk wel van nature redelijk uit de verf kan komen met haar autisme. Maar dat haar in de jaren opgelopen angst en onzekerheid haar functioneren blokkeren. 80% van de volwassen mensen met autisme leeft namelijk met comorbide psychische klachten of stoornissen.

  9. vlindertje77 says:

    hallo
    ik heb net een jongen leren kennen
    ik ben zelf hsp en hij autist
    ik wil en probeer hem alle ruimte te geven maar hij duwt me weg en trekt me aan dan wil die weer verder en is alles oke en dan stuurt hij in eens een bericht en wilt die stoppen en bericht ik hem teveel
    en dan vervolgens zien we elkaar en dan is die vonk er en wil die wel weer verder hoe ken ik daar het beste mee om gaan want ik ben daar in tegen weer een persoon die het juist fijn vindt contact te hebben misschien idd iets te veel

  10. merel says:

    vlinder,Mi is HSP nog een onbegrepen kwalititeit, waarvan onze maatschppy nog veel baat kan ondervinden.( maar bij relatievinding een handicap)
    Opmerkelijk dat je je aangetrokken voelt tot juist een partner met Ass. Uiteraard kan je daar ook veel voor gaan betekenen in een 1 op 1 contact. Als je begrijpt en accepteert dat jij gezien de aard van ASS en de aard van Hsp dit voor jouw mogelijk een minder bevredigende relatie zal zijn is hier geen probleem. ASS is echter levenslang en HSp ook .Ik lees vaker over deze ASS en HSP relaties. Begrijpelijk vind ik de gemeenschappelijke behoefte aan rust , prikkelbeheersing en autonomiteit/ tegelijkertijd zullen Hsp ers vroeger of later aanlopen tegen de ‘oninvoelbaarheid/ eenzaamheid”die alle partners van ass allemaal signaleren/opbreken, maar gezien aard van HSP zij nog eerder- ongeacht de betrokkenheid/liefde die Ass-er kan voelen. MI onmogelijke combi uiteindelijk/ beiden uitersten van spectrum.

    • vlindertje77 says:

      klopt wat grappig jij ook hsp
      ik heb hiervoor een lang durige huwelijk gehad met een manisch dep iemand 16 jaar maar oke dat ter zijde hij is aantrekken afstoten daar waar ik onzeker van wordt ik probeer echter ook niet helemaal te gaan in het verliezen in de verliefdheid want dat zal ongezond zijn voor mijn ik vindt en blijf hem leuk vinden en hij weet dat van zich zelf dat hij dit doet soms en weet niet wat hij met zn gevoel aan moet en ik moet me zelf tegen houden hem niet teveel te berichten en dat is best moeilijk wil hem liefhebben en zorgen voor maar dat ben ik en ik zal de rem regelmatig moeten zoeken en lees veel over zijn autist zijn dat om meer begrip te tonen en niet teveel op me zelf te betrekken als schuldige

  11. Rianne Maas says:

    Ik denk dat hsp en sommige vormen van autisme dicht bij elkaar liggen. Mijn partner/man, daar woon ik al vanaf 1984 samen. Hij is heel anders dan ik. hij is nogal gemakzuchtig en daar stoot hij nog weleens tegen aan.
    Terwijl ik volgens hem nogal gevoelig, exact en erg in detail dingen verklaar.
    Ik heb wel zoiets van: alles heeft zijn voors en tegens…..

  12. Gerdina says:

    Ik heb sinds vier jaar een relatie met een vrouw met autisme. Elke keer als het een poos goed gaat dan gaat het ook weer fout. Dan is niets goed en steun ik haar niet en begrijp haar niet. Terwijl voor mijn gevoel er dan niets aan de hand is maakt ze de relatie uit om de volgende dag weer terug te komen. Ik heb een zoontje van 9 die aardig druk is. Hij heeft een vriendinnetje die hier meestal in het weekend is. Nu kan dat ook niet meer want mijn vriendin trekt dat sinds een paar weken niet meer. Ze wil nu dat ik daarin voor haar kies. Dus het vriendinnetje van mijn zoon mag dan nog maar 1 dag in het weekend komen. Ik probeer echt rekening met haar te houden maar loop tegen een muur aan. Weet ook niet hoe nu verder. Want nu eist ze dit van mij en moet ik nadenken of ik wel met haar wil samenwonen maar ik weet ook dat soms een paar uur kinderen al te veel is en ik kan mijn zoon niet even in de kast zetten of hem alles vetbieden. Ik ben een beetje ten einde raad. De ene dag is alles goed en leuk en de volgende dag is alles fout. Wat moet ik nu ?? Moet ik dan overal in mee gaan of moet ik wat anders. ? Tips zijn heel erg welkom

    • Anita Twiss says:

      Hi Gerdina,
      ik denk dat je voor jezelf moet beslissen of dit voor jou werkt, …of niet. En daar naar handelen. Bespreek met Haar hoe jij t autisme van Haar ervaart, met respekt en zonder bereikt. Je hebt een zoon…wat zijn de mogelijkheden, kan hij soms ook bij dat vriendje logeren, kan je Partner op die dag wat anders gaan doen? Probeer Samen alles duidelijk te krijgen en te zien wat de mogelijkheden zijn. Als alles is bekeken en er zijn geen mogelijkheden, trek je je conclusie…
      Sterkte! Is natuurlijk alleen maar mijn mening…

  13. Edith says:

    Ik ken mijn vriend nog niet zo lang (net zeven maanden) en ken ook zijn familie en vrienden nog niet goed. Ik ben degene met Asperger en hij denkt dat hij het zou kunnen hebben (geen officiële diagnose) Het gaat best goed tussen ons, alleen….verjaardagen vind ik zooo moeilijk. Waarom moet je eigenlijk “wél met zijn allen naar een verjaardag heen”? (zoals in het artikel stond) Ik heb net besloten dat ik me neerleg bij mijn hekel aan groepen mensen en niet meer ga… Jammer dan voor de mensen die dat niet begrijpen. Tot dat besluit kwam ik begin dit jaar. Ik zit nu bij te komen van het afgelopen jaar… Vanaf september tot einde jaar verjaardagen en feestdagen… Nog zo’n jaar en je kunt me opvegen aan het einde van het jaar… Het spreekt vanzelf dat hij gewoon naar de verjaardagen en feestdagen gaat die er gevierd gaan worden, maar ik waarschijnlijk niet…

    • Nandy says:

      Hoi Edith, je kan toch ook afspreken dat je een andere dag komt voor diegene zijn/haar verjaardag. Als er niet 20 man over de vloer zijn? Dat scheelt en kan je gewoon gaan en heb je niet al die overprikkelingen van 20 man op een feestje.

  14. aatje says:

    Mijn vriend heeft Pdd-Nos en ADD. We zijn inmiddels 6 jaar samen, en hebben een jaar geleden een huisje gekocht. we woonden eerder al gehuurd samen. Toen we elkaar ongeveer een jaartje kenden, is hij door strubbelingen thuis vrij snel op zichzelf gaan wonen. een jaar later ben ik bij hem ingetrokken. In het begin ging het heel goed, we werkten beide fulltime, deden samen het huishouden, en in onze vrije tijd gingen we de stad in of samen iets anders leuks doen.
    Ik hou nog altijd heel veel van hem, maar merk dat ik de stress en moeilijkheden die veroorzaakt worden door zijn autisme niet meer zo goed kan handelen. Hij gooit continu zijn kont tegen de krib om dingen die eerder geen issue waren. Ik zorg voor de planning, zowel in het huishouden als week/dag indeling omdat hij daar moeite mee heeft. achteraf verwijt hij mij dat ik alles op mijn manier wil doen.
    We maken afspraken over het huishouden enzo, dat gaat meestal een paar dagen goed, en daarna kan ik alles weer zelf doen. Als hij een time-out nodig heeft moet dat meteen kunnen, maar als ik het even niet aan kan stel ik me aan, of maak ik overal een probleem van.
    We lopen de laatste tijd vast bij de kleinste strubbeling. Elk meningsverschil ontploft meteen in een giga ruzie.
    We gaan 2 keer per maand samen naar “therapie”, en dat lucht wel wat op. Hij heeft naast die gesprekken ook nog “internettherapie” waarbij hij modules doorneemt over autisme en alles wat erbij komt kijken. ook met deze hulp, gaat het niet veel beter tussen ons. ik weet niet meer wat we verder nog kunnen doen. word nogal radeloos van de situatie. wil hem absoluut niet kwijt, maar deze situatie trek ik niet meer…

    • Eline says:

      Alles herkenbaar Aatje. Verschil is dat wij ook een kind met autisme hebben. En dat met hem erbij trok ik niet meer. Dus ik ben gescheiden. Denk niet te lichtzinnig over deze relatie. Hoe lief hij ook is onderschat niet wat het aan energie kost en stress geeft. Ik had er een dagtaak aan! Sterkte!

    • Brandi says:

      Aatje… lees even mijn reactie die ik net bij sophie heb geplaatst… geldt eigenlijk ook voor jou

  15. aspergirl87 says:

    ik ben een vrouw met asperger en omdat dit zelden voorkomt is dat erg eenzaam,al ben ik erg graag op mijzelf. Natuurlijk probeert mijn partner mij te begrijpen maar toch zou ik graag een vrouw spreken die ook echt gediagnosticeerd is met het syndroom van asperger. graag hoor ik van jou/jullie.

    • Chantal says:

      Ik heb de Zelfde diagnose zoals jij ” Aspergirl 87

    • Bo says:

      hoi,
      ben 67, vrouw, en heb mijn diagnose al 14 jaar. ben getrouwd met een adhd man, die ik erg liefheb, en die veel van mij houdt. de moeilijkheden waar we tegen aan lopen zijn het hele volle hoofd van mij(moet alle opschriften langs de weg en op vrachtauto’ s lezen als we onderweg zijn, en in huis ben ik erg netjes, en hij een sloddervos. legt nooit iets op zijn plaats terug. ik leid dus een dubbelleven en moet ook zijn leven structuur bieden. ik loop op <johanneskruid. Ook hebben we 2 tv' s, want onze smaak aan programma' s verschilt enorm. maar we komen eruit. Alleen voel ik me heel vaak zo grenzeloos alleen, want het toegeven naar buiten toe, dat je auti ben, niemand snapt er iets van en ik word dan gelijk bestempelt als zijnde Gek. -afgeserveerd-. dus soms stik ik erin. wat doen jullie tegen die eenzaamheid??

  16. jannie says:

    vraagje…..ik heb het vermoeden dat mijn partner ass heeft of een narcist is….ik wordt stapelgek van hem….geestelijk voet het alsof hij me kapt wil maken…..geestelijk ben ik kapot….ik heb hem een half jaar geleden leren kennen…..ik heb alles opgegeven en woon nu bij hem…..vanaf dat moment(oktober) is alles veranderd….hij is compleet anders geworden…zie elke dag nieuwe rare vreemde dingen voor mij…hij is chaotisch…verward…zegt ja op iets maar doet en denkt nee…hij bewaard en verzameld van alles..niets mag en kan er weg…vergeet dingen..vergeet dingen door te geven….heel veel moeite om zijn huis tot een ons huis te maken…dingen te veranderen..terwijl we daarover gepraat hebben voordat we gingen samenwonen…ik ben van limburg naar zuid holland gegaan…hij wil/kan mij totaal niet begrijpen..in niets..voet voor mij alsof hij zich helemaal niet in mij kan inleven,laat staan mij snappen…ik hou heel veel van deze man….maar ik heb geen werk geen huis..niets meer…sinds een paar dagen zit ik tijdelijk in een woning van een kennis van hem…hij wilde mij niet meer om zich heen hebben zei hij..ik kan helemaal niets op dit moment..een vriendin van mij heeft mijn verhaal gehoord en zei…ik herken ass…zoek daar eens op…ik herken veel dingen….hij geeft mij werkelijk overal de schuld van…..hij doet vreemde verwarde dingen….bv we zitten samen op de bank.hij vraagt mij wil je ook koffie?ik zeg ja,vervolgens komt hij terug met koffie voor hem en niet voor mij..ik vraag..waar is mijn koffie..je wilde toch niet?elke dag opnieuw doet hij zo.ik snap er niks meer van.zo ken ik hem helemaal niet,verder heb ik geen enkele ervaring met as of een narcist,wat is het verschil?ik heb hem ook niet gevraagd of hij misschien weet dat hij wl ass heeft…..ik weet even niet wat ik kan en zal moeten doen……??

    • Brandi says:

      Jannie, lees even mijn reactie die ik bij sophie heb geplaatst… ik ben voor hem van zuid holland naar brabant gegaan…. ook alles opgegeven….

    • Nicky says:

      Hoi Jannie, alsof ik mijn eigen verhaal lees, ik zit nu in een hotel, vol twijfels. Ben benieuwd hoe het bij jou is afgelopen..

    • Bo says:

      kan het beginnende dementie zijn?

    • Ilse Driesen says:

      Hè ik heb samengeleefd met een narcist. Ik zou je willen helpen maar heb te weinig informatie. Het feit van die koffie vind ik wel heel raar. Grts Ilse

    • Doortje says:

      het koffie voorbeeld kan ook door slechthorendheid veroorzaakt zijn!

    • Contact says:

      Hoi Jannie,
      Zelf ben ik jaren geleden met autisme gediagnosticeerd en ken ook vele mensen met autisme, narcisme komt soms wel voor, en heb er ook persoonlijk gekent die allebei hadden, het hoeft ook totaal niet zo te zijn.

      Wat een vervelende rotsituatie voor jou! Hoe dan ook, kies voor jezelf. Als die toevallen en dat flauwe gedrag “zoals met die koffie” geregeld voorkomt, en je met regelmaat en je constant door hem in verwarring wordt gebracht, en bij alles aan jezelf gaat twijfelen door zijn bijzijn van: Ben ik wel goed genoeg en wat doe ik constant fout? en misschien/ hoeft niet heeft hij sarcastisch en heeft flauwe kwetsende humor, dan heb je waarschijnlijk zowiezo al met een narcist te maken. Dat merk je als je dood ongelukkig bent en je je niks meer waard voelt en zijn slachtoffer, vaak zelfs zonder dat er echt aanwijsbaar aan te duiden is waarom, het is de narcist zijn hele minachtende houding naar zijn prooi.

      Het is inderdaad zo dat autisme soms samengaat met narcisme. Autisme heeft (ernstige)psychische gevolgen hoe dan ook, de ene reageert met angst, of depressie, of dwang, of agressie, of zich afzonderen, of wordt labiel of wat dan ook anders, soms in hele lichte mate, soms zeer ernstige andere symptomen. En zo ontwikkelt een enkeling ook narcisme of kenmerken daarvan. Tekortkomingen en sociale pijn of depressie of trauma’s vanuit het autisme interactie in het verleden, worden door deze autist als verdedigingsmechanisme naar de achtergrond gedrukt, en hij/zij gaat uitstralen en in gedrag tonen: “Ik zal eens laten zien wat ik allemaal kan, en dat ik genoeg eigen trots heb en de sociale wereld kan mij niet meer pakken. Ik neem afstand van de hele sociale wereld, anderen laten me koud, en ik leef alleen zoals ik wil, de mening van een ander interesseert me niet meer, ik heb het recht totaal onverschillig te zijn tegen wie IK wil”, dat is wat ze je laten voelen.
      Iemand kan toevallig helemaal los van elkaar narcisme ontwikkelen, maar als het uit autisme voortkomt wordt anrcisme een gewoonte in gedrag wat oorspronkelijk ingezet werd om iets moois van zichzelf te maken en afstand te nemen van de sociale wereld, allemaal uit verdediging.
      Mensen die combi autisme en narcisme hebben, zullen voor veel en veel meer mensen narcistisch overkomen, vaak zelfs naar een groot deel van de mensen zijn hun prooi. Mensen die geen autisme hebben, maar alleen narcisme, of als het los staat qua oorzaak, die zullen hun prooi eerder individueel uitkiezen, om het prooi helemaal klein te krijgen. De oorspronkelijke oorzaak heeft dan ook helemaal niks met problemen vanuit de autisme problemen te maken, maar heeft een oorzaak: Gebrek aan onvoorwaardelijke liefde in het vroegere gezin, ze zijn zonder ook maar enige echte liefde de lucht ingeprezen en verwent. Ze zijn als persoon niet gezien als kind en waren emotioneel verwaarloosd, maar moesten wel presteren en werden in stand hooggehouden naar de buitenwereld.

  17. Carol says:

    ik heb autisme, mijn partner wil deze tips al zeker niet lezen en praten erover heeft ook geen enkele zin.

    we waren zaterdag op een verjaardagsfeest, blijkbaar hadden mensen achter mijn rug gepraat over hoe raar ik was.
    ik vroeg hem dan achteraf: wat heb ik verkeerd gedaan? Het antwoord was: je gedrag
    ja wàt dan? geef een voorbeeld ofzo… nee, dat deed hij niet, dus ik weet ook niet hoe ik mezelf kan bijsturen.
    Dus wat moet ik dan doen, elke keer ik iets zeg over autisme ‘zal hij het zelf wel ondervinden’ en moet ik erover ophouden.
    ik voel me aan de kant geduwd. praten is geen oplossing meer, en ik voel me echt een verkeerd mens, iemand die het niet verdient hier rond te lopen op de aardbol

  18. Anita Twiss says:

    Lieve Carol, ook jij hebt het volste recht op deze aardbol te lopen!
    Ik ken je niet persoonlijk, dus kan ook geen mening hebben over hoe jij je gedraagt. Maar: vraag je je wel eens af of er misschien iets “mis” is met je Partner en die anderen, die je ontmoet? De meeste mensen kunnen niet omgaan met mensen die zich “anders” gedragen, maar dat zegt meer over die mensen dan over jou! Ook ik heb e.e.a. mee gemaakt op dit gebied en weet je wat volgens mij het allerbelsngrijkste is: dat je jezelf trouw blijft, wees je eigen beste vriend! Zonder egoisme of eigenverering, maar zorg gewoon goed voor jezelf.
    En als je dan het gevoel hebt, dat je gedrag vreemd is, ziek dan eens een Therapeut op die verstand heeft van autisme. Een goeie Therapeut kan je laten zien wat jij doet, waarom de ander zo reageert en kan je helpen daar mee om te gaan. Na een tijdje zul je merken, dat je je dingen eigen gaat maken en dat je toch je eigen unieke zelf mag zijn. Je hoeft niet alles in je eentje op te lossen! En voel je niet slecht! Je partner zou je moeten ondersteunen! Het geeft aan dat ook hij nog wat te leren heeft.
    Ziek ook eens op Internet of de vereninging Balans, die hebben veel kennis is huis en kunnen je zeker verder helpen.
    Het ga je goed! Groeten, Anita Twiss

  19. steeds says:

    Hi,

    Ik woon samen met mijn broertje en hij heeft autisme waardoor hij gewoon weg niet communiceert. HIj zegt en doet dan wel of hij alles begrijpt om vervolgens er niks te doen. Ik zelf heb hsp en praat dus veel vanuit een emotioneel standpunt zodat alles verhelderend is maar ik zelf vind dat een gemeende reactie uitblijft. Ik weet niet meer wanneer ik heb wel of niet meer moet geloven, hij reageert altijd het zelfde. Als ik zeg kan je even de post pakken dan loopt hij naar de brievenbus kijkt naar de post pakt het op en legt het terug. Dan vraag ik waar is de post? ja die ligt nog beneden. Huhhhh en zo met heel veel dingen. Dat heb ik best eruit weten te krijgen om dus maar duidelijker te praten maar de andere normale dingen zoals melden op tijd als iets niet lukt of zelf dingen in het huishouden oppikken en doen lijkt hij te vertikken. Boodschappen moet ik opschrijven want ook al zijn het maar drie dingen hij vergeet er twee. Ik wordt er hellemaal gek van want in mijn belevenis fuckt hij met me. Ik heb er steeds meer moeite mee om alles maar uit te leggen omdat er anders niks gebeurd.

    Ik ben echt op het punt de relatie te verbreken en het contact te verminderen.

    Als ik dit tegen hem zegt is het altijd nee ik wil dat we samen blijven en weet ik veel om vervolgens weer zich geheel in zijn eigen gedachten weg te laten zinken.
    ]
    ]Het is super frustrerend en vermoeiend.

    Ik weet het echt niet meer en ben gesloopt.

    He van me afschrijven geeft wel wat lucht dus top idee deze site…………………………gr iemand die het niet meer kan opbrengen om iemand op sleeptouw te nemen.

  20. Brandi says:

    Is ook heel erg moeilijk… de autist is bijna niet in staat zijn gedrag te veranderen…. het is de niet autist die denkwijze moet veranderen begrijp ik nu… en dat valt nit mee… ik heb ergens gelezen… maak een weekschema.. zet duidelijk bij welke dag hij iets moet doen… bijv.vuilnis buiten zetten op maandag morgen, stoffen en stofzuigen dinsdagmiddag… maak zo een schema voor een week… in inderdaad alles op post-it opschrijven…boodschappen, maar dan ook heel duidelijk, als het een aanbieding is het liefst met de prijs erbij… heb ik ook moeten leren om aan te geven aan mijn man…als ik dat niet doe..neemt hij de niet aanbiedingen mee naar huis…. kost veel energie.. maar als je richtlijnen heb kan je het voor jezelf misschien iets gemakkelijker maken…. succes !!!

  21. cati says:

    Ik denk dat mijn man een vorm van autisme heeft. Als ik met hem wil praten over onze relatie zit hij in zichzelf gekeerd en het lukt hem niet om te praten. ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.

  22. Sophie says:

    Ik heb nu bijna een jaar een relatie met een vrouw, ben zelf ook een vrouw. Ik heb vanaf het begin altijd enthousiasme bij haar gemist dus ik dacht, nou die heeft niet veel interesse. Tegelijkertijd zeiden haar woorden t tegenovergestelde, ik vond je meteen heel leuk en was weg van je! Haar houding klopt niet met wat ze letterlijk zegt. Dit veroorzaakt verwarring, teleurstelling, gevoel van eenzaamheid en niet begrepen voelen. Vanaf het begin voel ik dat er ‘iets’ is, ik heb met autisten gewerkt (kinderen) maar had t niet meteen aan haar gelinkt. Nu denk ik steeds vaker dat ze er zeker wel kenmerken van heeft maar ze wil er helemaal niets van weten. Ze is: een gezonde hollandse meid, ik moet haar niks aanpraten en daarmee is de kous af. Ik sta elke keer met mn rug tegen de muur. Bij al t nieuwe gooit ze dr kont tegen de krib, dat duurt dan een tijd, en dan is het opeens toegevoegd aan haar lijst met dingen die kunnen en dan lijkt t wel alsof ze het juist helemaal omarmd. Het is zwart of wit, ja of nee.. Nooit misschien, nooit een beetje, nooit grijs.
    Telefoongesprekken zijn statisch en zonder emotie, bijv: wilde je alleen daarnaar informeren of wil je meer weten? We hebben morgen wel even contact. Heb je nog wat te melden?
    Het gezellige, in mijn ogen dan want voor haar brengt het alleen maar angst en onduidelijkheid, ontbreekt. Het nutteloos niks doen kan ze ook niet. Ze moet altijd iets doen. Ik heb uit eerdere relatie een zoontje van 5, ze komt soms bij ons thuis want meestal ga ik naar haar, alleen. Als mijn zoon er is en we blijven binnen dan voelt ze zich doodongelukkig. Dat zegt ze ook. Ze wil dan taken, ze wil een plan. Maar iedereen met kinderen weet dat t soms loopt zoals het loopt en dan het ook wel eens fijn is om dagje thuis te zijn en misschien vanmiddag even te fietsen. Maar misschien? Dat maakt bang en onzeker. Ze doet veel actieve dingen zonder mij, 3 dagen wintersport, week voetbal toernooi met het werk, 8 dagen wandelen in Finland… En dat gaat haar ‘goed’ af want er is een duidelijk doel, er is een activiteit. Wandelen/ voetballen. Als ze na haar vakantie dan naar mij en mn kind zou komen maar opeens zegt: oh ik kan ook morgen voetballen en dat wil ik. Dan is ze flexibel genoeg om niet naar mij te gaan maar voor haar eigen ding te kiezen, ik zeg op mijn beurt dat ik dat nket leuk vind want had me zo verheugd en we hebben elkaar zo gemist en je zou komen zwemmen etc, uiteindelijk komt ze dan toch maar zegt: ja ik heb voetbal afgezegd, en nu laat je me hier zitten, ik word er doodongelukkig van. Het klinkt voor mij heel gemeen maar voor haar heel logisch. We kunnen er niet over praten want ze schiet bij alles keihard in de verdediging. Een beetje herkenning of selfspot als dat mogelijk is zou het zoveel draaglijker maken. Zien dat haar acties bij mij gevoelens kunnen opwekken waar ik dan op reageer dat kan ze niet. Nooit is iets haar schuld, niksligt aan haar. Ik ben van mezelf heel geduldig en begripvol en vind zeker niet dat een stoornis de rede mag zijn om iemand maar aan zn lot over te laten. Ik wil er heel graag samen mee aan de slag maar hoe? Ze is ervan overtuigd dat ze normaal is terwijl ze in heel zwak moment, 2 keer gebeurd, huilend vertelde over dat ze zich altijd anders voelt en dat ze helemaal niet snapt hoe andere mensen dat maar allemaal doen. Maar opeens gaat t masker weer op en is ze ervan overtuigd dat er echt niks aan de hand is. Of ze iets van autisme heeft weet ik niet maar misschien herkent iemand dit? Ik zou graag in contact komen met mensen die dit herkennen. Zelf heb ik add trouwens en mijn lichtelijk chaotische levensstijl draagt niet meteen bij aan een gezonde gestructureerde omgeving voor haar, aan de andere kant kan ik me heel goed aanpassen en zijnket maar ik voel dat ik op ben, compleet leeg. Ik ben toch ook iemand? Maar t lijkt alsof haar wil wet is. Een verwende prinses. Klinkt niet aardig en ik weet echt dat ze het nooit gemeen bedoelt. Ik hou van haar en wil er heel graag samen iets van openheid mee creeeren, het bespreekbaar maken, haar laten weten dat ik er gewoon ben, dat het alleen maar heel goed is voor haar en voor ons… Maar ja… Ik zit met mn handen in het haar en denk soms erover om de relatie te stoppen. Mijn omgeving zegt dat ze geen fatsoenlijke omgangsvormen heeft, dat ze er niet echt voor me is, geen emotie, meer sociaal aangeleerd gedrag. Alleen maar vragen om informatie in te winnen maar niet uit interesse voor de ander. Ik stop nu want t wordt wel erg lang zo, ikzelf zou al na 20 regels zijn afgehaakt..
    Hoop echt erkenning te vinden hier!
    Lieve groetjes Sophie

  23. Brandi says:

    Hoi Sophie… mijn verhaal staat hier ook ergens…
    herkenbaar… als is mijn man geen doener… heb je de lijst met kenmerken doorgenomen ? samen? ik wel met mijn man… eerst hem aan laten vinken wat hij voor zichzelf wel herkenbaar vond…. en toen samen met hem de laatste vinkjes geplaatst en dat was op 3 na… alles.
    dus voor ons is er nog niet echte diagnose maar zijn ermee bezig.

    Het enige wat ik kan zeggen: volgens mij is de autist zelf het gelukkigst zonder relatie waarin hij rekening moet houden met een ander, dat hij kan plannen in doen en laten wanneer iets hem/haar uitkomt, zijn eigen rituelen aanhouden alles op zijn eigen moment. Een autist kan beterschap beloven… maar ze weten niet hoe dat moet, mijn man zei jaren geleden al… je wil me alleen maar een etiket opplakken… ik zeg nee… ik wil weten wat ik kan verwachten… toen waren we dus al pakweg 25 jaar getrouwd. Ik weet wel… ik ben mijn hele huwelijk eenzaam geweest… en op een gegeven moment zocht ik de schuld bij mijzelf… ik zal het wel niet verdienen, misschien ben ik niet goed genoeg, dat heeft mij een giga negatief zelfbeeld gegeven… waar ik nu pas ingaat zien en ik ben 56… het ligt niet aan mij ( daar heeft een goeie vriend 3 jaar voor op me in moeten praten….) want het is nu eenmaal waar niemand iets van wilt weten… ach stel je niet aan… leuke vent hoor, niks mis mee, misschien stel je zelf te veel eisen… en ik wist dat doe ik helemaal niet… nu wil ik het uitlaten zoeken… voor mijn eigen bevestiging en met misschien begeleiding nog iets van ons huwelijk kunnen maken… maar als het mij 25 jaar geleden duidelijker was geweest…. had ik dit hier niet zitten tikken. ik raadt niemand aan zijn relatie te verbreken…. maar als je nu echt al weet niet op 1 lijn te zitten… verspil er dan geen energie en aandacht aan… het geeft alleen veel frustratie. Er zijn wel stellen die redelijk goed overweg kunnen met elkaar… maar die mensen die hier zitten zijn volgens mij nog jonge stelletjes… ja… wat is goed advies… ga af op je gevoel… er lopen meer vrouwen rond… zij heeft niet echt iemand nodig. Ik ben in de loop der jaren net de Dela geworden, regelt en verzorgt… en die spontane knuffel waar ik nog steeds op wacht of die arm om mijn schouder….nee die zal er nooit komen.En inderdaad emotie naar de ander kennen ze vaak niet.. zo ziet mijn man ook niet of ik verdrietig ben of vrolijk of gewoon neerslachtig of happy… kan geen gezichten lezen. En ik denk dat een aantal dingen gekunsteld en niet spontaan over kunnen komen omdat het moet!!!! Ja meid is heel moeilijk… wens je succes en wijsheid. Groetjes Brandi

    • kristien says:

      zeer herkenbaar, net een in of meer 6-jarige relatie achter de rug, waarbij ik bij haar inwoonde en alles moest verlopen zoals zij het wilde. Vermoeiend,…zij kon ook zeer koppig zijn…. Heb zelf 4 kinderen, waarbij zij van in het begin duidelijk was dat zij voor mij koos en niet voor mijn kinderen en waarbij ik dacht dat ze dit niet meende omdat ze dit niet kent,…na 4 jaar toch enige opening, doch geen gevoel van warmte of samenhorigheid nar mijn kinderen toe, die ondertussen al jong-volwassen zijn,… na veel ruzies en graag zien, heb ik het opgegeven,… Ondertussen een lieve vrouw leren kennen met kinderen, die flexibel en ‘understanding’ is, waarmee ik kan lachen, de grapjes worden begrepen… Ik vraag me nog altijd af hoe het mogelijk geweest is het zo lang volgehouden te hebben,… Kristien

    • Maayke says:

      jeetje wat een herkenning hier.
      Ik ben van veel kanten benaderd en mij is verteld dat ik mijn eigen plan moet trekken , maar het gekke is dat kan ik niet . Het is net of je je verlies niet wil toegeven.
      Ik geef erg veel om hem.Ik hou van hem.
      Het kost veel energie en teleurstelling om dingen te verwachten die nooit zullen zijn. terwijl in het begin van deze relatie er alles was wat je van een relatie kan verwachten zoals tederheid zorgen voor mij en elkaar. en het duidelijk zichtbare houden van. Daarom viel het kwartje niet. Totaal niet!!! Die energie die ik er nu voor deze relatie nodig heb heb ik door mijn traag-werkende schildklier al niet echt.
      Blijkbaar ben ik ook nog hoog sensitief en die combinatie blijkt niet te werken. We hebben besloten om appart te wonen en als hij behoefte heeft aan gezeldschap wil ik daar voor hem zijn.
      Dat werkt voor beide partijen.
      men heeft ooit gezegt hij laat je nooit gaan.
      En inderdaat we zijn nu in vier jaar tijd 4 keer uit elkaar geweest en elke keer komt ie weer terug.

    • Tessa says:

      Pooh zooo herkenbaar… Zo vermoeiend ook. Hier echtgenoot met ass, dochter (17) met ass , en 2 zonen (add) en ikzelf….. Geen sticker maar moot chaoot ……elke dag opnieuw een waar gevecht. Een gevecht waar Ik me elke dag weer vol over gave op stort en waarvan ik elke dag weer denk……ooit wordt het beter. Gezelschaps mens wat Ik van oorsprong ben is niks meer van over. Ja ik mis de mensen….de sociale contacten….maar die weinige keren dat Ik Dan toch iets leuks ga doen voor mezelf of een keer vertel hoe het voor mij voelt zie ik meteen de wijzende vingers…het onbegrip….het beter wetenvan buitenstaanders…..en juist dat zorgt er dan weer voor dat Ik terug in mijn eigen veilige cocon kruip. Maar ooh wat voel ik me schuldig als ik een keer iets leuks voor mezelf ga doen. Ook de keren dat er weer iets escaleert wegens onbegrip denk ik vaak….pffff zie je wel…ik doe het weer fout
      Wat ik wil zeggen……. Niet alleen degene met diagnose voelen zich naar….ook de mensen die alle ballen voor hun in de lucht proberen te houden.

  24. Sophie says:

    Hoi Brandi!

    Ik heb mijn vriendin 1 keer iets verteld over dat ik dacht aan kenmerken van autisme, daar was ze overstuur van zoals ze het zelf noemt want er is niks ‘mis’ met haar. Later ging ze uit zichzelf een test doen online en ze vertelde me dat ze een dikke voldoende scoorde en dus zeker voldeed aan een aantal criteria.
    Maar ja, dat is iets eenmaligs en nu mag niemand er meer iets over zeggen. Ze lijkt niet onvoorwaardelijk van me te houden… Vooral bezig idd met eigen plan en eigen leven. Ze zegt me te missen maar dat zie ik nooit terug. Ik voel het niet!
    Ze doet haar eigen ding en realiseert zich nooit hoe het in tussentijd met mij gaat… Dat ik uit huis ben gegaan met mn kindje, weg bij mn ex… Op de fiets door de regen, met tassen vol troep en dekbedden… Ja uh mij nodig? Ik heb eerst een fietswedstrijd en daarna ga ikbroodjes eten en dan kom ik morgen… Voel me dan zooo alleen! En ik ben echt niet claimend of jaloers maar het voelt zo in de steek gelaten en eenzaam. Ik snap verder dit forum niet heel goed want kan mn eigen bericht alleen terugvinden door in mijn mail op uw reactie te klikken…
    Wat erg dat dat voor u al zo lang aan de gang is zeg… Je raakt helemaal jezelf kwijt, iets wat ik al ervaar na bijna een jaar en we wonen niet eens samen. Sterkte!
    En erg fijn al deze reacties!
    Groetjes Sophie

    • Els Hall says:

      Mijn man heeft ook pas zo’n online test gedaan, niks aan de hand! Wij dezelfde test samen gedaan…halverwege maar gestopt… hij gaf geen eerlijke antwoorden, hij ziet de realiteit niet. Als ik hem vertel hoe eenzaam ik me voel in onze relatie, hoe ik hem niet bereik, hoe hij geen emoties heeft, enz, dan kijkt hij me emotieloos aan en begrijpt er niets van. Geen arm om me heen, geen schatje wat erg voor je. Op de vraag: heb je vrienden zegt hij ja. Welke vrienden dan vraag ik.
      In 1966 had hij weldegelijk vrienden! Nog nooit een vriend gezien. Er zijn testen gedaan bij autisten met de vraag of ze autistisch zijn en bijna iedereen ontkent het. Misschien is het goed om vriendschap te zoeken met andere vrouwen die autistische partners hebben om begrepen te worden. En zorg geestelijk goed voor jezelf, er zijn veel opbouwende talks op het internet. Succes.

  25. Brandi says:

    eerst hoe je geplaatste bericht terug kan vinden, klik mij de mail op de link..lees verder. bij de 10 geboden zeg maar staat aan de linker kant alle reacties van iedereen…als je daar op een reactie klik kom je er bij uit….

    Tja nu je verhaal… ik ga ervanuit dat zij er niks aan kan doen… die mensen hebben nu eenmaal geen inlevingsvermogen in anderen. Ze bepalen jun eigen doen een laten. Ik zal je voorbeeld geven. een Zaterdag avond… goeie film we kijken met een hapje en een drankje….Ehh half 11 ik ga naar boven voetballen kijken.. en weg is ie… dan gaat hijzelf voor mij… denkt er dan geen sec. bij na of dat dat nu zo gezellig voor mij is..maar doet gewoon zijn ding dat deed hij altijd doet hij altijd en blijft hij doen…. Dus meid… als je je nu al niet lekker voel in deze relatie….ga nooit samen wonen…want veel zal er niet veranderen… Beter advies kan ik je niet geven. Nu lijkt het net of ik hekel aan autisten heb ofzo… nee absoluut niet… zij kunnen er tenslotte ook niks aan doen dat ze zo zijn, ieder mens mankeert wel iets.. in mijn geval vindt ik het heel er jammer dat jezelf pas wijzer wordt sinds je een computer heb en op internet kan gaan zoeken…. Ik wist jaaaaaren geleden al dat er iets was….de oplossing van de huisarts was huwelijkstherapie, nou dat kon de dokter op zijn buik schrijven daar had manlief helemaal geen zin in… Dus ja… het is en blijft moeilijk.. maar wat ik al aangaf… luister naar dat stemmetje binnen in je…. dat heeft altijd gelijk…..

  26. Sophie says:

    Hoi!

    Nee dat is het lastige, ze doen t niet expres.. Ze weten niet beter. Dat wil niet automatisch zeggen dat ik dat allemaal heel fijn vind natuurlijk, ik mag daar iets van vinden en over voelen vind ik. Zij vindt van niet. Dat is ook het stukje waaraan ik zo graag met haar wil werken. Dat ze moet weten dat haar gedrag effect heeft op een ander. Ze moet gewoon weten dat ze bot uit de hoek kan komen… Zij veegt altijd alles van tafel en daardoor zit ik nu met alle shit. Neem ik haar zoals ze is en zet ik mezelf compleet opzij [waarom zou ik dat doen?] of ik maak een einde aan deze relatie want ik kan niet als enige de kar trekken. Ik hou van haar en zal haar erg missen. Het allerliefst zou ik haar een psycholoog willen aanraden. Maar dan hebben we helemaal de poppen aant dansen. Ik had laatst den test gedaan online voor mezelf, ik vroeg haar t zelfde te doen… Maar ze kreeg score nul omdat ze bij alles nee of nooit had ingevuld! Ze bespeelt die testen en als ik dan reageer met dat dat helemaal niet kan, zelfs in een mens zonder autisme krijg je geen nul score, dan zegt ze, zit me niks aan te praten ik heb niks. Dus ik kom er niet doorheen. Nu ligt bij mij de keuze, doorgaan of niet. Heeeel moeilijk.. 🙁 ik heb al 2 dagen geen contact met haar nu.. Dat is wel heel fijn.. Ik mag alles zonder strakke tijdschema’s doen en termen als: ik kijk wel, zie wel, weet ik niet mag ik weer even gebruiken. Voelt heerlijk. Toch zou ik niet liever willen dan dit samen met haar aangaan. Aaargh, ik weet het ook niet meer…
    Groetjes Sophie

  27. Brandi says:

    Je weet het wel….Hoe was haar vorige relatie en waar is dat op stuk gelopen. .. heb je al vrienden of familie van haar ontmoet. ..Hoe is ze ten opzichte van haar kind..

  28. Sophie says:

    Haar vorige relaties zijn stukgelopen omdat ‘de ander’ altijd wel iets van problemen had. De een had borderline, een ander ptss, weer een ander gooide met spullen… En haar laatste relatie heeft ze tot op heden geen idee van. Alles was toch goed? En nu met mij… Ze kan van mij best tegen de volgende zeggen dat IK gek was, gefrustreerd… Overspannen, moeilijk. Terwijk haar autisme en starte ongevoelige gedrag daar oorzaak van is, deels. Zij heeft geen kind… Ik heb een kind. En dat loopt stroef. Ik heb eigenlijk 2 kleuters nu ipv 1. Ze doet ook alsof er een afstandsbediening bestaat voor elk kind, waarom huilt ie? Waarom doet ie zo? Waarom dit? Waarom dat? Terwijl mijn kindje erbij zit! En dan zegt ze: waarom is ie niet stil als jij dat zegt? Waarom druppelt ie op de rand van wc? Je kan hem toch leren erin te plassen? Zij wil vooral geen last van mn kindje. Stil tv kijken dat is het beste. Ze zegt natuurlijk van niet omdat ze snapt dat dat niet zo aardig is. Met spelletjes lijlen t 2 kleuters, altijd ruzie… Mijn zoon zegt: jij bent een valsspeler! En mn vriendin antwoord daarop met: en jij kan niet rekenen! Zoon: dat is niet aardig om te zeggen! Vriendin: nee dat klopt, sorry. Maar ja het gezellige is er dan wel vanaf.
    Ze wil dat alles beheersbaar blijft en onder controle… Met kinderen kan dat nou eenmaaL niet. Familie ontmoet. Haar zus zei: wat moet je met zon controle freak? Dus ja ergens weet haar familie wel hoe ze in elkaar steekt.

  29. Brandi says:

    Weet je… ik denk dat jij iets zoek in jullie verhouding… dat er niet is en dat er ook niet zal komen… stel dat jullie deze relatie door gaan zetten… dan is er 1 heel erg de dupe… en dat is je kind, en ik zeg dan op mijn beurt, wat er ook mag gebeuren.. laat je kind altijd op de eerste plaats komen.. een relatie waarbij alles van 1 kant moet komen met de wijsheid die je nu heb… dat gaat hem niet worden..en in je achterhoofd weet je dat zelf dondersgoed… maar ik denk dat je een soort goedkeuring zoek om een einde aan deze relatie te maken, daar hoef je geen goedkeuring voor te krijgen… is jouw leven en jij geef aan tot hoever en niet verder… gooi geen jaren weg… want die krijg je nooit meer terug… ik weet niet he oud je bent… maar elk ongelukkig jaar is er 1. neem de tijd voor jezelf ook voor jou loopt er iemand rond die om jou en je kind gaat geven….

  30. De Smet Philip says:

    Zelf had ik gedurende 1 1/2 jaar een relatie met iemand die Asperger heeft. Beiden waren ontzettend gelukkig want we voelden elkaar aan, alsof we al jaren bij elkaar waren. Eind januari heb ik haar voorlopig voor de laatste keer gezien want we zullen elkaar ontmoeten bij bowlingtornooien, zoals nu zondag. Het grootste probleem ligt bij haar moeder dat ze me niet accepteert zoals ik ben. Regelmatig zagen we elkaar en de laatste 3 maanden was zij die me bowlingles gaf. Ik voelde dat ik enorm verbeterde. Nu dat het even we rustpauze ingelast hadden en hebben, voelde ik iets dat ik iets tekort kwam. Mijn ex-vriendin. Zondag ga ik haar even persoonlijk spreken want wil onze relatie terug opstarten en nu voorgoed. Het probleem is dat haar moeder haar zo overbeschermt dat ze juist niet weet hoe te handelen. Ze wil haar moeder gelukkig maken maar toch onze relatie verder zetten. En daar heeft ze het moeilijk mee. Haar broer aanvaard me zoals ik ben. Heb autisme maar weet wat ik wil en zal nooit aanvaarden dat haar moeder me niet accepteert. Heb verleden jaar al eens samen gezeten voor de vrederechter te Aalst en toen heeft ze geaccepteerd dat we een relatie mochten hebben. Omdat ze zware dementie heeft, is ze dit ondertussen vergeten wat er gezegd is. Nochtans heeft de voorziening waar mijn ex verblijft deze papieren en ikzelf heb dit ook. Dus, helaas kan ze niets zeggen want ze heeft haar akkoord gegeven en ook handtekening onder gezet, net zoals ikzelf. Samen gaan we erover praten om de relatie terug op te starten want we zien elkaar ontzettend graag.

    • Brandi says:

      Hoi Philip,

      Ik kan maar 1 dingen zeggen…. als jullie elkaar accepteren en veel om elkaar geven…. ga ervoor… het leven is al zo kort. Dat haar moeder dement is… is triest..ze zal inderdaad niks meer weten… en de volgende keer dat ze jou ziet.. niet zal weten wie je bent, als jullie begeleiding hebben, praat erover… en anders ga ervoor… succes

      groetjes Brandi

  31. clementine says:

    Hoi,

    ik heb bijna 1 jaar een relatie met mij vriend.
    hij heeft zijn eigen regels en als ik ook iets wil en leg dat uit aan hem op een normale manier kan hij het niet begrijpen of opvatten, hij heeft 2 gezichten en praat nogal negatief de mensen die hij niet ziet als ze hem zien op straat en praten met hem is hij poeslief en laat niks merken leeg van binnen zeg maar. Hij is heel agressief naar mij als hij ze dag niet heeft dan laat ik hem ook een tijdje mee rust en gaan er over praten maar dat werkt soms ? Hij is af wisseld de ene keer pakt hij mij vast en laat zien dat hij om mij geeft en de ene keer dan stoot hij mij af ook over gevoel kan hij niet praten ik heb van alles geprobeerd maar op een of ander manier gaat het steeds fout als ik iets zeg wie heeft er een tip voor mij

    • Brandi says:

      Kan ik heel kort over zijn…verbreek de relatie..Hij zal niet veranderen. … over 10 jaar denk je. .had ik toen maar..klinkt cru…maar denk aan jezelf. … liefde is geven en nemen van 2 kanten…succes 👍

  32. Hopeless says:

    Waw als ik jullie berichten zie kan ik wel janken!
    Ik leef al 5 jaar samen met iemand die autisme heeft een heb er een dochtertje van bijna 3 mee..
    Ik herken deze verhalen zo erg!
    Hij doet ook nix voor mij een ons dochtertje, alles is MIJN probleem, ik overdrijf en stel me aan!
    Zelfs mijn lichamelijke problemen boeien niet..
    Zaken van leven of dood over mijn familie kunnen hem nog minder interesseren..
    Dat ik daar me zit is vanzelfsprekend ook weer mijn probleem.
    Hij ligt dagelijks tot 12 in bed werkt niet doet niets in het huishouden en voert voor de rest ook vrij weinig uit..
    Vervolgens durft hij mij heel goed te vertellen dat ik niet goed genoeg mijn best doe?
    Alles wat ik zeg is onzin, de normale normen en waardes zijn gewoon MIJN regels die ik hem wil opdringen want volgens hem wil ik alles immers volgens mijn regels hebben..
    Hij doet nix met ons kind snauwd en bekt het af heel de tijd plus hij kan zo makkelijk negeren dat het gewoon verbluffend is..
    Sexueel contact is er niet of nauwelijks richting 1 of 2x in de 2 weken een zelfs dan is het heel koud en zakelijk (hij heeft een doel dat doel moet behaald worden en als het behaald wordt is ook alles helemaal afgelopen).
    Praten kan ik ook uren doen maar zodra ik begin zie ik hem wegdrijven in zijn eigen wereld en krijg ik constant commentaar van wat wil je nou van mij? En ik snap het niet? Of je stelt je aan en je zeurt al 5 jaar lang!
    Ik trek dit niet meer en heb steeds vaker het gevoel alsof er iets mis is met MIJZELF?
    Als ik dan zeg dat het beter is dat we uit mekaar gaan zegt hij nee hoor ik blijf zitten waar ik zit (heel bedreigend en vernederend).
    En later escaleerd het en dan draait hij helemaal door!
    Ps. Hij weet het zo’n half jaar dat hij asperger heeft een het lijkt alsof hij daardoor alleen maar erger wordt? Sindsdien is hij echt enorm doorgeslagen..
    Ik weet niet wat ik hier precies mee wil bereiken maar ik hoop dat het me oplicht om hier erover te schrijven..

  33. Hopeless says:

    Oplucht*

  34. Brandi says:

    Ik denk dat jij voor jezelf en je kindje zal moeten kiezen…Hij zal nooit genezen. Praat een met je huisarts of praktijkondersteuner. .Zij kunnen misschien iets voor je betekenen. Inde facebookgroep : partner van iemand met autisme (ASS) vind je ook veel lotgenoten. .en kan je veel van je af praten… succes

  35. Katja says:

    Brandi

    Je hebt het er duidelijk erg moeilijk mee en ik heb daar veel begrip voor. Je bent nog zo jong dus vraag begeleiding en verwijt je man niets. Hij is met deze handicap geboren en zal best van je houden op zijn manier. Je hebt verwachtingen gehad die hij niet kan waarmaken, dus moet je een keuze maken voor jezelf en je kindje .
    Ik ben inmiddels 50 jaar getrouwd met iemand met Asperger .Het is echter wel een lieve man en heeft steeds erg zijn best gedaan me te begrijpen .We hebben twee zoons en met veel vallen en opstaan zijn we nu beiden 79 jaar. Wij weten pas 3 jaar dat hij Asperger heeft. Vroeger werd dat nooit vaak herkend. Dat was een hele schok voor hem en hij heeft het er nog vaak moeilijk mee.
    Ook bij andere echtparen is er vaak onbegrip.
    Ik wens je sterkte bij de keuze die je maakt

  36. Katja says:

    Sorry ik zie niet zo snel waar ik de aanhef kan veranderen, maar ik bedoelde te antwoorden op Hopeless

    • Laura says:

      Hallo, ik lees dit forum voor het eerst. Ik heb sinds 12 jaar een relatie met een man van wie ik steeds vaker denk dat hij Asperger heeft . Ik ben met hem mee verhuisd naar Duitsland en ik voel me dr laatste tijd erg eenzaam, en zelfs in de val te zitten. Ik kan niet terug naar Nederland o dat ik geen baan heb en geen geld en huis. Nu ik dit alles lees wordt steeds meer bevestigd wat ik al dacht. Hij wil er zelf niet óver praten, met hem is niks mis en alles ligt aan mij. Ikheb zelf een bipolaire stoornis en kan er in depressieve periodes helemaal slecht tegen. Wat kan ik doen?

  37. anoniempje says:

    Ow ja, wat ook belangrijk is om te doen, dus tip 6:: Praat met iemand over je problemen als je die ervaart als autist, uit je ergenissen in woorden, vaak voel je wel waar een probleem zit. Dit kan ervoor zorgen dat je veel minder stress ervaart, en daardoor beter en met meer plezier kan functioneren

  38. Myra says:

    @Hopeless,

    Misschien is het goed om je toch ook even te verdiepen in de karaktereigenschappen van mensen met narcisme. Veel Aspies grenzen daaraan.
    En dan goed bedenken wat jij wilt met je leven en wie jij wilt zijn, met en voor je kind, met en voor jezelf.

  39. Sam says:

    Mooi artikel maar onze situatie is nog ingewikkelder. Zelf ben ik nu al een hele tijd bezig met therapie voor mijn depressie s en omdat er altijd het gevoel bleef anders te zijn heb ik me laten testen. Ik blijk asperger te hebben. Maar hoe meer ik lees over dit onderwerp hoe meer ik besef dat niet alleen ik maar ook mijn man autistisch is. Alleen hij wil zich niet laten testen maar waar vrouwen met asperger toch een goed vermogen hebben om zich aan te passen mist daar bij mijn man echt iets. Ik heb ook gedacht dat hij een narcist is maar ik zie bij hem ook echt het onvermogen wat ik ook zie bij onze oudste zoon met autisme. Hij kan er net als ik dus ook niks aan doen. Maar dan komt er ook weer een stukje persoonlijkheid bij kijken. Zelf ben ik erg optimistisch en leergierig en als je zegt dat ik iets niet kan of anders moet doen zal ik daar alles aan doen het voor elkaar te krijgen. Maar sommige dingen zijn dus Helaas niet te leren maar als nog wel te compenseren. Helaas werkt dat bij mijn man niet zo. Hij heeft geen probleem dus hij vind het wel prima. Ik kan hier gaan beschrijven waarom ik denk dat hij autistisch is nou pak alle kenmerken van de autistische man er maar bij en je weet het. En dan zullen veel mensen zeggen dat ik als asperger het misschien toch helemaal niet juist kan interpreteren maar echt waar met het verstand en logisch denken is niks mis. Maar ik moet wel alles beredeneren. En dan zie ik ook echt al mijn eigen tekort komingen maar als je wil is er echt veel te leren zelfs voor een autist!

  40. osmeisje says:

    wat ik allemaal lees hier is zo herkenbaar.. mijn partner heeft de relatie verbroken kort geleden. ´we pasten niet bij elkaar´waren haar woorden. alles moest gaan zoals zij het wilde, ik hield van haar en wilde haar begrijpen, heb mezelf enorm onder de loep genomen in onze relatie, maar eigenlijk onterecht en ten koste van mijzelf. ik hou nog steeds van haar, maar zij lijkt niet meer van mij te houden, wat kan ik dan nog? haar hele gedrag was al die tijd al zo raar.. maar nu begrijp ik het! we hadden confrontaties (althans, ik confronteerde) en ze kon dat niet aan, hield dat blijkbaar voor zichzelf en heeft al die tijd alles opgestapeld, het is voor haar teveel geweest en ze heeft het uitgemaakt.. maar als ik het nu in relatie tot autisme zie, begrijp ik haar wel. het erge is alleen dat ik me afvraag of ze dit zelf ook zo kan zien, ben bang van niet. ik was degene die moeilijk deed, ik had verwachtingen, dat alleen al was te moeilijk. zonder verwachtingen zou ik ook met haar kunnen zijn, omdat ik haar echt vertrouwde in haar liefde voor mij. maar nu ze het heeft verbroken vraag ik me af hoe diep het echt gezeten heeft.. ik ben best kapot, heb alles gegeven maar het mocht niet baten. ik laat het nu maar, hoop wel dat zij nog de mooie momenten voor ogen kan houden, ondanks dat het´voor haar´niet werkte. ergens hoop ik dat ze terug komt op dingen, dat ze aan het nadenken is en ook een stukje bij zichzelf gaat zien.. maar ben bang dat ik wellicht nooit meer iets van haar hoor! heeft iemand een soort gelijke ervaring?

    • De Smet Philip says:

      Zelf heb ik HSP en zij moest kiezen van haar moeder. Ofwel mij nog zien maar in het weekend niet meer naar thuis gaan (naar haar moeder en haar hondje) ofwel bij haar in het weekend. Want ze is enorm afhankelijk van haar hondje te zien, wat normaal is. Vroeger, toen ik nog bij mijn ouders woonde, hadden ze ook een hondje en ik speelde daar altijd mee en ging ermee wandelen. Niemand anders deed dit, maar was ook afhankelijk van het hondje. Maar 18 jaar geleden trombose gehad waardoor ik NAH heb. HSP heb ik altijd gehad. In verscheidene ziekenhuizen gelegen.

      En toen ik haar leerde kennen, was het voor mij duidelijk. Eindelijk de ware liefde gevonden. Maar doordat ze heeft moeten kiezen tussen mij zien of in het weekend bij haar moeder en haar hondje, heeft ze het helaas uitgemaakt. Neem haar niets kwalijk, maar ben teleurgesteld in haar moeder. Dat ze zo smerig kon doen, dat had ik totaal niet verwacht.

    • SylvY says:

      Bedankt voor je verhaal Osmeisje.
      Heel herkenbaar. Ik heb het net uitgemaakt met mijn vriend sinds anderhalf jaar. Wij hadden een zeer intense relatie. Echter ik ben nu voor de tweede keer ziek geworden. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat hij mij niet serieus nam daarin. Hoewel hij wel zei voor mij te willen zorgen. Dat heeft mij doen besluiten om alleen verder te gaan. Ik mis hem enorm. Alleen wil ik de pijn en teleurstelling niet meer voelen. Zóó weinig gevoelens, romantiek en nul op request van zijn kant. Ik kon er niet meer mee dealen. Hij neemt mij dit enorm kwalijk. Hij is zo ontzettend boos geworden. Op dit moment heeft hij alle contact verbroken. Hij is zo verschrikkelijk kwaad en teleurgesteld in mij.. Logisch ook. Ik laat het nu maar rusten. Hij heeft mij vorige week verteld dat hij geen prijs stelt op enig contact. Hoop dat het afzwakt in de toekomst. Zijn woede en mijn gemis…

      • SylvY says:

        In het begin was ik altijd vrolijk. Dat stak hem altijd aan op een positieve manier. Naar mate de relatie vorderde kwam ik erachter dat hij autistisch was. Hij beschuldigde mij ook altijd van het feit dat ik altijd zo vrolijk ben. Ik heb zelf Adhd, dat vond hij een leuke uitdaging. Later kwamen er nog meer verwijten. Ik kleed me te uitbundig, qua kleuren (hij draagt alleen zwart). Ben ondernemend. Hij wil altijd alleen maar achter de pc zitten. Wil nooit mee naar familie of feestjes. Gezellige avondjes bestaan ook niet. Een relatie lijkt mij dan ook zinloos.

        Omdat ik mij op mijn herstel heb gefocust, ben ik nu zo goed als weer beter. Dat interesseert hem niets. Dat zal hij nu zeker niet meer aan mij vragen.

        Aan de ene kant ben ik blij dat ik niet meer geconfronteerd wordt met zijn negatieve gedachten een aparte gedragingen. Maar het is toch een gemis.

  41. Marlies says:

    Ik had meer dan 20 jaar een relatie met een man met asperger. Ik wist het niet. Jaren van worstelen, je onbegrepen voelen, eenzaamheid, neerwaartse spiraal over wat je nu eigenlijk wel nog mag verlangen, depressie als kers op de taart… Altijd dat getwijfel aan jezelf. Want ik was “raar en gestoord”, volgens mijn partner en zijn familie. Mijn kinderen hielden me gaande, inwendig verlangde ik steeds minder, tot ik absoluut geen hoop meer had op verandering. Geen verrassende spontane momenten met deze man. Nooit eens gek doen.

    Help, depressie! Maar wie ging me helpen?Ik had nog weinig contact met familie en vrienden. Geen energie meer over voor de buitenwereld… Ik besefte dat ik moest scheiden. Want mijn partner deed geen enkele poging om ‘ons’ te helpen. “Ik” had een probleem. Hij stond aan de kant te kijken naar hoe ik sukkelde “met mezelf en mijn job en de zorg voor de kinderen, mijn eenzaamheid”. Alsof hij naar een film keek en daarna lekker ging slapen. Hij zag zich niet als deelnemer van het stuk dat ik speelde. De emoties die ik uitte, de veranderingen die ik wou bekomen hoorden bij mijn ‘moeilijk’ zijn, mijn achtergrond, mijn familie.
    Scheiden als enige uitweg, ik had echt alles geprobeerd. Deze beslissing was nodig om terug hoop te vinden.
    Onzekerheid…Zou ik nog een nieuw leven kunnen opbouwen? Mijn vroegere ik terugvinden?….Ik leek in niets meer op de goedlachse onbezonnen meid aan het begin van onze relatie. Bang was ik dat ik alle sprankel kwijt was. Te lang volgehouden? Zou er enkel verbittering overblijven?…Gelukkig is dat niet zo. Die spontane meid haal ik nu voorzichtig vanonder het stof. Ze krijgt waarachtig terug zin in een feestje. 🙂

    • Marianne says:

      Heel herkenbaar je verhaal. Ik had het zelf kunnen schrijven. Vraag me af of je uiteindelijk bij je partner bent weggegaan. Groetjes, Marianne

  42. Marlies says:

    Dus beste mensen….Mijn bedenking bij het lezen van de tips en reacties hier… Wie ‘kiest’ nu, in godsnaam, voor een partnerrelatie met een persoon met autisme???? Daar pas je toch voor als je op voorhand weet wat je te wachten staat. Als je weet welke handleidingen/benaderingen/tips je moet volgen om het wat ‘leefbaar’ te hebben.
    Nu je zo’n heel klein beetje kan doorgronden hoe mensen met autisme denken en functioneren…Dan weet je ook dat binnen deze auti-(liefdes)- relatie je niet mag rekenen op wederkerigheid, prikkeling of dat de ander je spontaan tegemoet komt, achterhaalt wat jij belangrijk vindt. Je moet het allemaal duidelijk zeggen. Geen inspirerende bespiegelingen met je partner. Geen muze, geen passie. Nooit met je partner lachen tot je buikpijn hebt. En dan treed ik nog niet in detail over het seksuele aspect. Niet belangrijk binnen jouw partner relatie?

    Maar ik voel je al komen… Jij pakt dat anders aan. Jij wéét het van je partner. jij blijft jezelf. Jij zal je eigen leuke leven hebben, naast dat van jouw ietwat ondoorgrondelijke, mysterieuze geliefde ! Jij zal enorm houden van hem/haar, er alles voor willen doen. En dan volgt de rest vanzelf.

    Misschien…

    Maar er is zo’n grappig gezegde: Wie bij de hond slaapt krijgt zijn vlooien? Wees maar zeker dat dat geldt bij autisme, op lange termijn. Je ontsnapt er niet aan als je er elke dag mee te maken hebt. En eigenlijk heb ik nog niet te klagen… Mijn ass-partner is niet agressief, hoog intelligent, heeft een universitair diploma en verdient goed. Hij heeft geen verslavingen/noch leer-of gedragsstoornissen. Als ik iets vraag doet hij het. Wat heb ik te klagen? ‘t Ja….Elke dag leven met een persoonlijk ongeschreven auti-handleiding. Het put je uit, slokt je op. Je krijgt mee een autistisch leven, of je dat nu wil of niet. Jij moet je inpassen , aanpassen aan de ander.
    Jij geeft, jij bedenkt, jij vertelt, jij plant,… jij wil iets bekomen/ veranderen …of jij wil op de duur niets meer. De levensdrive, de verrassing, de schwung zal nooit van de auti-partner komen. Als jij leeg bent, zal de ander je niet opladen.
    Ik wil niet cru klinken naar mensen met autisme. Ik geef nog steeds om mijn (ex) partner. Ik wil er ook zijn als hij me nodig heeft.
    Maar nu wil ik terug een inspirerend ‘eigen’ leven. Ik wil niet meer alles moeten bedenken voor 2 (en de kinderen). Het zou fijn zijn dat anderen, die aan het begin van zo’n relatie staan, goed beseffen welke inspanning het vraagt. Het zal nooit vanzelf lopen.

    • Jo says:

      Dankjewel Marlies. Hier heb ik echt wat aan gehad. Zo herkenbaar. Deze woorden hebben echt mijn ogen geopend. Na twee jaar samen met een man die wel heel veel autistische kenmerken heeft, kies ik nu voor mijn eigen pad. Uitgeput, geen tranen meer, klaar voor nieuwe toekomst zonder hem.

  43. Brandi says:

    Marlies… het klopt helemaal wat je schrijft… ook ik ben na 33 jaar mijzelf helemaal kwijtgeraakt en emotioneel verwaarloosd… Knap dat jij nu voor jezelf kan kiezen… wens je veel sterkte en veel succes. Misschien kom ik ooit nog zover…..

  44. Nandy says:

    ik moet zeggen dat ik mijn vriend met asperger totaal anders ervaar als menig hier. Nou was aan het begin van de relatie ook niet duidelijk dat hij asperger had, dat werd pas na een aantal jaar gediagnosticeerd. Mijn vriend is intelligent, stort zich aan een paar dingen maar daar is mee te leven. Heeft humor en weet ook wat hij wil, hij heeft dan wel last van depressies op zijn tijd. En wat Marlies hier allemaal zegt, zoals geen wederkerigheid of geen prikkeling of dat de ander je spontaan tegemoet komt en dat geen passie of nooit meer lachen tot je buikpijn hebt totaal niet in mijn relatie past, ik heb dat gewoon allemaal. Ja je moet meer aankomen met dingen om te doen, maar ik ben een controlefreak dus voor mij is dat alleen maar fijn! En hij komt wel met dingen aan, het duurt alleen wat langer als bij iemand zonder autisme. Maar ja daar moet je een beetje geduld voor ontwikkelen, wil niet zeggen dat ik dat altijd heb, maar ik vind dat het tot nu toe wel goed gaat. Wij kunnen ook heel goed alleen samen zijn, dus allebei aan het gamen ander spel maar toch gezellig hebben en fijn voelen. Misschien ben ik nog heel positief, maar ik zie die dingen dus echt niet zo XD

  45. De Smet Philip says:

    in mijn jeugd ben ik zowel fysiek als emotioneel verwaasloosd. Hierdoor komt het autisme natuurlijk nog verder want had het gevoel dat het enorm klikte tussen mijn ex en mij. Maar omwille van haar moeder moeten kiezen. Ofwel mij verder blijven zien ofwel het hondje en ze ziet dit hondje om de twee weken, wanneer ze bij haar moeder thuis is.

  46. Laura says:

    Zie mijn eerste bericht bij Laura op 22juli. Ik wil graag meer schrijven en reacties daarop van jullie.

    • Laura says:

      Hallo, hier ben ik dan met mijn schrijven over mijn relatie, waarin ik steeds meer aanwijzingen heb dat mijn partner asperger heeft oid. Ik ken hem nu 12 jaar en we wonen sinds 10 jaar samen, eerst in Nederland en sinds 4 jaar in Duitsland. We zijn drie jaar gelden getrouwd omdat dat belastingtechnisch veel voordeliger is, hier in Duitsland. Maar ik ondervind al veel langer problemen in de relatie, en ik vind het moeilijk te onderscheiden wat daarin mijn rol is. Ik heb zelf een bipolaire storing, en ben daardoor in periodes erg prikkelbaar.
      Maar wat er bijvoorbeeld het afgelopen weekend weer gebeurde: ik vroeg hem o.a. of hij broodjes wilde halen en hij antwoordde daar zeer hard nee op. Ik ben daar erg boos over geworden, ben er een poosje mee rondgelopen en heb hem toen gevraagd waarom hij zo bot deed. Hij zei dat hij gewoon nee had gezegd. Ik zei dat de toon waarop hij het zei mij had gestoord. Maar altijd als ik over de toon waarop hij iets zegt begin, ontploft hij en zegt dat de toon niks uitmaakt. Hij had het niet zo bedoeld. Ik had toch een poosje geleden dat ik er vanuit zou gaan dat hij het goed bedoelde wat hij zei, maar ik heb daar toch wel erge moeite mee. En dus weer een knallende ruzie, hij was nog niet eerder zo boos geweest. Maar gelukkig bleef hij niet drie dagen kwaad, zoals normaal wel het geval is, en hebben we nog wat leuke dingen samen gedaan.
      Verder speelt iedere keer weer dat hij de radio en de tv veel zachter zet zodra hij de kamer binnenkomt.Of ik er nu naar luisterde of niet, maakt niet uit. Zijn gehoor en andere zintuigen zijn heel goed ontwikkeld, hij heeft van dat gegeven zijn beroep gemaakt, hij maakt smaakjes en heeft een heel goed smaak en reuk.
      wat mij ook erg verdrietig maakt is dat hij nooit een arm om mij heen slaat en van sex is al helemaal geen sprake. Hij zegt dat ik ook nooit het initiatief neem, maar die arm krijgt hij vaak van mij. Hij reageert daar dan niet op. We slapen apart omdat hij heel erg last heeft van mijn gesnurk. Daar heb ik me bij neergelegd.
      Ik heb sinds Duitsland geen baan meer, ik ben bibliothecaris en 63 jaar, en voor deze beroepsgroep en leeftijden zijn hier ook geen banen. Wel doe ik vrijwilligerswerk in een bibliotheek, waar ik wel waardering krijg.
      Ik kan nog wel even doorgaan, maar het is misschien wel duidelijk dat ik naar een oorzaak buiten hem om zoek. Van jullie wil ik graag weten hoe het je lukt om ermee om te gaan, zonder ongelukkig te worden. Ik weet dat er geen pasklare oplossing is, maar misschien zijn er nog wat tips, behalve de bovenstaande.
      Groeten,
      Laura

      • Laura says:

        Ik wil er nog even aan toevoegen dat ik ooit een keer de woorden autisme en asperger heb laten vallen, maar dat werd ook weer ruzie. Ik vind het erg moeilijk om hem daar nog eens mee te confronteren.

  47. Vera says:

    Beste Laura,
    Ik heb je reacties een beetje gevolgd, en ik herken veel van wat je nu doormaakt.
    Hoe kan je nu duidelijkheid krijgen over je vermoeden?
    Zo ging het bij mij… Ik ging scheiden want ik zat helemaal aan de grond en ervoer mijn partner nooit als hulp, steun. Telkens maakte ‘ik’ een probleem van iets en was alles ok voor hem. Ik was de moeilijke, volgens hem en zijn familie, emotioneel labiel. (en ik ging natuurlijk aan alles twijfelen bij deze respons, ik geloofde hen op de duur). Tot ik niets meer wou of nergens meer moeilijk over deed. Ik was emotioneel dood, isoleerde me, wou nog nergens naartoe. Dat was prima voor mijn partner. Ook al merkte ie dan dat ik me niet zo happy voelde. Het was nu hij, met zijn gezinnetje, meer was er niet nodig.
    En de oorzaken van mijn ongelukkig zijn waren overal te vinden, volgens hem. Overal in de buitenwereld: mijn job, mijn familie, te veel activiteiten willen doen, te hoog de lat leggen als mama, te veel contact met vrienden willen … Nooit was er iets dat beter kon tussen ons. Hoewel ik die signalen tot in den treuren had gegeven. Dat moeilijke tussen ons lag aan mijn te hoge verwachtingen. Hij wou ook dat ik mijn job opzegde, dat zou me veel meer rust geven.

  48. Vera says:

    Maar er gingen telkens alarmbelletjes bij me rinkelen.
    Job opzeggen? Dan was ik helemaal afhankelijk, zat ik geïsoleerd. Trouwen? Neen, ik moest ervoor zorgen dat ik mijn vrijheid bewaarde. Op een gegeven moment, vóór de kinderen er waren, geloofde ik echt dat ik iets mankeerde op seksueel vlak. Frigide of zo. Dus ik ging op ontdekking, daten via internet. Leuke mannen ontmoet, en zij vonden me wel aantrekkelijk! Zij benaderden me op een manier dat ik wel zin kreeg om te vrijen. Ik heb genoten van die tijd van aandacht krijgen, cadeautjes, verrassingsuitstapjes. Lekker praten over vanalles, elkaar prikkelen (ook intellectueel! :)).Heerlijk.
    En mijn partner? Die vond dat allemaal ok. Zei dat ik voorzichtig moest zijn, en vroeg wanneer ik dacht terug thuis te komen. Zodat ie wist of ie wakker moest blijven of best al ging slapen. Ik kon dat allemaal niet goed plaatsen. Snapte niet waarom hij deed alsof het hem om het even was. Voelde me een beetje schuldig, ook al vertelde ik alles eerlijk en wist hij wat ik deed en waarom. Nu pas na 20 jaar en 3 kinderen en het puzzelstukje asperger, begrijp ik dit alles. Zijn, gevoelloos (zo leek het toch) reageren. Toen kwamen er kinderen… En kon ik niet meer zomaar doen wat ik wou. Toen begon het isolement…

  49. Vera says:

    Want vanaf dat je je kinderen krijgt (of ergens ver weg gaat wonen) ben je aangewezen op je partner. Sowieso raak je in die eerste periode meer afhankelijk van elkaar, ga je dichter op elkaar zitten. En dan begon het aftikken. Ik haalde steeds uit mijn emotioneel/affectieve reserve (voor baby’tje zorgen) en kon niet meer bijladen. Ik kon niet meer zomaar weg/ eens bijtanken. We woonden in een afgelegen dorp. Ik kende daar amper iemand. Mijn vriendenkring lag niet daar, maar in de stad. Eens afspreken verliep steeds moeizamer. Het leek wel alsof ik in een verstikkend net terechtkwam (ik noem dat nu mijn autisme web). Zeker als je ‘het’ niet weet gaat dat dieper en verder, heel geleidelijk, er is geen bescherming door de kennis van autisme. Mijn partner deed niets met opzet. Dat was het hem nu net. Ik zat maar te sakkeren over ‘meer contact’ willen ‘meer naar buiten’. En hij vroeg dan wat hij moest doen…Maar er gebeurde niks. Geen energie meer om nog eens te bedenken welk initiatief je partner dan moet nemen. Met kleine kinderen heb je daar geen kracht meer voor.

  50. Eline says:

    Allemaal zo herkenbaar.. En dat isolement is verschrikkelijk. Een aantal vriendinnen hebben me in de steek gelaten. Mijn dochter mocht niet meer met haar beste vriendinnetje en haar soort van ‘broertje en zusje’ spelen omdat dingen anders gaan bij haar en haar vader waardoor ik ook anders, minder flexibel kon zijn. Doordat mijn man met ass thuis kwam te zitten zonder werk moest ik hem voortdurend aansturen thuis. Daardoor geen tijd en energie meer praktisch voor vriendinnen. Ze voelden zich in de steek gelaten door mij. De deur uitgaan is niet zo simpel. Alles moet eerst goed gepland en geregeld thuis, pas dan kan ik weg. Maar dat gebeurt niet vaak. En ook pas sinds kort. Mijn dochter is nu 10 (asperger). Het is nou eenmaal zo, denk ik dan. Maar dat mensen je gewoon in de steek kunnen laten dat is keihard!

  51. Vera says:

    Beste Laura,

    Om een heel lang verhaal, samen te vatten voor jou…
    Ga eerst na, a.d.h.v. autisme kenmerken, of je dit bij je partner herkent. Jij alleen kan dat goed zien. Voor de buitenwereld is autisme (zeker bij asperger) niet duidelijk. Collega’s zullen je partner misschien ietwat stug of zonderling vinden.Een einzelgänger. Hoewel sommige mensen met autisme, ook heel sociaal /extravert kunnen overkomen. Maar collega’s, kennissen, zullen verder weinig hinder ondervinden omdat ze niet met hem samenleven… Als je voelt dat ‘het klopt’, dat autisme past in jullie relatie, gaat er een wereld voor je open. Je zal merken en voelen dat jij niet de oorzaak bent van alle problemen. Je zal met andere ogen naar de reacties van je partner kijken. Of je partner daarna erin meegaat, het erkent, een diagnose wil …Is voor jou van minder belang. Want ‘eindelijk’ zal je mentaal kunnen ontkoppelen, je hoofd leren afblokken voor autisme.Je weet dan dat jij zijn reacties niet altijd ernstig moet nemen, op jezelf moet betrekken. Je kan zijn reacties gaan zien vanuit zijn ‘autisme’. Wat een kracht dat je dan krijgt! Je leert jezelf beschermen, je zal terug leren voelen wat jij voor jezelf nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn. Luister terug naar die innerlijke stem, de kern van wie je bent en hoe je je leven best inricht! Het feit dat je berichten zet op deze site, laat zien dat je terug op zoek bent naar je innerlijke kompas (en ik ben geen zweverig persoon)! Onthoud dit: het is nooit te laat. Je vrij voelen is de basis om gelukkig te zijn. Als je het gevoel hebt niet weg te kunnen (financieel). Dan ben ik ervan overtuigd dat je creatief zal zijn om terug onafhankelijk te worden. Zoek ook hulp! Vertel aan anderen wat je meemaakt. Nu eerst voor jezelf gaan zorgen! X

    • Laura says:

      Hallo Vera,
      Dankjewel voor je reactie. Sorry dat ik zo laat reageer. Ik moet jouw advies nog op me in laten werken en leren het toe te passen. Ik vind het heel moeilijk om me niet schuldig te voelen als mijn man in mijn ogen kritiek op mij heeft. Als ik dan boos word slaat de vlam weer in de pan. Ik probeer me steeds meer in te houden, maar ben van binnen wel boos. En dat wreekt zich ook na verloop van tijd.
      En dat hij er niets van zegt als ik nieuwe kleren aan heb, of mijn nagels heb gelakt, wat ik bijna nooit doe, dan ben ik toch hevig teleurgesteld, maar laat niks merken. Hij vraagt mij op diezelfde dag wel hoe zijn haar zit want hij is naar de kapper geweest. Dus het zal nog wel even tijd kosten voordat ik er goed mee om kan gaan. Maar jouw adviezen zullen daar zeker bij helpen. En ik houd ook helemaal niet van zweverig gedoe. Groetjes en nogmaals dank, Laura

  52. moon says:

    Janny
    Ik las je bericht en herkende er wel iets in. Sinds een paar maanden vermoed ik dat mijn moeder narcistisch is. Ik ben sinds 2 jaar in therapie omdat ik zo moe ben maar niet weet waar het vandaan komt.
    Nu komt bij mij bovendrijven of ik niet zeker weet of ik met mijn man verder wil. Hij kost me zoveel energie. Ik zie ook wel bepaalde kenmerken bij hem die mijn moeder heeft. Hij haalt soms vreemde dingen uit. Het rare is dat ik wel van hem hou. Bij hem heb ik een ander gevoel dan bij mijn moeder.
    Net alsof hij het doet maar niet in de gaten heeft wat hij doet. Als ik hem erop spreek dan merk ik dat hij het niet expres doet. Mij niet met opzet pijn wil doen. Bij mijn moeder is het andersom. Zij probeert mij te laten geloven dat ze het beste met me voorheeft maar ondertussen. Vandaag besproken met therapie (ik kwam er vorige week achter dat hij een ander heeft ) en zij sprak haar vermoeden van autisme uit. Daar had ik zelf al vaak aan gedacht. Niet narcistisch in ieder geval want hij bezit empathie. Als hij dat niet zou hebben dan had ik het verschil niet gezien. Hebben mensen met autisme soms ook geen empathie? Dat weet ik nog niet. Mocht je nog twijfelen, op de site “het verdwenen zelf” staat goede informatie over narcisme..

  53. ann berthier says:

    Mijn autistische vriend “ziet” mij graag zegt hij,maar als ik hem nodig heb,is hij er niet,heeft andere plannen!?Hij heeft enorm veel vriendinnen,geen vrienden en elk weekend is bezet voor 1 bepaalde vriendin,daar maakt hij dan ook weekendjes mee,op hotel,fietsen,toneel,film,gaat met ene vriendin oudejaarsavond vieren op citytrip…….Hij begrijpt niet dat ik dat niet tof vind,hij zegt dat ik niks moet denken….Als ik dan eens wat tijd met hem wil doorbrengen,dan kijkt hij in zijn drukke kalender wanneer,welk uur en tot hoelang hij tijd heeft voor mij??Dan moet er ook al weken op voorhand afgesproken worden wat we dan juist gaan doen?!

  54. Sophie says:

    Aaaawh dag klinkt echt niet alsof jij zn prioriteit bent… Jammerlijk ken ik dat gevoel heeeel goed:(
    Ik heb weleens gezegd: als ik met een hartaanval in t ziekenhuis kom maar jij hebt toevallig een mudrun of fietstochtje dan gaat dat voor… Ze zei toen: ja dat klopt, want dat heb ik dan toch afgesproken? Ze snapt totaal niet dat je er voor elkaar moet zijn in een relatie. Dit gaat helaas nooit over… Ook al denk je soms, zooo nu ben ik echt tot haar doorgedrongen! Nee hoor, maak het jezelf maar niet wijs… Ermee dealen of wegwezen is mijn advies… Hoeveel je ook van elkaar houdt. Het blijft een eenzame relatie. Sterkte!

  55. Angie says:

    Afgelopen zomer heeft een van mijn kleinkinderen de diagnose autisme gekregen. Inmiddels weet ik heel wat meer over autisme. En herken nog iemand in de informatie die wij o.a. van het ‘autiteam’ krijgen. Namelijk mijn echtgenoot.Waar ik al 35 jaar mee samen leef en ook al die jaren in steeds dezelfde problemen terecht kwam/kom. Vorige zomer (in 2015)heb ik een hartinfarct gehad. De zorg en de problemen van zowel mijn man als mijn kleinzoon (ik zorg gedeeltelijk voor hem) groeide mij boven het hoofd, en ik viel er letterlijk bij neer. Nu ,sinds de diagnose, begrijp ik pas waar al die spanning, eenzaamheid, verwarring, vandaan komt. Er is een enorm verdriet een gevoel van verlies over wat er nooit was en dus ook niet komen gaat. Tegelijkertijd ook opluchting/bevrijding. Al die tijd klopte mijn intuitie dus. Hij kan er niets aan doen….maar ik ook niet. De rest van MIJN leven is van MIJ. Ook al heb ik nog geen idee hoe ik dat vorm ga geven.

  56. Angie says:

    Na mijn hartinfarct, is hij lange tijd erg, erg boos op me gebleven. Ik miste een arm om me heen. Niet één keer heeft hij gezegd dat hij blij was dat ik er nog ben. En zelfs nu,16 maanden later, heeft hij me niet meer aangeraakt. Al ‘zorgt” hij wel voor me op zijn manier. Hij kookt dagelijks en neemt een deel van huishouden op zich. En ik heb gelukkig de kinderen en nog andere kleinkinderen voor de knuffels,liefde en de broodnodige wederkerigheid. Ondanks alles ben ik goed hersteld. Ben ik gaan beseffen dat ik een oersterk mens ben. Ik ben in al die jaren niet gek geworden en in mezelf blijven geloven. Ben niet bitter, totaal wanhopig geworden. Nu meer dan ooit geloof ik in mijn eigen kracht. Het waren jaren van roofbouw op zowel mijn fysieke als mentale vermogen. Het is genoeg geweest. Eindelijk kan ik vanuit een ander perspectief voor mezelf gaan zorgen/opkomen. Daarvoor hoef ik niet eens iemand in de steek te laten.

  57. ann berthier says:

    Mijn autistische vriend vindt het meer dan normaal dat hij dikwijls sex heeft met andere “vriendinnen”en begrijpt dus niet dat hij mij hiermee kwetst??Ik heb dan maar meteen een punt gezet achter onze “vriendschap” om niet meer gekwetst te worden en zelf verder kan met mijn leven.

  58. Marlies says:

    Beste Angie,
    Dat heet paradigma switch. Plots ( door het puzzelstuk autisme) ga je alles anders zien. Jij bent niet gek! De rollen draaien om. Ik heb dat ook ervaren in mijn relatie. Je zal ook door een rouwperiode gaan ( of dat heb je al gehad?). Terecht dat je zegt dat het nu aan jou is. Ikzelf ben enorm kwaad geweest om wat me al die jaren ontzegd werd. Omdat ik al die tijd te horen kreeg dat ik ‘extreem veel verwachtte’ of ‘ labiel’ was. En ik ging het nog geloven ook! Ik wens je alle kracht om door te zetten. Volg wat je hart je vertelt. X

  59. Marijke says:

    Beste allemaal, ik weet sinds een paar weken dat mijn man ADHD en autistisch is! Wij zijn tweeenveertig jaar getrouwd, met heel erg veel problemen, onbegrip, woede, en heel erg veel eenzaamheid,
    Omdat alles op mij neer kwam, geen begrip bij ziekte(wel woede)
    Alles alleen beslissen en kan nog wel even doorgaan!
    Geen warmte, arm om mij heen,knuffel al smeekte ik daarom!
    En tot voor kort alleen altijd gedacht, er klopt iets niet bij mijn man!
    Ik ben nu 65jaar, mijn man64 jaar,( ook erg triest heeft zijn leven lang al gevochten tegen de hele wereld omdat niemand ik inclusief hem niet begrijp)mensen om ons heen die tegen mij zeggen: Nico gedroeg zich sus, Nico gedroeg zich zo! En ik hem maar weer verdedigen! En vechten voor een normale relatie met gevoel enz!
    Nu is het eindelijk bekend, maar hoe verder!
    Ik ben moe, eenzaam en heel erg verdrietig nu!
    Vaak heb ik gedacht ,ik trek het niet meer,niet wetend wat er mis was met hem, getwijfeld ben ik gek, enzo ken ik nog wel een poosje doorgaan, we zijn nu in therapie, maar ik ben zo moe, en verdrietig, en alleen!
    Sorry ,moest dit even kwijt!
    Liefs Marijke

    • Brandi says:

      Hoi Marijke..heel herkenbaar. Hier zijn niet veel reacties op Facebook bestaat de groep :partner van iemand met autisme (ass) daar kan iedereen zijn hart luchten..is erg fijn om met soortgenoten zeg maar te kletsen.. groetjes Brandi. .dat zit ik onder eigen naam ☺

    • Mariette says:

      Helpt het je een beetje uit je eenzaamheid als ik zeg: zo herkenbaar, voel je niet alleen?
      De verscheurdheid tussen ‘ik begrijp je’ en ‘ik ben het aanpassen naar jou kakkebeu’ is bij mij erg groot. Ik voel me constant beklemd ‘omdat ik je zo graag zie’ Lucht alsjeblief!
      Ik ken de theorie van ‘alles duidelijk en gedetailleerd communiceren’. Maar ik ben het zo BEU!!Ik heb compassie met hem maar compassie is geen passie.
      Voilà. Gelucht.
      Herkenbaar voor jou?

  60. Sanne says:

    Hoi…
    Mijn relatie is nu over… 🙁
    Hoewel het echt niet ging en ik me onwijs eenzaam en onbegrepen heb gevoeld ben ik wel echt intens verdrietig. Ik neem het mezelf kwalijk dat iksoms te erg doorhamerde op iets wat voor mijn vriendin echt niet te begrijpen viel… Gevoelsdingen en inleving bijb.
    Nu heb ik spijt dat ik zo kritisch was…
    Ik wil het terugdraaien maar ik hebbgeen idee of dat er nog inzit.
    Ik vind t erg lastig want de beperkingen die autisme met zich meebrengen zijn erg zwaar en zorgen voor veel eenzaamheid, maar het is NIET opzettelijk. En dat vind ik nou juist zo moeilijk. Als iemand geen benen heeft ga je ook niet elke week zeuren dat t zo lastig is dag ie niet kan lopen of dansen. Dat accepteer je toch ook gewoon??!
    Klein verschil is wel dat mijn vriendin het totaal ontkende dn pretendeerde normaal te zijn.. Ze was een soort van onschendbaar.
    We heb en afgesproken een tijd geen contact te hebben om beide even op adem te komen.
    Hoewel ik dd tijd met haar erg moeilijk vond zegt alles in me dat ik haar terug wil. Is dit tegen beter weten in? Want ik was niet gelukkig… Maar ik hou zo van haar, ook al doet ze lomp, bot, egoistisch etc… Maar moet ik mezelf opofferen voor haar? Voor haar stoornis did ze nket erkent? Ik vind dat zo moeilijk… Fijne avond jullie allemaal, ik ga weer verder met piekeren… Xx

  61. S says:

    Hoi,
    Geef het vechten lekker op het heeft geen zin! Na 20 jaar huwelijk heeft mijn autistische man een ander en of dit alles niet genoeg is, heeft hij er daarna alles aan gedaan om mijn leven te verzieken. Ik heb meer dan ik had in deze relatie gestopt, maar ik kan zeggen het was het niet waard.

    GroetjeS

  62. Eline says:

    Hoi Sanne, allereerst heel veel sterkte. Er is idd moed voor nodig wat jou betreft om een punt achter je relatie te zetten. Ik herken precies de gevoelens en gedachten die je beschrijft. Waar het om gaat is of jij het aan kan om een relatie te hebben met iemand met ass? Want je moet sterk kn je schoenen staan om dat te kunnen. Ik kan het niet. Hoe lief en aardig hij ook is, van een volwassen relatie is geen sprake in mijn geval. Ik heb ook zonlicht en water nodig en dat krijg ik niet bij hem. Als vrienden vind ik het prima. Voor hem is dat niet te begrijpen. Maar daar zit nou net de crux tussen nt en ass. Aan de ene kant medel(ijden)even, aan de andere kant je eigen gevoel van leven. Wees niet te hard voor jezelf. Je krijgt niet wat je nodig hebt in de relatie, punt! Dat is geen kwade opzet, maar onvermogen. Alleen met jezelf blijven ‘pijnigen’ schiet niemand wat op. Maar ik heb makkelijk praten. Want zelf zit ik ook nog steeds in eenzelfde situatie.

  63. S says:

    Hoi Eline,
    Medelijden is geen liefde. Bovendien draait het in een relatie om balans een evenwicht tus sen geven en nemen en die is in een relatie met iemand met ass volledig verstoord en gaat ook nooit beter worden. Ze gaan je ook nooit dankbaar zijn voor wat jij er allemaal in stopt. Het enige wat er gaat gebeuren is dat je roofbouw pleegt op jezelf…zelfs op je lichaam. Lieve mensen hou ipv jezelf. Niemand heeft er iets aan als jezelf kapot gaat.

    GroetjeS

  64. Sanne says:

    Hoi S,
    Wat een eerlijke en fijne reactie.. Het is waar wat je zegt… Het is geen eerlijke relatie, ik heb helemaal nooit een schijn van kans gehad. Het autisme of wat t dan ook is is veel sterker dan alles. Hoe klote het ook voor haar is, het is het zeker ook voor mij. Ik heb er heel veel moeite mee en ik vind t heel fijn dat ook jij zegt, jezelf pijnigen… Want precies dat is hetgeen wat gebeurt elke keer… Je wilt iets maar krijgt t niet… Alleen het is nooit met opzet geweest, daarom voel ik me zo schuldig! Tis een dikke 2steijd en ben blij met dit forum! Xx

  65. Sanne says:

    Ellen!
    Mijn reactie ging over jouw stuk!
    Waarom kan jij er niet uitstappen?
    Groetjes

  66. De Smet Philip says:

    Hallo Sanne, zelf heb ik ook een relatie gehad met iemand die autisme heeft. Heb alles gedaan om haar gelukkig te maken. Altijd positief ingesteld geweest t.o.v. haar, maar door haar autisme was ze soms nogal verward. En ineens moest ze van haar moeder kiezen tussen mij of haar hondje nog terug zien. En ze heeft voor het tweede gekozen. Begrijpelijk natuurlijk. Zelf zie ik ook heel graag hondjes. En eind december stuurde ze me nog een sms (niettegenstaande het al een jaar uit is) dat ze nog steeds van me houdt. Heb ook nog gevoelens voor haar maar omdat ze in een voorziening is, mag ik haar weer eens niet bezoeken. Omdat haar moeder dit zo wil. Wat ik wel weet, ooit ga ik haar terug zien en dan gaan we persoonlijk met elkaar spreken. Maar probeer naar de toekomst te zien Sanne. Weet, loslaten van iemand is heel moeilijk, voor mij ook. Maar dat is het beste wat je kan doen. Verder gaan met je leven.

  67. Edic says:

    Gedumpt worden door iemand omdat ze na 8 jaar de Asperger heeft onderschat. Een dochtertje van 4.. en letterlijk ingeruild worden voor een ander. Daar woont ze na 4 weken al mee samen. Is dat eerlijk?

  68. Vera says:

    Beste Edic, Misschien klinkt dit synisch? Mijn bedenking bij je reactie…Goed voor jou dat ze zich niet aan je klampt! Jij kan, na de verwerking, terug een ander leven beginnen. 8jaar valt mee 😉 Ik rouw om mijn gevoel van jaren emotionele stilstand. Wist niks over autisme. Snapte maar niet waarom ik me zo slecht voelde in de relatie. Eindelijk viel het kwartje…Na meer dan 20jaar. Ik leefde met ass-er ( nu in scheiding met 3 kinderen)Had ik het maar eerder geweten. Had ik maar niet meegegaan in zijn slachtoffer rol elke keer ik er een punt achter wou zetten. Gedumpt worden is een rot gevoel! Maar wel duidelijk en misschien iets makkelijk om dan afstand te nemen… Niet? Wens je superveel kracht.En zin in een nieuw leven waar je terug energie krijgt door anderen! Komt goed joh. Lik je wonden nu. Je weet nu hoe je mensen met autisme kan herkennen…Geen 2de keer?😉

  69. Brandi says:

    Vera .ik kreeg het idee dat Edic asperger heeft 😑

  70. Edic says:

    Dank voor je reactie Vera, maar wat Brandi zegt. Ik ben dus diegene met Asperger. Ik ben dus diegene die gedumpt is. Na 8 jaar, opeens zeggen dat ze de Asperger onderschat heeft. Het is allemaal grote onzin. Ik kan beweren dat het goed en mooi was wat we hadden. Vrienden, familie, onze ouders, iedereen vond ons perfect bij elkaar passen en zeiden dat we elkaar goed aanvulden. Ze is nu een oudere man tegengekomen (met 2 kids) en is daar meteen bij ingetrokken. Sterker nog, de dag nadat ze het uitmaakte met mij, lag ze al naast hem…… En het ergste van alles, hij heeft zwaar ADHD….. Ze laat mij enorm hard vallen, al onze plannen gooit ze overboord en bedenkt allemaal excuses, waarom het ‘zo beroerd’ opeeens bij ons was. In maart kon ik nog wel flink betalen aan de hypotheek, dus alles was nog goed. Maar 2 maanden later ontmoet ze die man, en alles is ‘over’! En ook onze kleine gebruikt ze nu, deze zegt meermalen die nieuwe man niet te mogen, maar toch neemt ze onze kleine steevast mee! Ook al zegt ze van niet, zo gauw onze kleine bij haar in de auto springt, gaat ze naar hem toe….. Ik ben ten einde raad! Houdt nog veel van haar. En zij, zij ruilt de Asperger in (die haar te zwaar viel, in voor een ADHD-er…. en ik moet haar al het geluk gunnen) Ze heeft me belazerd, gedumpt, probeert nu mijn kleine af te pakken, en ik moet het allemaal maar begrijpen….. Ik heb dan misschien Asperger, maar hoe zij nu doet, hoe zij de zaken met mij ‘afhandelt’, is echt absurd. Ze mankeert ook gewoon wat, en die nieuwe vriend doet natuurlijk ook al geen goed voor de hele situatie. Ik krijg zelfs allerlei beschuldigingen naar me toe geslingerd. Ik heb nog nooit tegen haar gelogen, dat weet ze ook, dus al die beschuldigingen doen extra pijn.

  71. Vera says:

    Excuus voor het verkeerd interpreteren, Edic!!!
    Geen fraai verhaal over je ex-vriendin. Zeer pijnlijk voor jou. En of je dan asperger hebt of niet, doet hier niks ter zake. Uit elkaar gaan doe je met respect voor de ander. Ik denk altijd maar, als mensen je onterecht beschuldigen of je beliegen en bedriegen… Ze komen zichzelf heus wel tegen. Sterkte! Maar je dochter niet loslaten hoor! Mijn ex-partner zorgt ook beurtelings voor onze 3 kinderen. En dat doet ie prima (hij staat wel open voor mij en houdt rekening met wat ik wenselijk vind voor de kinderen) Dus het kan wel. Maar laat je dan bijstaan door iemand die op pedagogisch- en gevoelsvlak je raad kan geven. Succes!

  72. Edic says:

    Dag Vera,
    Dank je wel voor je antwoord. Het is idd niet prettig (licht uitgedrukt) hoe ze nu alles doet, kapotmaakt wat we hebben opgebouwd. Het lijkt wel alsof ze de midlife-crisis heeft. Ik laat mijn kleine zeker niet los, mijn allergrootste trots wil ik voor altijd in mijn leven hebben en houden.
    Alleen hoe zij nu alles doet, daar komt geen respect bij te pas. Al kan ze denken dat ze het ‘netjes’ doet, dat is dus totaal niet het geval.
    Ik snap uberhaupt al niet wat ze bij die man doet (in niets lijkt hij op mij, of had ik ook maar enig signaal van haar opgevangen dat ‘wij’ niet goed liepen) maar ze offert alles op voor hem! En houdt dus geen rekening met mij, waar ze 8 jaar een goede relatie mee had. Ze noemde me haar allerbeste vriend…. Zo gaat ze dus nu met mij om…..
    En ik houd nog zoveel van haar…
    En dat ze je dan zo probeert te pijnigen, doet zo verdomde pijn! En net wat je zegt, Asperger of neit, uit elkaar gaan doe je met respect voor de ander…. Maar ja, ze lag al de volgende dag bij hem in bed… Alsof ze maar (me) aan een ding denkt….. Ze zeggen het wel eens over mannen, dat die denken met hun p…., …
    Maar een vraagje erbij: Als het de midlife-crisis is, waar het heel erg op lijkt. Dan weet/realiseert ze zich dit niet, moet ik haar hier dan mee confronteren?

  73. Vera says:

    Beste Edic,

    Moet jij haar confronteren? Ik denk dat je zelf het antwoord zou kunnen vinden… Stel dat jij iets doet wat je ex-vriendin lastig of onnadenkend vindt (in haar ogen). Zou jij het aanvaarden, haar au-serieus nemen, als zij je er nu mee confronteert? Op dit moment zit je in een positie dat je vooral afstand van haar moet nemen om jezelf gezond te houden. Wat voor domme dingen ze doet, daar kan je niks aan veranderen. Loslaten dus, en een andere kant opzien.( Tenzij het schadelijk zou zijn voor je dochter). Elke opmerking van jou zal ze verwerpen, want jij bent haar oude leven. Ze kiest duidelijk voor een ander leven. Dat moet pijnlijk zijn voor jou. En je zal door dat verdriet heen moeten. Richt je energie nu vooral op je dochter en een nieuw positief leven zonder ex. Fixeer je niet op wat je ex doet (wees onverschillig naar haar toe, dat is veel effectiever)

    • Edic says:

      He Vera,
      Wederom bedankt voor je antwoord en je ´kijk´ op de situatie. Ik begrijp goed dat ik afstand moet nemen, maar dat is wel ongelooflijk moeilijk daar ik nog zoveel van haar houd.
      Maar ik moet idd afstand nemen, anders ga ik er straks aan ´onderdoor´, hetgeen natuurlijk ook niet de bedoeling is. Moet haar die ´domme dingen´ maar laten doen, ik kan haar idd toch nu niet veranderen. En ze moet deze weg maar gaan bewandelen, ook al denk ik dat ze compleet verdwaald is….
      Ik begrijp heel goed dat alles wat ik zeg, nu zeker door haar niet serieus wordt genomen. Ik ben haar oude leven, en ze is nu schijnbaar heel gelukkig met haar nieuwe keuze (ongeacht de puinhoop die ze hier heeft achter gelaten) en dat is idd pijnlijk, omdat ik haar totaal niet meer herken! Ik richt me zeker op mijn kleine, maar bepaalde situaties worden nu (door dit alles) wel heel moeilijk. Ze wilt zelfs dat ik niet met mijn eigen kind snachts mag zijn, omdat dat voor haar niet goed voelt…. Nog meer verdriet dat ze me aandoet.
      Ik ga me proberen ´onverschillig´ op te stellen, ben per slot van rekening ook heel belangrijk. En dat zal misschien veel effectiever zijn/blijken.
      Maar ze komt er nog wel achter, in elk geval doet ze me nu heel veel pijn en handelt ze allesbehalve ´netjes´, maar goed….. verliefde mensen zijn bijna altijd onredelijk

  74. Pascal says:

    Zelf heb ik sinds korte tijd een relatie met een lieve meid met ass. Gelukkig geeft ze goed aan waar ze behoefte aan heeft en waar ze tegen aan loopt bij mij. Zelf heb ik borderline en heb deze pagina al vaker door lezen om weer kracht en duidelijkheid te krijgen. Dat ze zich niet in mijn gevoelens kan in leven of wat ik nodig heb. Is lastig en maakt me vaak verdrietig. Ik weet dat ze dit niet expres doet en het aan mijn niet directe manier van vragen stellen komt of wat ik nodig heb. We hebben het echt fijn met elkaar en ik wil der ook nooit meer kwijt.

  75. Johanna says:

    Hoi ik heb een half jaar een relatie met een man op wie ik erg gek was en ik dacht hij ook op mij. Ik ben gaan twijfelen over zijn gevoelens voor mij omdat hij me zo weinig wil zien en dan alleen thuis is. Ook soms het weekend. Ik vroeg hem wat hij voor me voelt en hij zegt: vriendschap, ik kan je goed verdragen en dat is heel wat zei hij want ik ben iemand vaak binnen 3 maanden zat. Hij heeft duidelijk een vorm van autisme maar wil geen hulp. Ik voel me zo afgewezen en verdrietig om zijn antwoorden. Ik heb hem nu gezegd dat ik geen relatie wil met een man die vriendschap voor me voelt en gezegd dat hij daar nog maar eens over moet denken. Vindt hij moeilijk zegt hij. Herkent iemand dit?

  76. Maaike says:

    Beste Joanna,
    Pas op, hier volgt een ontnuchterend antwoord van iemand die meer dan 20 jaar in partnerrelatie zat en kinderen heeft. Misschien wil je dit niet horen, zeker niet als je verliefd bent…
    Mooi en waardevol dat jij jezelf tracht te beschermen en antwoorden zoekt. Je voelt ook goed aan dat iemand die vanuit zijn autisme dingen zegt, niet altijd getuigt invoelen en gerichtheid naar de ander zijn behoeften. En dat geeft idd deuken aan je eigenwaarde. Wat verwacht jij binnen een relatie? Stel dat misschien eens scherp?
    Zoek je vooral naar een partner die je aanvult en tegemoet komt bij wat jij belangrijk vindt, wat je graag doet? Dat zal je niet vinden bij iemand met autisme. Als je er meer over gaat weten, vraag je dan af of zo’n partner bij jou past. Zeker nu je aan het begin staat van deze relatie. Lees er dus veel over…Besef goed dat iemand die autistisch is heel anders denkt. De meeste partner van auti’s wisten het niet op voorhand. Ze vonden die ander mysterieus en dachten die partner te kunnen veranderen. Maar, klinkt misschien cru, velen hebben het dagelijks zeer moeilijk met hun auti partner, met legio frustraties en diepe eenzaamheid. Ze hebben niet bewust voor een ‘auti’ partner gekozen. Maar hadden ze het op voorhand geweten, dan hadden ze ervoor gepast. Succes nog in je levensweg. Je bent al verstandig bezig door te zoeken naar raad en meningen!!! Ik hoop dat je een partner vindt die je aanvoelt, je bijstaat en je spontaan verrast met attenties. Iemand die je doet lachen!!!! Wederkerigheid is de basis voor een evenwichtige bevredigende relatie! (deze zal je niet vinden binnen relatie met autistisch persoon) En bijkomend detail…Mocht je ooit naar kinderen verlangen: seks is bij autisten nu niet je dat (vrij functioneel). Vaak ook lager libido, of kans op overgevoeligheid naar lichamelijke aanrakingen. Zelfs gewoon knuffelen is bij velen er niet bij. En als kers op de taart… Rond kinderwens, je hebt kans dat je kinderen ook autisme overerven (geloof me, dat wil je niet! ) Overtuigd? 🙂 Zorg vooral goed voor jezelf!!!!

    • Ik says:

      Je vergeet dat helder verwoorden wat je wil, wat je voelt en dat die ongevoeligheid niet een gegeven is waar iemand Toe veroordeeld is omwille autistisch te zijn automatisch, misplaatst stigma, wees gewoon duidelijk we zijn geen beesten.

    • Ilj (ik lief je stond er) en zo groen is deed hij, dont be fooled, be gratefull. says:

      En hou in gedachten dat je door de ballotage heen gekomen bij iemand die asperger heeft een vriend voor het leven is, vanuit mezelf heb ik mensen binnen no time door, het is alsof die emotioneel aangeboren onhandigheid vanuit de kosmos of natuur, biologie wordt gecompenseerd ofzo, als die spierbundel met die gevoelige ogen aan de deur van de disco vroeger. Er is misbruik van deze wetenschap gemaakt, mijn wereld is steeds kleiner. Ik dwaal af, weet dat al stel je me teleur het geen keuze is, alles in mijn wereld is gevoel, het is alleen makkelijker voor me als je probeert mij hetzelfde te geven al moet je daar moeite voor doen waar het bij mij aangeboren is, als je niet in hun leven hoort, dan zit je er niet in,ik wil wel maar ik weet wat ik gepast vind bij het woord vrienden, laat staan liefde..eigenlijk hetzelfde :). Iig dat is bij mij een gevoel dat je jezelf niet te veel moet versnipperen ..bullshit eigenlijk intens…daar hou ik het bij

    • Ilj (ik lief je stond er) en zo groen is deed hij, dont be fooled, be gratefull. says:

      Autisten houden van luid en duidelijk, kennen niet veel zelfmedelijden of hebben minder gevoelige zenuwen en kunnen beter rationeel een keus maken wat ze wel of niet toelaten, dus terwijl jij ziet wat je denkt omdat jij “anders” bent is gewoon gebrek aan inlevingsvermogen omdat je die overdaad aan impuls niet zelf ervaren kan en daarom niet kan bevatten dat iemand niet reageerd zoals je verwacht en gewend bent omdat er 300 jaar heksenjacht genetisch evenwicht verstoord heeft.
      Ff voor de duidelijk…JIJ BENT GEK..ik ben normaal;) in een notendop..licht overdreven maar serieus..jij mist een boel, ik kies ervoor het niet toe te laten , iets dat jij niet kan bevátten, tis je vergeven.

  77. S says:

    Hoi Maaike,
    Je hebt helemaal gelijk, ik ben zelf ook 20 jaar getrouwd geweest met een partner met autisme. Heel kort, het heeft mij alleen maar uitgeput!

    GroetjeS

  78. Sirah says:

    Ik (50 plus) ontmoette HEM (50 plus) een jaar geleden via Tinder. Lief, rustig en mysterieus. Een goede vader (co-ouder) voor zijn 2 dochters. Hoogopgeleid en briljant in zijn werk… het bedrijf waarvoor hij werkt, wil een tweede van zijn type maar die is niet te vinden. Vanaf het begin riep ik ‘ jij bent zo anders dan andere mannen’. Waarop hij zei ‘vaak hoor ik dat ik niet spoor’. Hij zat daar niet mee.
    Ik heb heel veel communicatieproblemen via whatsapp ondervonden, die aan zijn kant resulteerden in het weghalen van zijn foto op whatsapp en in wekenlang zwijgen… De uitdrukking ‘trekken aan een dood paard’ is mijn rode draad van het afgelopen jaar. Uit zichzelf zal hij nooit de eerste stap zetten en geen excuses maken…
    Hij neemt taal heel letterlijk, vraagt nooit naar mijn bezigheden, komt nergens op terug en kan niet troosten. Soms app ik ergens over en blijkt hij voor werk in het buitenland te zitten. Over zijn werk en zijn belevenissen in het buitenland vertelt hij alleen als ik ernaar vraag.
    Ee paar maanden geleden, na een periode van wekenlang ‘uit de lucht’ zijn van hem, riep ik vertwijfeld ‘ je bent toch niet autistisch’? ‘ Nee’ was zijn antwoord.
    Een paar weken geleden viel opeens het kwartje na googlen op dat wat ik met hem meemaakte: hij vertoont gedrag dat heel veel lijkt op syndroom van asperger
    Momenteel denk ik dat de relatie geëindigd is. Ik stelde een aantal vragen via whatsapp en hij vond de vragen ‘ beschuldigingen aan zijn adres’, net zoals zijn ex altijd haar vragen vermomde… En in no time was zijn foto weer weg en reageert hij nergens meer op. Onbereikbaar, ook telefonisch.
    Ik ga niet meer aan hem trekken nu, ik laat hem gaan…
    Ik hield ontzettend van hem!

    • Ik says:

      Doe niet zo dramatisch je lijkt wel een wijf, veelgehoorde niet beledigend bedoelde uitspraak van mezelf.ik realiseerde me vandaag hoeveel mensen doorhebben dat hans Teeuwen geen act is maar hoe dat gaat in een hoofd en je afvraagt of je gek bent…echt gek..iig..ik moet zeggen dat ik niet begrijp waarom het lijkt dat mannen dat stempel moeilijk vinden, vaak ben je als het je past slim genoeg het te verbergen, de kunst is je tekortkomingen als pre te zien..eerst ff zelfinzicht, bijkomende leuk is dat je redelijk bij de pinken bent dus dat komt of zit al..wel goed.

  79. Sanne says:

    Wat is het toch sneu, oneerlijk en eenzaam… niemand kan er iets aan doen.. je wil maar helpen en begrijpen maar opeens ben jezelf helemaal niets meer… je hebt je zo opzij gezet, al je grenzen voorbij gegaan, eenzaam gekend, alleen de kar getrokken….
    ik voel me zelfs schuldig dat ik met autisten gewerkt heb maar mn eigen vriendin niet ‘aankan’…. in een relatie verwacht ik wederkerigheid, emphatie, liefde, begrip en loyaliteit… maar niks van dit alles is er…
    er is wel vaak ruzie/ onbegrip/ alle risico’s zijn uitgebannen/ verdriet.. beide willen we dit niet maar ik kan niet langer meer doen alsof t me niet raakt en alsof haar gedrag maar ‘normaal’ is en ik hier de gek ben, wat zij me uiteraard laat geloven.
    We zijn alweer 2 jaar ‘samen’ maar ik heb me nog nooit zo onveilig en eenzaam gevoeld, maar loslaten kan ik niet…. moedeloos, hopeloos, uitgeput…. wat moet ik doen?
    Raak haast mezelf kwijt, lichtpuntje isdat ze me soms opeens toch wat liefde geeft, toch opeens zich even openstelt.. totdat er weer iets gebeurt en dan begint alles weer van vooraf aan…

    • Eline says:

      @Sanne, dankjewel voor het zo goed onder woorden brengen, want dat is precies hoe ik het ervaar! 15 jaar ken ik hem nu, we wonen wel al 3 jaar apart en de scheiding moet er nog door. Steeds dacht ik: ik pas me wel weer aan. Het ligt aan mij. Ik ga nog beter mijn best doen! Maar dat heeft totaal geen zin. Ik heb mezelf gevonden in deze relatie en heb geleerd dat dit niet is wat ik wil. Ik kan nl niet mezelf zijn.
      Mijn jeugd was net zo. Ik kreeg altijd de schuld. En geen aandacht voor mij. Ik stond in dienst van mijn ouders. En nu al die jaren van mijn ex-man. Met moeite heb ik mij losgeworsteld uit deze relatie. En steeds werd ik er weer in gezogen. ‘Hij kan er tenslotte niks aan doen…’ Maar hij vermaakt zich wel in zn eentje. En hij zorgt altijd prima voor zichzelf! Maar wie zorgt er eens voor mij?

  80. Sanne says:

    Als ik mn gevoelens uit wordt ze altijd boos en erg overstuur.. ze loopt dan weg, of schreeuwt boos dat dit niet t goeie moment is, wat t natuurlijk nooit is.. ik word telkens monddood gemaakt en ik verpest in haar ogen de leuke sfeer… ze denkt dat ze dingen kan doen maar dat sommige acties consequenties hebben daar staat ze nooit bij stil. Al zo vaak heeft ze mn foto’s thuis weggehaald, onze foto’s van haar facebook gehaald, mij verwijderd van whats app en fb, mijn nummer gewist uit telefoon of mn naam veranderd in mn achternaam ipv ‘schatje’ of voor aam of ‘liefje’.. ik hoef maar iets fout te doen in haar ogen en ze bant me uit haar leven, zo voel ik dat. Zo bedoelt zij dat niet.
    Telkens ben ik de onderdanige sneue die dan weer mijn eigen naam in haar telefoon zet, foto’s terugplaatst…. maar ik ben t beu, ik ben toch wel meer waard dan dit? Ik vind haar ook erg op kleuterniveau communiceren, er is eigenlijk geen volwassen gesprek mogelijk. Constant neemt ze de slachtofferrol en zegt ze: wat doe ik eigenlijk wel goed? Wat moet je dan met mij? Het moet altijd anders. Je bent niet verplicht bij me te blijven.
    Pffff nee dat weet ik ook, maar ik hou zo van je! Ik probeer nooit aan te vallen maar soms wil ik echt mn gevoel duidelijk maken, dat t me raakt wat ze doet… mijn gevoel is alleen nooit echt zo aan de orde…
    ook is ze jaloers en houdt ze graag de controle over alles en over mij… zelf doet ze wel wat haar uitkomt, zonder ook maar ooit na te denken of het aardig is wat ze doet…
    zij mag alles vinden en zeggen want ze vindt dat toch… en een ander mag dat niet.
    Soms word ik zo wanhopig dat ze mij een borderliner noemt… heb zelfs nog 2 testen gedaan omdat ik dacht, ligt t dan misschien toch aan mij? Maar nee, borderline heb ik echt niet… wel add, beetje chaotisch en vrolijk en springerig, tegenobergestelde van mn vriendin dus🙈.
    Tis echt zwaar maar waarom stap ik er niet uit? Zijn er meer mensen die van zichzelf niet snappen waarom ze er niet mee stoppen?

    • Ik says:

      Misschien heb je er meer aan van iemand te horen dat je ermee moet kappen, of dat gedrag wel of niet een basis weet in aangeboren gedrag, wat je omschrijft is een klootzak. Nu jij 😉

    • Ik says:

      Misschien heb je er meer aan van iemand te horen dat je ermee moet kappen, of dat gedrag wel of niet een basis weet in aangeboren gedrag, wat je omschrijft is een hufter? Nu jij 😉

  81. Sirah says:

    @Sanne, ik herken het verwijderen van foto’s… na een ‘ botsing’ die door HEM veroorzaakt werd, moest er op de een of andere manier ‘een daad’ worden gesteld. Bij HEM volgde daarna ook altijd nog een wekenlange periode van onbereikbaarheid. En ik bleef in opperste verbazing achter, hoe kon een gewoon gesprekje nu weer zo vreselijk ontsporen.
    Na enige weken was ik telkens degene die excuses maakte, terwijl ik eigenlijk vond dat hij dat moest doen. Maar ik vermoedde dat hij dat nooit zou doen. En de weken duurden mij te lang. Toen was bij mij ook nog niet het besef dat hier wel eens Asperger zou kunnen spelen. Ik had geen idee; inmiddels weet ik er heel veel van.
    Ik zit nu in de fase van ‘geen stap meer’. Best moeilijk en ik begrijp jou dilemma! Maar ik woonde niet samen en het was maar 1 jaar. Liefde laat zich niet zo maar uitbannen. Als je dus niet kunt stoppen is volgens mij relatietherapie voor jullie het enige antwoord hierop. De informatieverwerking verloopt bij een Asperger anders… dat betekent dat vooral jij je moet aanpassen. Maar ook zij zal het e.e.a. moeten leren om jou tegemoet te komen. STERKTE!

    • Ilj (ik lief je stond er) en zo groen is deed hij, dont be fooled, be gratefull. says:

      De informatiemeter whatever dat is, bij mij, asperger is die heel simpel, snap niet wat je bedoeld..mensen denken wellicht dat het een rekbaar begrip betreft WAARHEID bv..Asperger lijkt gedistantieerd, ongenaakbaar, niet geïnteresseerd.in werkelijkheid en wetenschappelijk bewezen is die houding een keuze.
      Maar weinig mensen die door de ballotage komen..dit misschien ook omdat ze kwantiteit onder kwaliteit schikken maar ik zie het als bewust van je eigen tekortkomingen en weten dat een niet te stoppen stroom aan info en aangeboren kluizenaar iets..liever een boek per dag dan naar buiten, zelfkennis en mensen niet tekort willen doen omdat je overgevoelig bent en je heel bewust van alles..altijd, maakt je niet anders kan. Ik irriteer me de pestpleuris eerlijk getypt aan al die klaagzangen, stay/go..simpel, iets wat je snel leert als je veel te veel nadenkt en voelt, klagen erger nog iemand een muur bieden..sterker nog ..jij stelde ons voor ! X

  82. Sanne says:

    Hoi
    Dankje voor je antwoord..
    Er mist idd ergens iets van emotionele buigzaamhuid… zij veroorzaken iets maar no way dat zij eens een keer sorry komen zeggen of: ik had het niet zo bedoeld schat… of: ik vind het klote dat je je zo voelt, kom eens ff knuffelen… niks van dat alles. Altijd ben ik diegene die weer de stap zet.. wij hebben 2 jaar iets en wonen ook niet samen.
    In het begin had ik zoveel begrip maar ook zoveel verdriet en was ik echt verbijsterd en aangedaan door de koele afstandelijke benadering.
    Nu ben ik de laatste tijd echt boos en geirriteerd, vooral omdat ze zelf denkt dat hoe zij doet heel normaal is…. terwijl ze nu al 5 keer in 2 jaar tijd heeft gezegd dat zich idd anders voelt, dat ze niet meekomt op feestjes, dat ze vaak conflicten heeft met collega’s, dat mensen haar niet begrijpen… maar dat zegt ze in kwetsbare minuutjes die ze soms heeft… en opeens gaat die muur weer op en heeft ze zulke dingen gewoon gezegd omdat ze bijv ongesteld moet worden ofzo…
    maar mij js niks mis, dat is dan wat ze altijd roept. En stiekem diep in haar haar hart weet ze wel beter.

  83. Sirah says:

    @ Sanne, een muur ja. Zo noemde ik het al aan het begin van onze relatie. ‘Jij bent zooooooooooooo anders en het lijkt wel of je een muur rond jezelf hebt opgetrokken’.
    Verbijsterd ben ik ook over die kille boosheid… ik zou nooit zo koud en afstandelijk naar hem kunnen zijn. Een door hem veroorzaakte ruzie valt ook niet uit te praten, want hij trekt zich meteen terug in zijn eigen wereld.
    In zo een relatie zal je als partner altijd eenzaam zijn en zul je dat wat je mist moeten compenseren buiten die relatie. Daarnaast moet je leven met vele frustraties en zal dit alles je op den duur slopen…
    En als je pech hebt, ziet de buitenwereld niet hoe je partner echt is en word je niet geloofd.

  84. Elies says:

    Hoi all
    Ik ben Elies en ondertussen 18 jaar getrouwd met een man met ass. Samen hebben we 3 kinderen met ieder hun eigen form van autisme. Dit huwelijk valt me erg zwaar en er zijn talloze momenten geweest dat ik er een punt achter wilde zetten. Hij luisterde nooit naar mij, terwijl hij van een ander alles aan neemt. Hij is alleen maar met zijn werk bezig, of de pc. Opvoeding doe ik alleen. Net als t huishouden, geldzaken, verjaardagen of andere feestdagen en ook al mijn vrienden ben ik nagenoeg kwijt. Hij is niet romantisch. ( terwijl hij dat wel was voor t huwelijj), sex is vluchtig als t er al is ( ook dat was anders in t begin).
    Ik heb echt al van alles geprobeerd. Planborden wil hij niets van weten, hij maakt zelf wel uit wanneer hij wat doet. Zondag tijdens t ontbijt besprekingen loopt hij van weg. Briefjes en lijstjes, word niet naar gekeken. Ik weet t niet meer.
    Daarbij kan hij een echte zieltrapper zijn en je volledig onderuit halen tijden een meningsverschil of ruzie. Hij is zeer vel en woordelijk erg agressief.
    Ik voel me behoorlijk alleen en heb t gevoel dat ons hele leven op mijn schouders drukt.
    Toch elke keer als ik denk ,dit is it, ik kap ermee laat hij ineens zien dat hij t wel allemaal kan ( voor een week of 2,3)

  85. Sirah says:

    Hallo Elies,

    Jouw man toont geen respect en hij heeft geen inlevingsvermogen. Weet hij dat hij ASS heeft? Therapie zou hier kunnen helpen! Maar het zal nooit TOP worden schat ik in op basis van mijn ervaringen.
    Dat hij voor een week of 2 zich van zijn beste kant toont, zal toch enigszins opgelegd zijn. Hij vervalt daarna weer in zijn oude ‘natuurlijke’ rol.
    Ik las op een forum dat het voorkomt dat als een ASS eenmaal getrouwd is, hij verder gaat met zijn ‘oude’ leven. Het getrouwd zijn is dan geregeld… daar hoeft geen moeite meer voor te worden gedaan.
    Dat ‘zieltrappen’ herken ik ook… opeens is er een meningsverschil door hem veroorzaakt en wordt hij ijskoud en kil en heel erg onaardig. Daarna vlucht hij weg en blijf ik achter in opperste verbazing. Hoe kon zo’n simpel gesprekje opeens ontsporen? Daarna is hij weken tot maanden (en nu lijkt het definitief) onbereikbaar.

    STERKTE !!!

  86. Marlies says:

    Helder geformuleerd Sirah. Autisme verandert idd niet. De partner kan zich wel even aanpassen ( indien er noodzaak is) maar vervalt toch in oude comfortabele patronen zodra de druk weg is. Zoals ik het lees, Elies, heb je geen fijn leven met je partner. Stel jezelf de vraag of je dit nog verder wilt​? Je kent zijn patronen nu wel na 18 jaar… Welk mirakel verwacht je nog? 😉 Jij kan wel veranderen! Stap uit je isolerende auti kooi. Je hoeft daarom niet ( meteen) te scheiden. Probeer eerst te ontkoppelen, terug (van) jezelf worden. In kleine stapjes. Maak je sterker door contacten in de buitenwereld ( begin met een hobby? Workshop) Bij mij werkte dat, ik begon terug zin in het leven te krijgen. Later ben ik gescheiden, een jaar de tijd genomen om die keuze voor te bereiden. In het begin is het zeer moeilijk om uit je isolatie te komen. En je man zal je niet helpen. Vele redenen zijn er om iets toch niet te gaan doen voor jezelf…Laat je daarin niet vangen. Jij bent de moeite waard! Zorg nu voor jezelf!

  87. Saar says:

    Zeven jaar samen en nu pas, bij een tweede poging tot gezinstherapie, komen we erachter dat hij wel eens autistisch zou kunnen zijn. Volgens de psycholoog wijst alles in die richting. En hoewel de diagnose alles uitklaart, voel ik me wanhopiger dan ooit. Al zeven jaar probeer ik de dingen duidelijk te krijgen, maar dringt er amper iets door. En nu blijkt dat de man waarvan ik hou en de vader van mijn kind ook maar dat in petto heeft. Ik las hier vaak de opmerking over hoe kinderlijk alles komt door autisme. Ik herken dit volledig. Ik heb een zoon van 5, die minder moeite vraag om op te voeden dan mijn eigen man. Zelf ben ik ook onlangs tot de constatatie gekomen dat ik zelf HSP heb, en ik bemerk dat in mijn zoontje ook. Het voelt dus allemaal heel zwaar aan en ik weet niet of ik het nog wel aankan. Mijn zoontje is ook erg gevoelig en kan niet om met de soms brute omgang van zijn vader, wat dan weer onherroepelijk tot huiltoestanden en discussies leidt. Ben volgens mij echt een burn-out nabij…

  88. Marianne says:

    Ik leef al 24 jaar samen met een autist en het is niet te doen. Heel veel afstand, geen emotie, veel somberheid,, geen spontaniteit en heel veel eenzaamheid. Ik ben een ontzettend positief mens, heb een goede baan en twee gezonde kinderen. De stap om te scheiden vind ik groot maar eigenlijk is onze relatie al voorbij.

  89. Mary says:

    Hallo, heb de opmerkingen gelezen van Elies, Saar en Marianne. Ben hier toevallig op de website terechtgekomen. Wat ik mij afvraag is of soms niet autisme als diagnose wordt gesteld in plaats van psychopathie of (pervers) narcisme. Of zouden beide stoornissen tegelijk aanwezig kunnen zijn. Eens lezen: Jan Storms: Destructieve relaties op de schop, Psychopathie herkennen en hanteren! En zeker de schuld van een gestrand huwelijk of relatie niet op jezelf nemen! Een relatie met een psychopaat is een illusie, want een psychopaat heeft geen gevoelens. Dus punt goed voorbereiden in stilte en punt erachter, maar indien er kinderen zijn kan het zijn dat de hel dan pas begint, ineens doen ze zich dan voor als de perfecte papa terwijl het de kleinste kinderen zijn die niet eens voor zichzelf kunnen zorgen…

  90. Jan says:

    Een leuke relatie (1,5 jaar) met een vrouw met autisme ( zij heeft mij dat vertelt) is helaas sinds kort voorbij. Eigenlijk zonder dat ik het heb begrepen. Van het ene op het andere moment een punt erachter gezet. Pas daarna ben ik mij in het gedrag van haar echt gaan verdiepen. Ohhhhh had ik dit maar eerder gedaan, dan was het anders gelopen. Raad iedereen aan om je goed te verdiepen in wat autisme voor iemand en voor jezelf betekent.

    • Sirah says:

      @ Jan, wijze raad! Echter je moet het dan wel weten… Ik heb nl. hetzelfde meegemaakt maar dan met een man… het besef van Asperger kwam bij mij pas toen het opeens over was. Geen contact meer mogelijk. Bij hem is dat besef er nog niet… alleen het weten van ‘anders’ zijn. Ik had eerder moeten gaan googlen… ik vond meteen identieke situaties.

  91. Sofie says:

    Even van me afschrijven….
    Heb al eerder gepost dat ik als vrouw een relatie heb met een vrouw die waarschijnlijk autistisch is, iigde kenmerken zijn volop aanwezig.
    Ze kan/ wil zich niet binden, het lukt mij na 2,5 jaar niet om een echte band met haar op te bouwen.
    Zij doet precies alles wat ze wil en ikmag nergens iets van vinden, alles moet ik leuk vinden want dat is leuk voor haar. Emotioneel is ze onbuigzaam… ik sta overal alleen voor, er is geen begrip en geen emphatie… ik ben leeg/ mat uitgegeven… en nu heeft ze er gisteren een punt achter gezet! Terwijl we vandaag met mn zoon van 6 op vakantie zouden gaan!
    Vorige week is ze een week alleen weggeweest met een wandelgroep en daar heeft ze bedacht dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ze zegt vastgelopen te zijn, ze kan geen kant op… ze wil settelen, een huis kopen.. maar ik kan niet volgen… dus ik moet maar weg, ik sta dus echt letterlijk in de weg.
    We wonen een uur rijden bij elkaar vandaan. Door haar reisangst komt ze met de trein ipv auto wat haar ook weer stress geeft… alles is vol met stress en ontzettend moeilijk.
    Na die week week vakantie van haarzelf zou ze eigenlijk een week in bed willen liggen om alles te verwerken… maar ja, opeens 2 dagen later hebben wij die vakantie en dat is dan teveel en te moeilijk dus moet dat maar weg. Sta ik hier met al mn kampeerspullen!
    Ik heb aangeven dat ik de helft van de week bij haar kan wonen ofdat ze een huisje kan huren een beetje dichter bij mij zodat ik makkelijker naar mn werk kan…. maar ze wil niks. Ze zegt daar te wonen en te blijven en ja jammer dan voor mij. Voelt zoooo ellendig na jaren geinvesteerd te hebben, hoe makkelijk je aan de kant wordt geschoven als het even niet uitkomt. Ik ben helemaal qua persoon het einde voor haar maar ja de omstandheden niet en daarom kan ze het niet meer aan….
    ik ben al die tijd zoooo lief en begripvol geweest, nogeen puntje trouwens! Ik verras haarmet lieve kaartjes in tas als ze weg gaat, met cadeautjes… met lieve dingen…. dat neemt ze en dan punt, en dan gaat ze met halve onbekende op pad 5 dagen en zet haarmoeder bij thuiskomst een kaart neer en alles moet uitgebreid op facebook worden geplaatst! Alles! Behalve 1 ding: ik!
    En precies zo voel ik me ook in het echte leven bij haar, ik voel me er niet toe doen.
    Ik probeer haar uit te leggen wat voor gevoel het me geeft maar ze is dan boos en snauwt dat ze dan wel al haar social media eraf haalt, kan ik ook niet meer zeiken. Maar daar ligt t probleem niet hoor! Maar waarom staat alles er in geuren en kleuren op en waarom doe ik 1000 lieve dingen en daar wordt altijd over gezwegen! Ook in t echte leven….
    nou ja ik heb zoveel geduldgehad en zoveel geincasseerd en dan nu zet juist zij er een punt achter. Fijne vakantie 🙁

    • Ik says:

      Godverdomme de omgekeerde wereld lijkt het, zo voel ik me dus voortdurend, je ziet met je ogen dingen die er blijkbaar volgens een ander niet zijn en voelt met je hart de zwakte van het wangedrag, je vergeeft het maar en ineens is het klaar. Als ik die mond had waar ik hart heb zou ik hem evenveel open zetten. Op zijn oudhollandsch..hou het simpel de rest is storend..aandachttrekkerij lijkt het.
      Uitgesmeerd, zeg wat je denkt, onderstromen genoeg die worden ervaren, die simpelheid en duidelijkheid van die kleine cirkel zijn niet op creatief gedoe gefundeerd. Misschien wel de allerbeste tip. Niet liegen, wetten dat je een dier bent en dat alles een keerzijde heeft dag en nacht , man en vrouw, niet man en vrouw +1’als op een gastenlijst. Dag en nacht, geen schemertoestanden van wangedrag en goed in de kern. Ik accepteer met moeite dat andere mensen dat anders zien , als ik een deel ben van jouw wereld moet je me daar niet mee confronteren want dan weet je dat ik dat niet wil weten(dat jij het verkeerd ziet;)

  92. Caro Allemand says:

    Ach gut meissie toch, wat ongelooflijk naar voor je. En voor je zoon, met een geplande vakantie die niet door kon gaan. Dat hakt er in hoor, bij een kind.
    Wat je schrijft over empathie, dat is zo herkenbaar. Dat is voor mij eigenlijk nog het moeilijkst om mee om te gaan.
    Mijn advies is: probeer toe te geven aan je verdriet, laat ze maar stromen, die waterlanders en krabbel langzaam maar zeker op. Met vallen en opstaan. Ik gun je van harte mettertijd een nieuwe liefde en ik wens jou en ook je zoon alle sterkte die je nodig hebt. Knuffel!

  93. Sofie says:

    Dankjewel! Dat vind ik lief 🙂
    Uiteindelijk is ze mee geweest de tent opzetten… heeft verder uren in bed gelegen overdag… ze zou blijven tot zondag maar is gisteren al vertrokken… de onvoorspelbaarheid van een kind van 6 kon ze niet aan… ze concureerde met hem alsof ze zelf ook 6 was…. mn zoon vond haar nooit leuk omdat ze alles altijd boos zei.
    Nu maar bedacht dat ik haar naar station zou brengen… want ik wil edht niet dat iemand op die manier met mn kind ongaat, autistisch of niet, depressief of niet.
    Hoewel het beter is zonder haar is het natuurlijk ook echt heel erg klote, een vakantie die je samen zou hebben en waar je nu ineens weer alleen voor staat.
    Ik wil ook echt nooit meer in die relatie terecht komen, in berleden steeds gebeurd want hou gewoon echt van haar en mis haar en raak half in paniek bij gedachte haar nooit meer te zien voelen of ruiken… maar daar moet ik maar doorheen en me beseffen dat dit nooit had kunnen werken. 2,5 jaar aan dood paard getrokken. Ik ga vakantie vieren met mn kindje! Groetjes

    • Ik says:

      Wauw,als het klopt wat ik denk hoop ik dat iemand met hetzelfde als je ex de boel weer recht heeft getrokken, dat was oprecht wat ik je gunde met de hele actie, wat er mooi aan is ..wat ik heb ik kan dingen los zien van mijn eigen voordeel, het is voor mij tot nu het mooiste resultaat van mijn aanvoelen , tot nu liep ik zonder bevestiging voornamelijk blokjes om. Je bent heel bijzonder ik hoop dat het nog heel lang zo bedoeld blijft.

  94. Nele says:

    net een relatie stop gezet, na 3,5 jaar. De situatie startte al complex: hij recent weduwnaar, ik pas gescheiden, hij 3 jonge tieners, ik 2 pubers. Hij is ogenschijnlijk een zeer zelfzekere man, heeft een mooie carrière bij defensie (leve de structuur). Ik ben een zorgzaam type dat vol overtuiging de zorg voor huis, tuin en kinderen op mij nam. Al vlug werd het duidelijk dat hij alles graag op zijn manier ziet gebeuren. Hij is een denker, denkt alles heel goed door én stappen vooruit. Hij verwachtte dat ik daar onvoorwaardelijk in volg. Hij had het goed doordacht dus zou het wel goed zijn. Het was ook meestal goed want hij is een knappe man. Hij werd gelukkig van de erkenning die kreeg, van de bevestigingen en dan liefst verbaal. In het begin was er veel lichamelijk contact. Maar ook daarin steeds bevestiging zoekend. Plots begon hij aan te geven dat zijn zoenen voor die dag op waren… Later zei hij dat ik hem overvraagde op vlak van affectie en dat hij over zijn limieten ging. Hij zou zelf wel affectie geven als hij zich daar goed bij voelde en dat wou. 4 maanden later wacht ik nog. Zijn doel in een relatie is de ander gelukkig maken en hij merkt dat hij daar niet in slaagt, dat hij niet kan geven wat ik nodig heb – affectie. En net dat maakt hem dan ongelukkig. Hij zegt vaak dat hij zich niet begrepen voelt, dat niemand in zijn wereld kan stappen. Het woord autisme is ons niet vreemd, 1 van de kinderen heeft de diagnose en ik zei hem al eens, toen hij op iets blokkeerde, dat hij autistisch gedrag stelde. Ik denk niet dat hij het bij zichzelf zou erkennen, maar ik herken veel van jullie verhalen. Dus hebben we nu besloten dat we er beter mee stoppen omdat geen van beide gelukkig wordt in de situatie. Ik vind het heel spijtig want in ontspannen toestand is hij een heel aangename man.

    • Nele says:

      aanvulling: ik vraag me af of er ook hoopvolle verhalen zijn? Met welke soort partner zijn mensen met autisme wel gelukkig? Mijn vriend had wel behoefte aan een partner en met zijn overleden vrouw lukte het volgens hem wel heel goed. Misschien had ze niet de behoefte om al haar energie uit de relatie te halen, had ze ook andere kanalen. Terwijl ik mijn kanalen afsloot omdat ik me volledig op deze relatie wou toeleggen, omdat deze relatie zoveel van me vroeg, omdat hij ook niet zo fijn vond als ik er niet was, omdat hij niet begreep dat je 30km kan rijden om met vrienden aan sport te doen. Ik weet niet of een diagnose iets zou verandert hebben aan de relatie, mijn nood aan affectie raakte niet beantwoord, hij kan het niet.

  95. De Smet Philip says:

    Heb met iemand met autisme relatie en ze sluit haar weer volledig op. Tussen 4 muren blijven heel de dag, heel veel slapen. Wenen. Heb haar al zoveel keer gezegd dat ik er altijd voor haar zal zijn. Weet, beiden hebben in psychiatrie gelegen en doordat ze vreselijk depressief is, zou ze beter opgenomen worden in een gespecialiseerd ziekenhuis waar ze terecht kan. Maar ze wil spijtig genoeg niet. Ze is zo koppig.

    Haar ouders kunnen ook niks meer goed doen voor haar. Ze maakt ruzie met iedereen. Weet niet meer hoe dit nog aan te pakken. Heb haar al meer als 4 weken niet meer gezien omdat ze zo pessimistisch staat tov het leven. Ze is haar leven beu.

  96. Sophie says:

    Hoi,
    Graag zou ik met iemand willen praten, ik lees jullie verhalen. feest der herkenning!
    Sinds 6 jaar heb ik een relatie, we hebben een lat relatie en het vermoeden is dat hij autisme heeft. Maar wil absoluut niet samen met mij naar een therapeut. Ik ben hier sinds 2 jaar achter, en het begint mij uit te putten. Steeds maar initiatief nemen en overal achteraan gaan. Hij is verder een schat van een man en staat voor je klaar als je erom vraagt!
    Vanmiddag heb ik aangegeven dat ik er klaar mee ben, maar ontkent alles en het is opeens mijn schuld.
    Graag zou ik met mensen willen praten die ook een relatie hebben met een autist en hoe ze ermee omgaan. Ik weet op dit moment niet of het nog goed komt tussen ons en hoop dat we vrienden kunnen blijven. Ik geef hem nu even de ruimte.

    • Saar says:

      Ik herken mezelf in dit verhaal. 2 jaar geleden was ik zelf ook 6 jaar samen met mijn vried en klaagde ook al jaren dat er iets mis was in zijn denken. Hij wilde ook geen therapie en manipuleerde ook steeds de dingen in mijn richting. Tot ik hem voor de voldongen feiten stelde: het was of therapie of geen relatie. Toen we een jaar later terug bij de relatietherapeut zaten viel wel degelijk het verdicht van autisme alsook jeugdtrauma’s, wat mogelijks het autisme versterkt. Door therapie zijn we nu op een betere plaats in ons leven dan toen. Ik hoop voor jou dat jouw vriend de moed vindt om naar zichzelf te kijken en toch therapie durft te overwegen. Probeer dit ook eerst samen, als relatietherapie. Ik denk dat dit een veiligere omgeving is voor beide om te starten. Zo heeft hij niet het gevoel alle schuld te dragen en kan jij ook wat controle houden over wat er gezegd wordt en niet verdraait wordt. Hij zal zich misschien ook niet direct laten kennen, en die manipulaties toch proberen doordrijven, maar een goede therapeut ziet daar snel doorheen en kan hierbij de gepaste tools bieden om daar tegenin te gaan zonder de één of de ander te ondermijnen. Veel moed!

  97. Marilou says:

    Beste Sophie, Niemand kan je de juiste raad geven over wat je nu moet doen. Het enige wat ik, uit eigen ervaring, kan meegeven is ‘luister naar je innerlijke stem en handel ernaar’. Ikzelf heb tijdens mijn relatie met partner met autisme, telkens die stem weg gerationaliseerd. En je kan heel makkelijk allerlei argumenten bedenken om het nogmaals te proberen of er nieuwe energie in te steken… Maar misschien helpt het om je voor te stellen waar je met hem zal staan over 10 jaar. Is dat je idee over een bevredigend en inspirerend leven? Zelf heb ik het gevoel dat ik daarin te lang bleef proberen ( ik wist ook niets over autisme) met als resultaat: depressie. Nu ben ik gescheiden, en vind ik mezelf terug. En ik ontdek dat er heel veel leuke mensen zijn op deze wereld. Blijf niet te lang proberen bij dingen die te veel energie vragen. Veel succes!

    • Eline says:

      Beste Sophie,

      ik sluit me aan bij Marilou. Ik herken wat jij zegt en uiteindelijk ben ik ook gescheiden. Steeds weer geprobeerd. Daarbij heb ik samen met hem een dochter. Die ook autisme heeft. Jarenlang hen beiden om me heen tot ik zelf gek werd! Depressief, gestrest, eenzaam. Hoe lief ze soms ook kunnen zijn, ze vragen ontzettend veel en geven weinig. Ik hou zielsveel van mijn dochter en geef nog heel veel om mijn ex, hij is nog steeds deel van mijn leven vanwege onze dochter, maar het is gewoon ontzettend zwaar en je moet dondersgoed voor jezelf zorgen! Anders houd je het sowieso niet vol. Sterkte!

  98. Durack says:

    Ik ben een man van 45 jaar. Sinds een paar maanden heb ik vermoedens dat ik autisme ( wsl Asperger) heb. Daarvoor zal ik binnenkort getest worden, maar dankzij online testen is er voor mijzelf al een bevestiging. Zelf heb ik jaren in de zorg gewerkt en personen met autisme begeleidt. Daar was ik best wel goed in en nu weet ik dus waarom. Lees op dit moment van alles opnieuw over autisme om er nog meer van te weten en herken er heel veel in. Ook helaas in de bovenstaande verhalen en ervaringen. In tegenstelling tot veel personen met ASS ben ik wel in staat tot het lezen van non verbale communicatie en emoties. Ik vind het gedrag en het denken van mensen erg interessant en kan daar uren over praten. Ik ben steeds bezig met mensen te analyseren (niet opvallend). Maar het probleem is het zelf voelen van emoties. Ben ik in staat om empathisch te denken? Helaas niet, maar ik “lees” mensen wel en dat helpt veel. Ik kan mij wel beter inleven door eigen ervaringen zoals bij boosheid en verdriet van een partner. Ik weet wat er van mij verwacht wordt in emotionele situaties bij een partner. Maar hoe graag ik ook zou willen, het hebben van een relatie vraagt toch wel erg veel. Het zit er niet in dat ik geen (seksuele) gevoelens heb, maar dat ik problemen heb met constante zachte aanrakingen of het vallen over details die afleiden (zoals een moedervlek). Hierdoor vallen (seksuele) gevoelens vaak snel weg. Zelf heb ik er erg last van en doet mij verdriet, maar vind het ook erg voor mijn huidige partner. We kennen elkaar al 2 jaar. Wil haar geven wat zij verdient. Zij is een HSP en voelt mij goed aan. Dat scheelt wel veel, want ik kan nu iets makkelijker over mijn gevoelens praten. Ik hoef het niet uit mijzelf aan te geven, ze is mijn spiegel. We hebben er bewust voor gekozen om apart te blijven wonen. Ze heeft haar eigen leven met haar eigen dingen en daar geniet zij van. We zien elkaar maar een paar dagen in de week en gaan dan leuke maar ook praktische dingen doen. Saampjes, maar soms ook met vrienden. Ik help met allerlei klusjes, we koken samen (soms moeilijk), praten over van alles ( ja het kan echt, maar blijft wel moeilijk.). Voor mij werkt dit en zij zegt dat het bij haar ook werkt. Diep van binnen zou ik willen dat het anders was, maar dit is helaas het hoogst haalbare (voor nu). Ik loop anders teveel tegen mijn eigen beperkingen aan en daar zal mijn partner dan ook erg tegen aanlopen. Gelukkig zijn er geen kinderen, maar heb wel een ‘leendochter’uit een vorige relatie waar ik erg goed contact mee heb. Ik heb vrienden en eigen hobby’s.

  99. Jas says:

    Hoi allemaal,

    Ik heb nu een vriendinnetje zon 1,5 Maand. Zij heeft autisme en ik heb ADD. Nu merk ik dat ze vaak last heeft van woede aanvallen omdat ze haar emoties niet goed kan uiten of vaak binnen houd.

    Die uit ze alleen bij mensen waar ze is heel close mee is en goed vertrouwd. We vinden dit allebei heel lastig want als ik bij haar ben dan heeft ze daar vaak last van. En is ze gefrustreerd, en ik heb dan vaak het idee dan van wat ik ook op dat moment zeg dat dan niks helpt. Ze vind het zelf ook heel vervelend dat ze zo doet, want ze wil niet dat ik er ook onder lijd.

    Ze krijgt al begeleiding op een groep waar mensen precies dezelfde aandoening hebben. Maar ik vind het nog steeds wel lastig want we houden veel van elkaar. Maar we hebben hier beide gewoon veel last van, ik moet er soms ook gewoon om huilen als ik bij haar ben. Ze vind het wel fijn als ik dan mijn emotie naar haar uit.

    Heeft er mischien iemand tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?

  100. H says:

    Ik ben na 20 jaar wel klaar met mijn echtgenoot met ASS.
    Het is altijd al problematisch geweest om uberhaubt passioneel met elkaar te zijn.
    Ik ervaar het krijgen van mijn dochter al als een wonder.
    Van de 20 jaar relatie, heb ik al zo’n 13 jaar geen passie meer gehad met mijn man.
    Klote is dat zodra ik spreek over eventueel me in te schrijven bij second love.
    Hij gelijk er al vanuit gaat dat ik bij hem wegga.
    Maar dan is de vraag wat wil hij nou echt?
    Een liefdevolle vrouw die affectie nodig heeft.
    Of een huisslaaf die altijd maar achter zijn kont aan moet lopen?

    • Saar says:

      Die van mij is neet omgekeerd, die wil zelf de huisslaaf zijn, althans zo voelt het toch. Alles moet ik dagelijks herhalen om hem in actie te krijgen. En dan doet ie wel wat ik vraag, maar hij heeft geen discipline of wilskracht om zichzelf te overhalen die dingen te doen. Dan heb ik het vooral over huishoudelijke taken of lucratieve tijdsbesteding. totaal geen initiatief… kom er zot van

  101. G says:

    Ik kan me voorstellen dat passioneel zijn en affectie geven een probleem kan zijn voor mensen met ASS, in de meeste gevallen zijn ze daar slecht in. Ik begrijp dat je dat mist op momenten, ook moeilijk voor jou. Misschien helpt voor jullie relatietherapie. Belangrijk is dat je je gevoelens en behoeften naar hem toe kunt aangeven, want het kan zijn dat hij dat niet aanvoelt of daar geen weet van heeft. Misschien kun je hem dat kenbaar maken en daarbij ook aangeven wat je van hem wilt. En hij kan dan aangeven hoe hij dat voor zich ziet en of hij daaraan kan en wil voldoen. Naar elkaar toe aangeven welke liefdestaal je spreekt kan ook helpen, zoals beschreven in het boek de vijf talen van de liefde.

  102. Veerle says:

    Mijn zoon is 33 en woont bij mij thuis. Ik ben chronische pijnpatiente en heb soms hulp nodig bij zware dingen te verplaatsen. Mijn zoon is super intilligent…kan prachtig manipuleren. Hij kan alles goed uitzoeken hoe iets moet gebeuren. Maar heeft eigenlijk personeel nodig😉…. Nu gebeurd het dat ik uren,dagen,maanden, jaren moet wachten op iets wat ik hem vriendelijk vraag.ik wordt er stilletjes aan gek van! Sommige dingen kunnen echt zo lang wachten. Ik heb veel geduld leren hebben…geef hem zijn tijd om op de computer te spelen soms 24 uur of alle nachten…waarna hij in de daguren dus slaapt. Dit is na jaren echt frustrerend….zeker omdat kwaad worden geen zin heeft. Iemand die intilligent is met autisme…is ook erg moeilijk. Al hou ik erg veel van hem. Hij wil gee begeleid wonen…al kwam hij vorig jaar boven aan de lijst te staan. Ik kan ook niemand anders hulp vragen…want hij houd niet van andere mensen in huis.

  103. Saar says:

    Even updaten. We zijn nu zo’n 9 maanden verder en de diagnose bij mijn man bleek dubbel. Enerzijds zijn er wel autistische trekjes, anderzijds is er ook jeugdtrauma door gescheiden ouders (vechtscheiding) en afwezigheid van een moederfiguur. Positieve noot: er kan aan gewerkt worden en dat is hij sinds kort ook van plan. Hij staat op een lijst voor zelfstandige begeleiding om zo meer inzicht te krijgen. Dit was ook op aanraden van onze relatietherapeute, want hoewel je autisme niet kan wegnemen, kan de persoon in kwestie wel leren hoe ermee om te gaan, zodoende zijn meer inzicht te krijgen in zijn of haar eigen gedrag. Ik hoop alvast dat dit een stap vooruit mag worden. Ook in onze relatie gaat het langzaam beter, met up en downs, ma toch. Er gaat nog veel fout en traag, maar hij wijst de schuld ervan minder op mij af, wat al een hoop discussies inkort. Toch vraag ik me nog dikwijls af wat er van moet komen… zeker in de downperiodes. Blijft toch zwaar

  104. G says:

    Wat ik zo lastig vind aan ASS mensen dat ze soms enorm lang een rationeel relaas c.q. monoloog kunnen houden over bijv. hun zienswijze over de wereldpolitiek of een voor hun belangrijk thema en daarbij volledig voorbijgaan aan de ander ze zienswijze. Als je dan een andere mening hebt of een ander inzicht dan doen ze dit af als dat je een gebrek aan kennis of wijsheid hebt en ze luisteren niet eens naar je. Steeds als je dan begint over een onderwerp dan proberen ze je te overtreffen met hun zogenaamde kennis, waardoor dialoog niet mogelijk is en ik voel me dan volledig naar beneden gehaald als een onwetend persoon wat ik niet ben, c.q. betutteld en gekleineerd. Heeft iemand hier ook ervaring mee?

  105. Roxy says:

    Pffff, ik dacht even snel wat te lezen over autisme. Maar zit nu al de hele ochtend stiekem op het werk alle comments te lezen. Wat herkenbaar. Mijn partner heeft autisme en wij zijn nog geen jaar samen, maar wat valt het me af en toe zwaar. En dan is dat nog licht uitgedrukt. Ikzelf ben gediagnosticeerd met ADHD, aan autisme verwante stoornis en een cognitieve stoornis. Kortom, ik ben ook niet de makkelijkste. Maar wel altijd positief. vecht met plezier en af en toe moeite het leven wel door. Maar het laatste half jaar heb ik het heel moeilijk. Mijn vriend heeft naast autisme ook een depressie, maar wijdt dit aan lichamelijke klachten en weigert om het probleem bij de wortel aan te pakken. Ik probeer hem ruimte te geven en blijf lief. Maar ben bang te lief en dat ik hem niet help hiermee. Ik ben een gevoelsmens en mijn partner niet. De verliefdheid en hoe lief hij was in het begin van onze relatie, zo is het momenteel exact het tegenover gestelde. Hij wordt boos om het minste of geringste… laat me voelen alsof ik dom ben als ik een keer iets niet meteen begrijp. En is zelfs mijn verjaardag vergeten. In het begin maakte me dat niet uit, had die roze bril op. En moet toegeven dat hij ontzettend intrigerend is. Slim, aantrekkelijk, stront eigenwijs. Maar juist de laatste tijd heb ik het moeilijk. Ik wil hem helpen, maar besef me dat ik dat niet kan. Wat is mijn rol dan in deze relatie? Is er een rol voor mij. Ik hou super veel van die poepchinees, en zou graag met lotgenoten in contact komen om te voorkomen dat ik mezelf verlies en elkaar misschien te kunnen helpen.

    • Eva says:

      Hoi Roxy
      hier een lotgenoot,
      hoewel mijn vriend geen depressie heeft, maar wel PPD-nos en ik ADD. Heb al vaker gezocht op het onderwerp relatie tussen Autist en ADD-er, maar kwam weinig bruikbaars tegen. Lijkt me fijn met je in contact te komen, alleen heb ik geen idee hoe?

    • AG says:

      Heb hier ook zon eentje als jou vriend🙄 hoe is het bij jullie afgelopen?

  106. anja says:

    He allemaal. Het klinkt allemaal wel erg negatief. Ik b en 50 jaar, vrouw en pas sinds e en jaar weet ik dat ik asperger heb. Mijn relatie met een hoog sensitieve man verloopt moeizaam omdat 2 hiernaast ook nog 2 kinderen met autisme heb. Volgens hem geef ik niet genoeg liefde en aandacht aan hem.Ik vindt het allemaal onzin omdat ik dat (voor mijn doen) vindt dat ik dit wel ben. Voor een “normaal” persoon ben ik moeilijk te begrijpen (wordt me verteld), maar voor iemand met asperger is een “normaal” iemand moeilijk te begrijpen. Net alsof je in 2 werelden leeft. Je kan wel proberen aan te leren om op gepaste momenten gepast gedrag te vertonen, maar het blijft een trucje. Wat ik voor mijn kinderen voel is niet aangeleerd maar echt onvoorwaardelijke liefde. Ik hoop dat mijn man ondanks alle problemen toch bij me blijft, omdat hij dit zelf wil en niet omdat hij zich verplicht voelt. Blijf praten met je partner, met of zonder Autisme, want het leven bestaat ook uit compromis sluiten.

  107. veerle leeuwerck says:

    ik heb een zoontje van zes….hij staat nu op de wachtlijst om op autisme te testen. hij heeft enkele typische kenmerken van autisme (“paardebril op”, alleen bijna spelen met lego, roepen en tieren als er iets niet gaat, bij onverwachte situaties erg boos zijn en zijn gevoelens niet kunnen verwoorden), maar hij heeft dan ook enkele tekens die totaal niet bij autisme horen. veel vriendjes hebben en sociaal zijn. het enige probleem is dat het een wachtlijst is van max twee jaar tegen dat ik hem kan laten testen. als ik er met iemand over spreek (en daar was ik al bang voor), krijg ik dikwijls het antwoord, ha ja, ze moeten nu altijd een stempel drukken op een kind als er iets is. ik kan nog niets van boeken lezen, er zijn zoveel verschillende soorten, het is ook nog niet zeker en ik zou hem willen helpen…

    • Veerle Heymans says:

      Hallo, mijn zoon was als kind ook nog socialer en speelde met andere kindjes, zelfs buiten in het park of mee naar ergens met hun ouders bij… bij hem zeiden de dokters na zijn 12 jaar dat hij gewoon lui was.

      Zijn autisme is pas vastgesteld op zijn 23 jaar. Ook een wachtlijst van 2 jaar.

      Ik heb een erg intelligente zoon… staat met niets achter. Maar met ouder worden viel het meer en meer op dat hij autisme heeft.

      Altijd die wachtlijsten zijn ook vervelend.

      En het karakter van het kind en zo speelt ook erg mee.

      Ik had nooit verwacht dat ik nu een zoon van 33 zou hebben die nog thuis was en nooit buiten wil komen.

      Door volwassen te worden is het moeilijker dan toen hij een jong kindje was.

      Goed dat u er op tijd bij bent. Naar mij wilde niemand luisteren vroeger. Zelfs de dokters niet.

      Als moeder voel je vlug dat er iets niet klopt. Vertrouw op uw gevoel.

      Veranderingen geven bij mijn zoon erge problemen. Bvb zijn bureau dat ergens anders moet staan. ..

      Ook zal hij nooit ergens binnen gaan, waar hij nog nooit heeft geweest.

      Zend ik hem toch voor een brood buiten en hij wil gaan, dan enkel in onze bekende winkel… ook al is ernaast een andere die open is.

      Dan liegt hij en zegt dat die andere ook dicht was, omdat hij gewoon niet binnen durft alleen.

      Straffe is, hij ging 5 jaar geleden alleen naar Zweden! Op bezoek bij een goede vriend van op internet. Ongelooflijk. Zo zie je dat soms als het goed gepland is, ze erg veel aankunnen.

      Goed uw kindje observeren en niet te veel dwang…

      Zoek op tijd wat het graag doet en waar het goed in is.

      Uiteindelijk heb ik een prachtige zoon, waar ik fier op ben. Ook al heeft hij autisme en kan hij niet gaan werken. Hij is uniek en speciaal.

      Uw kind zal ook uniek en speciaal zijn.

      Wens u veel moed en geluk toe.

  108. Sofie says:

    Hoi allemaal,
    Ik heb al eens eerder hier iets geschreven, toen was er binnen mijn relatie veel onbegrip/ eenzaamheid/ ruzie… na 3,5 jaar is afgelopen maand eindelijk de diagnose gekomen. Hoogfunctionerend autisme.
    Wat nu….?
    Ik lees veel liefdevolle verhalen alleen kan ik me daar niet meer asocieren… en dat vind ik dan weer erg en voel me schuldig.
    Ik heb ongeveer 2,5 jaar lang zoveel moeten incasseren, zoveel verdriet gehad… er was nul invoelbaarheid, ze is zo ontzettend star en als ik probeer heel liefdevol en met respect iets aan te geven wordt ze ontzettend boos, voelt zich aangevallen en draait de rollen om zodat ik ineens haar moet gaan zitten troosten ipv dat er eens begrip is voor mij. Alles, werkelijk alles draait om haar, en dat ziet ze niet. We wonen niet samen, thank God, maar als ze hier een paar dagen is word ik finaal leeggezogen.
    Ze wil nergens echt over praten. Als ik probeer dan is ze zo zwart wit en plaatst ze zich onmiddellijk in slachtofferrol en krijg ik sneren of ik nu de avond wil gaan verpesten met moeilijk gedoe… praten is inherent aan ruzie en gedoe, vindt zij. Terwijl ik weer vind dat het juist voor verbinding zorgt. Ik ben zo nieuwsgierig hoe autisme voor haar werkt, waar ik rekening mee moet houden, wat ze voelt en vindt…. maar ze houdt alles af waardoor ik me steeds meer weggeduwd voel.
    Continue krijg ik verwijten, als ik daar eens op reageer dan hebben we ruzie want halloooo..??? Waarom doe ik zo tegen haar? Ze is totaal blind voor haar eigen aandeel.
    Ja ze heeft autisme, en ja daar hoort gedrag bij wat voor mij niet perse logisch is maar ik kan en wil me graag verplaatsen… Maar heeft t zin en ga ik niet totaal voorbij aan mn eigen behoeftes en gevoelens als ik in die ongelijkwaardige relatie blijf. Natuurlijk ik hou van haar maar ik ben zelf niks meer….
    haar karakter is naast dat ze autisme heeft, niet heel makkelijk en prettig en liefdevol in de omgang… ze is 40 en ik dacht dat t reeel was om te verwachten dat ze ergens kon helicopteren en kon inzien dat haar manier van reageren en doen tegen mij niet altijd heel lief en aardig is… ik dacht dat ze kon en wilde leren dat het belangrijk is om wat nuances aan te brengen… maar ze is afwijzend tegen dit soort dingen die met haar te maken hebben, liever focust ze zich op anderen, die het allemaal niet goed doen volgens haar… ze is daar erg druk mee. Zodra ik over haarzelf begin verandert de sfeer.
    Ik weet niet goed meer wat ik met de situatie aanmoet. Ik merkte al die tijd dat er wat was, voelde me leeg en berdrietig en onbegrepen. Nu is er de diagnose… en dan…? Niks? Haar gedrag gaat door…. en ik lees duizend dingen over autisme en krijg het verwijt dat ik er een studie van maak van haar zogenaamde autisme… ze zit vol in de ontkenning… afwijzend reageren…
    wat moet ik met iemand die nooit ergens over wil oraten en totaal geen begrip probeert te hebben voor mij? Sorry voor het lange verhaal.
    Ik hoop dat iemand het herkent en misschien wat tips heeft.
    Over een tijdje gaat ze beginnen met 8 sessies therapie, ik zal er dan ook 1 keer bij zijn.. maar ik ben al gewaarschuwd dat ij er geen wonderen van kan verwachten.

    • Tamara van Geest says:

      Probeer er juist meer bij te zijn. Dit gaat in het begin vooral om elkaar en daarna kan ze naar haar zelf kijken. Als ze weet wat voor impact het op andere maakt kan ze daar niet over liegen en werkt de therapie pas echt.

  109. Veerle says:

    Wel ik leef samen met mijn zoon van 33 jaar. Hij heeft autisme en reageerd ook niet zoals de meeste anderen. Hij wil geen planning voor de week om dingen te doen, zogezegd structuur erin brengen…. dat werkt totaal niet bij hem.

    Tof dat ze therapie wil proberen. Mijn zoon wil daar zelfs niet aan beginnen.

    Ik moet altijd rekening houden met hem, hij denkt ook vlug dat ik hem afbreek of niet tevreden ben over wat hij wel doet.

    Ik moet steeds wachten en geduld hebben om de vrede te bewaren. Echt altijd.

    Af en toe hou ik dat ook niet vol. Want ik ben chronische pijnpatiente.

    Het is erg zwaar…. pas als je het zelf ervaart weet je hoe zwaar het is.

    Ik weet dat hij nooit zal verbeteren. Dus daar hoop ik niet meer op. Heeft voor ons ook geen zin.

    Ik ben altijd blij te horen dat anderen toch een beetje proberen aan zichzelf te werken.

    Het zwart wit denken, hoort er hier ook bij. Er is geen grijze zone…

    Hij is ook erg negatief ingesteld, ik ben juist positief ingesteld. Dat botst regelmatig hoor.

    Ik steek veel energie in hem proberen te laten positiever te laten denken, het is verspilde energie hier.

    Toch is hij een prachtige jonge man geworden. Hij is slim,intelligent en kan erg veel… alleen beseft hij dat zelf niet en heeft hij totaal geen zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld juist wel.

    Ik moet hem nemen zoals hij is. Veel slikken en oneindig geduld hebben.

    Het is zwaar.
    Dus alle begrip voor uw situatie.

  110. Apple says:

    Hoi Sofie, wat een moeilijke en verdrietige situatie. Mijn partner kreeg ruim twee jaar geleden dezelfde diagnose. Je verhaal is grotendeels herkenbaar. Met onze relatie gaat het inmiddels (een wonder!!) heel goed. Doorslaggevend daarin is geweest dat ik mijn grenzen ben gaan aangeven, veel meer en heel veel duidelijker dan ik normaal gesproken zou doen. Eerst voelde ik me enorm schuldig, omdat het zo hard leek. Ik dacht vaak: ‘wat zouden andere mensen wel niet denken als ze me zouden horen praten?’. Het is me uiteindelijk gelukt om deze gedachte van me af te schudden en volledig eerlijk te zijn over mijn gevoelens. Dit is het begin van het keerpunt geweest. Ik wens je heel veel succes, wijsheid en sterkte toe.

  111. Sofie says:

    Fijn uw reactie!
    Niemand die niet in die situatie zit kan ooit begrijpen wat t doet met je.. helemaal waar. Ja mijn vriendin is ook heel negatief en zal nooit een leuk en enthousiast reageren. Ze ziet liever beren op de weg en is sceptisch… ik ben precies zoals u dat beschrijft, heel positief en ik merk dat haar negativiteit enorm drukt op mijn stemming en enthousiasme…
    Verspilde energie ook hier om haar proberen in te laten zien dat t ook anders kan… heeft totaal geen zin. Nou ja, therapie proberen kwam voort vanuit haar diagnose en is een logisch vervolg traject… en daar durft ze dan geen nee op te zeggen. Maar zelf er even echt mee aan de slag gaan zit er niet in. Iedereen doet raar behalve zijzelf… maar ergens stiekem als ik er soms doorheen prik dan breekt ze en huilt ze als een klein kind in mn armen… dat ze er zo moe van wordt en helemaal niet weet en snapt hoe t allemaal moet en dat ze blijft wiklen wegen hoe iets te doen of reageren maar dat t steeds verkeerd uitpakt…. enorm slachtoffer van haar eigen gedrag. Ik ben er voor haar, troost haar… had dan de indruk dat ‘het kwartje was gevallen’. Maar een uur later is ze weer keihard en ben ik gek.
    Steeds afwachten, gedukd hebben om idd de vrede te bewaren… je kan als niet autist niet volledig jezelf zijn…
    dat breekt op, en niemand die t ziet.
    Al zegt mn hele omgeving dat ik ervan af moet en dat ik mn leven vergooi… ze zijn niet tegen autisme wel wel tegen hoe ze met mij omgaat… maar is dat dan niet inherent aan het autisme? Ik zit met zoveel vragen… nou ja ik laat t nu maar weer even..
    groetjes en ook sterkte in de situatie waarin u zit.

  112. Veerle says:

    Ik begrijp u erg goed.
    Steeds als positieve denker trek je maar… en trek je maar… met kort of tijdelijk resultaat.

    Uw vriendin durfde niet weigeren om therapie te volgen na de diagnose. Mijn zoon weigerde dat wel. En als hij neen zegt, is het ook echt neen.

    Erg vermoeiend.

    Bedankt voor uw begrip voor mijn situatie.

    Soms heb ik hulp nodig bij dingen die ik niet meer zelf kan…

    Anderen zeggen dan dat ik toch een zoon heb die kan helpen. Klopt wel, er wordt wel niet aan gedacht dat ik soms weken of maanden moet wachten tot hij iets doet wat ik vraag.

    Vroeger had ik poetshulp en huishoudelijke hulp. Allemaal gestopt, omdat ik het beu ben steeds te moeten uitleggen waarom mijn zoon niet meer helpt van 33 jaar. Dat werd ik echt beu.

    Hij houd ook niet van vreemde mensen in huis….Tja.

    Maar als je iemand met autisme goed observeren kunt, vind je ook heel goede eigenschappen.

    Mijn zoon is een slimme prachtige jongeman, die nooit voor een baas kan werken…hij kan totaal niet tegen gezag.

    Ons grootste probleem zijn onze inkomsten. Sinds hij meerderjarig werd, zijn we niet meer moeder en kind, maar zien ze ons als samenwonende.

    Dat deed mijn inkomen dalen. Ook al trekt mijn zoon alleen integratie van de staat.

    Als hij morgen thuis niet meer woont, stijgt mijn inkomen terug. Heb ik evenveel dan we nu samen hebben.

    Die logica snap ik echt niet.

    U mag mij altijd contacteren.

    Beste,,wens u sterkte en geduld toe.

  113. G says:

    Hoi Sofie, Je schrijft dat je vriendin jou erg veel energie kost en de vraag is of ze je ook energie geeft en dat laatste lees ik niet in je verhaal terug. Niet helemaal jezelf kunnen zijn bij mensen is moeilijk. Ik herken dat ook dat je als niet autist bij een autist niet helemaal jezelf kunt zijn, steeds wordt ook ik weggezet door autisten als onwetend en iemand die intellectueel minder is dan hun. Empatisch zijn ze niet en autisten zijn in de regel ook vaak mensen die vooral beren op de weg zien en kijken naar onmogelijkheden en pessimistisch zijn ingesteld. Daarmee samenwonen betekent in veel situaties en in jou situatie misschien ook, veel geven en weinig terugkrijgen. Maak voor jezelf de afweging of je bij haar wilt blijven wonen, of toch kiest voor jezelf en apart van haar wilt gaan wonen. Autisten kunnen ook vaak heel goed tegen alleen zijn met wekelijkse ondersteuning van mensen op afstand. Alleen wonen geeft jou misschien meer rust en energie en uiteindelijk je vriendin zelf ook.

  114. G says:

    Sofie je schrijft dat ook je omgeving aangeeft dat ze het niet goed vinden op de manier hoe zij met jou omgaat. Eerder scheef je ook dat je een zoontje hebt, die ook moeite met haar had? Dat lijkt me voor hem ook moeilijk. Je hebt behoefte aan iemand die flexibeler is en positiever gestemd. Zij zegt dat jij een studie maakt naar haar autisme. Maar zij maakt omgekeerd geen studie naar jou persoonlijkheid en naar jou behoeften omdat ze dat door haar autisme mogelijk niet kan. Misschien kun je eraan denken en de afweging maken om de relatie met haar te verbreken, omdat zij niet of onvoldoende tegemoet kan komen aan jou behoeftes, waardoor de relatie scheefgroeit en jou niet gelukkig maakt en leeg trekt. Op die manier kies je voor jezelf en dat mag.

  115. G says:

    Sofie je zegt dat ook je omgeving aangeeft dat ze het niet goed vinden op de manier hoe zij met jou omgaat. Eerder scheef je ook dat je een zoontje hebt, die ook moeite met haar had? Dat lijkt me voor hem ook moeilijk. Je hebt behoefte aan iemand die flexibeler is en positiever gestemd. Zij zegt dat jij een studie maakt naar haar autisme. Maar zij maakt omgekeerd geen studie naar jou persoonlijkheid en naar jou behoeften omdat ze dat door haar autisme mogelijk niet kan. Misschien kun je eraan denken en de afweging maken om de relatie met haar te verbreken, omdat zij niet of onvoldoende tegemoet kan komen aan jou behoeftes, waardoor de relatie scheefgroeit en jou niet gelukkig maakt en leeg trekt. Op die manier kies je voor jezelf en dat mag.

  116. Sofie says:

    Hoi G,
    Wat lief dat je reageert!
    Het is heel ingewikkeld… ik hield mezelf altijd voor.. ze doet t niet expres… hoe kan je nou iemand veroordelen op iets terwijl het totale onvermogen is?? Dat mag toch niet?
    Alleen merk ik nu dat de uitwerking niet anders is aan het eind… of iemand naar tegen je doet omdat hij autisme heeft of omdat ie narcistisch is of omdat hij gewoon een minder fijn karakter heeft… wat maakt t uiteindelijk uit? En al helemaal als er achteraf noooooit meer over gesproken kan/ mag worden. Alle conflicten worden hier nooit opgelost of besproken.. er staan inmiddels al 10 olifanten in de kamer die we/ zij zorgvuldig vermijdt, en dan gaan we het quasie leuk hebben. Ik merk dat me dat nu begint op te breken.
    Al die jaren zoooveel liefde en geduld erin gestopt… altijd werd ik in de hoek getrapt… of: oh ik heb nu iets anders: laatje Sofie dicht, laatje iets anders open.
    Sinds de diagnose is zij heel onzeker geworden en is ze terughoudener in het contact, ook naar anderen…. omdat ze niet weet of het gekkig overkomt iets wat zij heel belangrijk vindt. Ik vind t ook erg sneu om te zien, en helpen wil ik haar nog wel maar ergens zit ik op slot… ik ben even leeg. Misschien komt t wel weer goed, batterij even opladen en dan die psycho educatie.
    Ik heb idd een zoontje, zij hebben elkaar een jaar niet gezien omdat ik de strijd zat was en het leek alsof ik 2 kleuters had… sinds kort zijn ze weer af en toe samen en dat gaat best goed, ook omdat mn zoontje ouder is geworden denk ik en we/ ik er open over gesproken heb… het klopt wat je ziet, ze doet kortaf en het komt dan onaardig over, ze doet dat omdat ze even veel tegelijk moet doen en overal aan moet denken en dan kan ze idd een beetje nors overkomen, het is niet op jou gericht, zo doet ze tegen iedereen, we moeten haar dan maar een beetje helpen of even laten. Nou ja zoiets dus…..
    maar ja he…. wil ik dit? De rest van mn leven?????
    Dat weet ik dus niet en daar denk ikde laatste tijd erg veel overna.

  117. G says:

    Inderdaad zeg ingewikkeld en lastig voor je. Moeilijk ook wat je zegt dat conflicten niet opgelost en uitgepraat worden bij jullie. Ik weet uit ervaring dat mensen met autisme grote moeite hebben om stil te staan bij hun eigen aandeel in conflicten, dat is te confronterend voor ze en daar sluiten ze zich vaak voor af, sorry wordt dan niet snel of nooit gezegd. Kan me voorstellen dat je je dan niet gehoord voelt en in een hoek gedrukt. Ja je wilt toch een situatie die voor jullie allemaal het beste is. Sterkte en geduld ermee ook met de afweging van wat je wilt.

  118. Mijn partner heeft licht autisme en heeft juist zijn moeder onverwachts verloren hij is ook transgender gaat van vrouw naar man en voelt zich en gedraagt zich volle de 100% man door het verlies van zijn moeder wilt hij momenteel geen relatie momenteel juist vriendschap nu pas begrijp ik wat hij bedoelt tijd voor zich zelf en ademruimte en ik pak het verkeerd aan door altijd te spreken over onze relatie hoe pak en reageer ik het beste wel ?

  119. Sofie says:

    Hoi!!
    Ik weet niet of ik de juiste ben waar je advies aan moet vragen want ik ben nogal bevooroordeeld.. helaas.
    Ik zou nooit meer een relatie aangaan met iemand met autisme.
    Wat ik ervaar is dat zij ruimte nemen en dat jij kan wachten in hoekje totdat je weer welkom bent..
    als jij eens iets wil dan wordt t weggewuifd want t komt hen even niet goed uit of ze zien het nut er niet van in. Ik probeer niet iedereen met autisme over 1 kam te scheren, en mijn vriendin heeft naast haar autisme ook nog eens een soort onschendbaar karakter dus wat nou voortkomt uit haar autisme en wat juist weer door haar onzekerheid of moet ik t toch als 1 geheel zien… geen idee. Maar voor mij nooit meer. Ik heb nog nooit zon eenzame relatie gehad…. laatst was ik heel erg geraakt en verdrietg om iets… ze ziet me huilen en zegt: nou leuk, ik kom naar je toe voor iets gezelligs, niet voor dit, jeeeezus heeeey!
    Wauw!
    Dus ja, ik doe echt mn best om hier allemaal mee om te gaan maar de diagnose betekent niet dat je je als een botte boer mag opstellen..?
    Als jij de relatie aan wil gaan maar hij nog niet of uberhaupt niet moet je kijken of dat bij jou past. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf en stop ermee als je enige twijfel hebt. Stel je grenzen, ben duidelijk en hou je eraan.
    Heel veel succes!!

  120. De Smet Philip says:

    Heb het ook weer voor, iemand met autisme relatie aangegaan. En ik weet van tevoren hoe moeilijk dit is om haar te zien. Ze wil nog steeds dat onze relatie verder loopt maar mag nu nog enkel chatten met haar en voorlopig niet meer zien. Ze weet dat ik dan heel verdrietig en boos ben, omdat ik nog heel veel gevoelens heb voor haar. Denk dat haar moeder ook autisme heeft want heb haar zelfs nooit in levende lijve ontmoet omdat zij dit niet wil. Weet niet hoe ik verder moet met mijn leven.
    Beiden zien elkaar graag maar ik wil wel dat ik haar nog regelmatig kan ontmoeten. Want als we elkaar niet meer ontmoeten, gaan we een sleur krijgen en dat wil ik vermijden.

  121. Ik geloof ook dat het belangrijk is om je goed in te lezen, wanneer je partner autisme heeft. Op deze manier kan je gedrag ook beter inschatte. Communicatie is in elke relatie immers het belangrijkste.

  122. Sofie says:

    Hallo allemaal!
    Na een paar keer mn hart te hebben mogen luchten hier [wat heel fijn was die erkenning en herkenning] kan ik nu vertellen dat ik vorige week voor mezelf heb gekozen en de relatie heb beeindigd. Wat is dat moeilijk zeg! Zoveel verdriet..Zo hard gestreden/ gehoopt… maar niet gelukt.
    Elke 2/3 weken moest mn vriendin nadenken over onze relatie, of ze deze nog wel wilde.. Ik zat dan voor mn gevoel in de slachtbank te wachten op de uitslag… ze wilde toch elke keer bij me blijven… oef! Opgelucht was ik!! Maar voor hoe lang?
    Telkens stond onze relatie ter discussie… mijn opluchting maakte plaats voor voordurende alertheid/ angst en verdriet en ik kroop steeds verder mn schulp in.
    Toen ze afgelopen week weer zei dat ze het niet wist en moest nadenken heb ik gezegd dag dat niet meer hoeft. Ik stop hiermee. Ik kan dit niet meer aan.
    Het zijn 4 moeilijke maar ook mooie jaren geweest en ben dankbaar dat ik echte verliefdheid heb mogen kennen… god was was ik gek van haar! En nog steeds! Trillend op mn benen…
    maar die onzekerheid, de verwijten, sneren, onbegrip vormen nu de boventoon en het is nu afgelopen. Ik wens idereen sterkte met alle moeilijke dingen die t met zich meebrengt maar ook geniet van het leven… het is zo kort!
    Liefs S

  123. M says:

    Ik ben een man en heb tot voor kort een relatie gehad met een andere man. Eigenlijk vermoedde ik het al heel snel. Ik begon me al heel snel af te vragen “Besef jij wel hoe jij overkomt op anderen?”. Maar ik wil sowieso niet de pseudo-psycholoog uithangen.

    Daarbij heb ik al heel vaak te horen gekregen in mijn leven dat ik waarschijnlijk autisme heb. Ik ben daar meerdere keren grondig op getest en ik heb dat niet. Ik weet uit eigen ervaring hoeveel pijn het doet als iedereen aan jou een diagnose koppelt op basis van bepaalde gedragskenmerken, terwijl ze geen aandacht hadden voor wat er van binnen in mij gebeurde. “In zichzelf gekeerd zijn” hield voor mij in dat ik me zo minderwaardig voelde dat ik niet over durfde te praten uit angst afgewezen te worden. Het was heel pijnlijk als de omgeving wel lette op mijn gedrag en daar meteen een negatief oordeel aan koppelde, maar er totaal niet bij stilstond hoe ik me voelde en snakte naar hulp en aandacht. Ik ben er nu inmiddels achter dat ik die gedragskenmerken had overgenomen van mijn moeder die mij alleen opvoedde. Zij heeft wel licht autisme. Daarbovenop heel slecht behandeld door mijn vader, dus die worstelt nog steeds met een hoop verdriet wat ze niet helemaal kan begrijpen en dus ook niet kan verwerken.

    Mijn ex had een vergelijkbare jeugd meegemaakt. En net als ik ADHD en veel gemeenschappelijke interesses. Hij was meteen heel erg verliefd op mij, zei hij tenminste. Hij begon meteen een relatie met mij aan. Ik gaf wel aan dat ik niet weet of het van mij af wederzijds was. Maar hij was zo gelukkig, dus ik besloot het te proberen. Saai is hij zeker niet. Ook heel zorgzaam. Ik ervaarde van hem echte liefde. Ik vond het daarom niet erg om me helemaal aan te passen naar zijn behoeftes.

    Maar ondanks dat ik wel oprechte liefde ervoer en ik ook wel begreep dat hij zijn best deed voor mij, kwam ik behoorlijk veel aandacht tekort. Ik zag hem nooit, want hij was het ene weekend alleen op vakantie en het andere weekend was hij bij homoseksuele vrienden waarmee hij seks-orgies had. Hij had nou eenmaal bedacht dat hij dat doet in zijn leven nadat hij van zijn ex-vrouw gescheiden was. En hij had ook bedacht dat zoiets niks voor mij is. Maar hij bedacht nooit dat hij mij behoorlijk kwetste daarmee. Ik kropte al mijn emoties op. Ik moest sowieso op elke slak zout leggen, omdat ik bang was dat hij anders dingen die ik tegen hem wilde zeggen op een verkeerde manier interpreteer. Maar op sommige momenten lukte dat mij niet meer en dan kreeg hij behoorlijk de wind van voren. Daarover had hij bedacht dat ik een psychische stoornis heb en daarmee het vermogen om iemand te analyseren om hem op zijn meest kwetsbare punt te raken. Tuurlijk kwetste ik hem, want hij werd daarmee geconfronteerd met zijn eigen daden. Maar hij kon alles omdraaien en het zo maken dat ik me degene voelde die het allemaal verziekt.

    Als hij mij commandeerde en de les wilde lezen, sprak hij mij vaak per ongeluk aan met de naam van zijn zoon. Ik maakte op dat hij dus ook zo tekeer kon gaan tegen zijn zoon. Ik sprak hem daarop aan dat hij daar echt mee moest ophouden. Weer kregen we ruzie en hij wilde mij een week lang niet zien. In die tussentijd leerde hij een jongen kennen die een stuk jonger is dan ik en nog veel jonger als hijzelf. Hij werd daar weer verliefd op, bedacht dat dat zijn ware was en dat hij het met mij moest uitmaken, omdat de relatie met mij voor hem te turbulent was.

    Het is nog maar recent uitgegaan. Ik voel me raar. Ik ga me realiseren dat de tijd toen ik met hem was het idee had alsof ik Alice in Wonderland ben. Zijn beleving is zo ontzettend anders. Ik was daardoor ook de grip kwijtgeraakt met wat normaal is.

    Het blijft lastig, omdat ik wel snap dat hij op zijn manier ontzettend zijn best deed. Hij zei zelf altijd “Hoe minder we elkaar zien, hoe meer ik me aan jou ga hechten”. Opnieuw een relatie met hem is voor mij niet goed en ook voor hem niet. Ik heb hem aangeboden dat hij wel altijd bij mij terechtkan als hij ergens mee zit of niet weet wat hij met bepaalde situaties aanmoet. Want hij is zo impulsief en hij schat de gevolgen niet goed in van wat hij doet. Ook al heeft hij mij veel pijn gedaan, ik wens hem nog steeds dat hij gelukkig wordt.

  124. Philip De Smet says:

    HSP & Autisme zal helaas nooit lukken, neem dit van mij aan. Omdat hsp-mensen iemand zijn om wie het gevoel heel sterk is en we proberen iedereen te steunen. Wat bij autisme soms helaas niet het geval is. Zogezegd steunen ze jou maar meestal misbruiken ze mensen met hoogsensitiviteit. Heb het al twee keer meegemaakt helaas.

  125. tina says:

    hallo. ben een vrouw van 69, leef al 35 jaar met man met autisme, sinds een half jaar weten we dat hij autisme heeft, heb het altijd erg moeilijk gehad en nog, hij denkt altijd alleen maar aan zich zelf ben door hem mijn 2 kinderen en kleinkinderen kwijt geraakt , want ik doe alles verkeerd nu heb ik het gevoel dat als de 1 autisme heeft, de andere zich nog meer moet gaan aanpassen om toch beetje vreedzaam te kunnen leven, En waar vind die gene hulp voor al die jaren dat je onder drukt bent door je partner daar lees ik weinig over, zou de laatste jaren van me leven toc h nog wel gelukkig willen zijn

  126. Rianne says:

    Wat een goede tips en adviezen staan hier allemaal!
    Dankjewel!

  127. I says:

    Ik denk dat mijn vriend autisme zou kunnen hebben. Zelf dacht ik daar niet aan maar toen ik bij de psycholoog vertelde denkt zij dat ook en eigenlijk nog wel een aantal mensen, inclusief mijn vriend zelf, maar hij heeft zich nooit laten diagnosticeren en hij lacht er zo wat mee want ik denk dat hij niet beseft in welke mate hij het heeft en wat de impact is op mij. Dat hij zijn methodes en structuren heeft om te kuisen, zich eeuwig verliest in ‘klusjes’ (die per se moeten gebeuren maar die totaal geen prioriteit zijn maar hij dat niet kan zien), dat alles zijn plaats heeft, dat hij wil slapen zonder elkaar aan te raken, geen handen wil vasthouden bij het wandelen, zelfs dat hij veel groenten enkel gemixt wil eten en niet eens weet hoe het meeste fruit smaakt en dat ook niet wil proeven, dat is allemaal zo geen probleem. Zijn fascinatie van zijn hobby ook niet. Dat hij toegeeft geen inlevingsvermogen te hebben en dat dat zijn werk te faken en bij mij echt probeert maar het hem enorm vermoeit is moeilijker want ik praat tegen de muur. Dat hij mij negeert als ik iets probeer te zeggen of om het even wat dat hij in zijn hoofd heeft (dat totaal van geen belang is) belangrijker vindt op dat moment dan ik die huil en verdrietig is en dat hij niet wil praten over bepaalde dingen zoals gevoelens voor mij vind ik moeilijk. Ik weet niet waar ik sta. Ik kan heel goed met hem praten over bankzaken of praktische dingen enz wat super is maar niet over persoonlijke dingen en dat mis ik wel. Ik voel me alleen. Hij verliest zichzelf ook in zijn werk en in zijn hobby, hij maakt nodeloos veel overuren (waar hij niet meer wordt voor vergoed of geprezen want hij werkt bij de overheid, is zeker van zijn job en groeien is niet mogelijk) ten koste van niet enkel onze relatie maar ook de hond en dat doet pijn om dat te zien. Hij is er amper. Ik probeer dat op te vangen, ik probeer alles op te vangen, zijn huishouden, de hond.. denkend dat het even een drukke periode is maar dan krijg ik weer te horen dat de rustigere periode ook druk zal worden. Hij kiest dat. En op zich is dat geen probleem zolang er ook een beetje tijd is voor ons, maar hij is altijd zo moe dat hij slechtgezind is, want hij kan daar slecht tegen. Maar zo is hij altijd moe. Zo wordt al het werk altijd op mij afgeschoven en ik laat mijn eigen dingen omdat ik in zo’n stal niet kan leven, maar ik houd dat niet vol en hij luistert niet of het komt niet binnen. Ik heb het gevoel alsof ik nooit prioriteit ben. Hij stuurt ook nooit een lief bericht of zegt amper iets lief en hij is net zo bij de hond en iedereen anders. Hij is er voor niemand. Dus ik weet dat het niet aan mij ligt maar het is zwaar. Hij is ook erg egocentrisch en ik moet overal alleen naartoe. Ik hou van onze momenten in de zetel of uit eten of als hij me dan eens vastpakt, maar ik wou dat het minder moeilijk was. Zijn er tips? We hadden het ook eens over kinderen, dat ik bang was dat het erfelijk zou zijn en ik wil vooral dat mijn kinderen gelukkig zijn (en in mijn beeld is dat met een partner en kinderen enz) en toen zei hij ‘maar ik ben gelukkig’. Zijn ex is weggegaan, hij was daar zo kapot van maar hij verstond het totaal niet, ook al herken ik zoveel van alles wat hij vertelt. Zij huilde ook, kon zelfs niet meer gaan werken, hij was toen ook bezig met klusjes ipv samen eens iets te doen, hij koos ook waar ze naartoe gingen (en waar niet) enz enz, maar hij ziet het niet en ik heb het al op elke manier die ik ken proberen uitleggen, maar ik heb de goeie nog niet gevonden.

  128. Anne says:

    Na 30 jaar getrouwd te zijn met een partner met autisme, raakt mijn geduld op. Sinds hij zijn werk verloren heeft, is hij een nare vervelende man geworden. Hij laat een boer…en zegt waar is een kruk. Hij laat een windje… en zegt het waait. Wanneer ik geen antwoord kan geven op zijn vraag, wordt hij woest.. ik moet het weten dus ik werk hem tegen door geen antwoord te willen geven. Naar mate hij ouder wordt, is het leven lastiger met hem. Hij zoekt ook ruzie. Beloofd veel, doet weinig. Alleen als het voor hem is. Toen ik van de trap was gevallen, was dat niets, want hij … toen deed het zeer. Heb ik hoofdpijn, heeft hij het erger. Ik vertel een verhaal en kijk opzij… is hij naar de keuken. Ik vertel iets.. hij neemt het verhaal over met zijn mening en geeft een andere draai eraan. De volgende dag beweert hij dat ik dat alles heb gezegd.
    Beide kinderen hebben zijn autisme geerft. Het is zwaar, loeizwaar. Ik voel mij net Haarlemmerolie omdat ik degene ben die soepel kan zijn, afspraken rond die van hun kan maken. Ze vinden het lastig dat ik werk, daar hebben zij last van..Ik schrijf dit als waarschuwing. Alle verworvenheden in hun jeugd, verdwijnen bij het ouder worden. Ik zit mijn tijd uit. Ben niet blij, heb weinig vrienden over. Mijn partner ziet het niet. Ik ben bij mijn partner gebleven vanwege de kinderen. Hij gaat rustig om 10 uur naar bed want dat is bedtijd. Oh kijk, het is 10 uur, de lichten en tv gaan uit, deuren op slot… ongeacht of ik nog in de woonkamer zit. Ongeacht of het kind van toen 6 jaar zei dat hij niet naar bed wilde. Hij liet m gewoon zitten toen ik aan het werk was. Ik zie de symptomen van autisme. Ik zie dat ik 10% kan bijsturen. Maar na 30 jaar ben ik op, doodop.
    Ik wist niet wat autisme was. Hij had iets raars, maar ja iedereen heeft een gebruiksaanwijzing. Nu weet ik beter, vandaar mijn waarschuwing!!
    Een cursus met handvatten om met autisme om te gaan? Nee niet nodig want ” ik” kan dat toch niet onthouden. Nee ik moest op cursus om hem te vertellen wat hij moet doen. En doe ik dat…. dan is het: laat mij met rust. Dus dat doe ik maar. Wij leven langs elkaar heen. Ik beheer de financiën want hij heeft een gat in zijn hand. Ik pantser mij ook, want hij kan echt zeuren want heeft hij iets nieuws dan komt het volgende alweer. Mijn koek is op. Wanneer de jongste uit huis is, gaat hij ook.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *