Syndroom van Asperger

Syndroom van Asperger

Het syndroom van Asperger kent pas sinds 1994 toekenning in de DSM classificatie. Tot die tijd was er minder over bekend, hoewel de psychiater en kinderarts Hans Asperger in 1944 al een proefschrift schreef over deze ‘kleine professors’. Dat proefschrift werd in 1981 eigenlijk pas echt bekend doordat het door de Engelse Lorna Wing meer onder de aandacht werd gebracht. In 1991 werd zijn proefschrift vertaald in een boek ‘Autism and Asperger Syndrome’.
Een stukje geschiedenis is in deze belangrijk om zo tot inzicht te komen dat er vele mensen zijn die het Syndroom van Asperger hebben, maar hier op jonge leeftijd niet de juiste diagnose voor kregen. Gewoonweg omdat er niet voldoende over bekend was.
Bij deze groep mensen zie je meer en meer dat zij op volwassen leeftijd alsnog de diagnose krijgen. Het zijn vooral mensen die weten dat ze anders denken, die er alles aan doen om dit niet op te laten vallen, maar die ondertussen het internet afstruinen naar extra informatie. Eigenlijk hebben ze hun eigen diagnose al gesteld.
Mensen met het syndroom van Asperger hebben een normaal of hoger IQ. Het neurologisch profiel van iemand met Asperger zou niet veel verschillen met dat van iemand met de diagnose HFA ( Hoog Functionerend Autisme). Ook NLD (Non-verbal Learning Disabilities) zou dezelfde neurologische kenmerken bevatten, waardoor deze drie stoornissen niet veel van elkaar verschillen.
Het is daarom mogelijk dat het syndroom van Asperger in de nieuwe DSM-V niet meer als afzonderlijke stoornis wordt besproken, maar op wordt genomen onder de noemer autismespectrum.

 

Taalontwikkeling

Bij het syndroom van Asperger is er geen sprake van vertraging in de ontwikkeling van taalvaardigheid op jonge leeftijd. In de kinderleeftijd zie je vaak dat deze kinderen een ruime woordenschat hebben en makkelijk praten over bepaalde onderwerpen waar zij veel van af weten. Ze hebben een specifieke manier om de dingen uit te leggen of te beredeneren. In hun ogen doen ze dit perfect, maar voor een ander kan dit soms wat vreemd overkomen.
Dat komt omdat het kind woorden kan gebruiken die eigenlijk nog niet bij die leeftijd passen. En deze kinderen hebben moeite om hoofd- en bijzaak van elkaar te onderscheiden, waardoor hun verhaal zijsporen kan krijgen die voor een ander niet van toepassing zijn.

 

Sociaal contact

De persoon met Asperger heeft zeker de behoefte tot het maken van sociaal contact, maar heeft daar grote moeite mee. Deze moeite wordt doorgaans door de vrouwen makkelijker gecompenseerd door imitatie gedrag. Echter vraagt dit enorm veel inspanning en observaties waardoor deze vrouwen sneller last kunnen ondervinden van overprikkeling.
Mannen met het syndroom van Asperger lijken zich hier iets minder mee bezig te houden. Bij hen zie je vaak de uitgesproken interesse voor een bepaald onderwerp of activiteit sterker naar boven komen.
Deze uitgesproken interesse wordt pas beschouwd als een probleem als dit ook daadwerkelijk het dagelijks leven en functioneren van deze persoon belemmerd. Daarbij kun je denken aan verwaarlozing van persoonlijke verzorging, huishouden en bijvoorbeeld administratieve zaken. Men spreekt pas over verwaarlozing als dit structureel voor een langere periode voorkomt. Deze interesses kunnen ook veranderen of elkaar afwisselen in bepaalde periodes.
Men moet deze interesses niet vergelijken met de moeite die veel mensen met het syndroom van Asperger hebben om halverwege een taak te stoppen. Het niet af kunnen sluiten van een taak als deze niet voltooid is, heeft een andere grondslag.
Echter kunnen beide wel met elkaar te maken hebben. Daarvoor dient men te weten of de taak in verband staat met de huidige preoccupaties.

Face to face contacten worden vaak als moeilijk ervaren door deze groep mensen. Dat komt doordat er sprake is van oogcontact. De spelregels rondom het maken van oogcontact zijn onduidelijk en wisselen per situatie en gespreksonderwerp. Dat maakt het onmogelijk om daar een vaste regel toe te passen.

Het zelfbeeld van de persoon met het syndroom van Asperger kan hier ook nog een rol inspelen. Doordat deze groep mensen zich bewust is van de situaties waarin ze het moeilijk hebben, kunnen ze nog onzekerder worden. Ze willen niet dat een ander in de gaten heeft waar ze mee worstelen. Ze willen als volwaardig worden gezien en behandeld. Maar ondertussen gebeurt er enorm veel in de hersenen en beleving van deze personen. Die activiteiten brengen chaos met zich mee en vervolgens kan men daardoor het overzicht kwijtraken. Als je de situatie niet meer in de hand hebt, wordt je onzeker. Deze onzekerheid en chaos maken dat de persoon gaat piekeren en daarbij kan gaan twijfelen aan zichzelf. De beperking in sociale interacties en in het benoemen van gevoelens en emoties, beperkt deze persoon in het oplossen van die ongemakkelijke situatie. Specifieke trainingen in sociale redzaamheid en assertiviteit ( opkomen voor jezelf), kunnen hierin een ondersteuning bieden.

 

Letterlijk denken

Het letterlijk denken en interpreteren van opdrachten komt op alle leeftijden en bij beide geslachten voor bij het syndroom van Asperger. Maar door het niveau van deze mensen is het bijvoorbeeld wel mogelijk om hen het onderscheid tussen realiteit en fantasie aan te leren. Zo geldt dat ook voor het aanleren en gebruiken van spreekwoorden en gezegden. De mensen die op de lagere school de oude spelling hebben aangeleerd gekregen, kunnen wel moeilijkheden ondervinden met de nieuwe spelling. Maar ook hier geldt dat ieder persoon met Asperger anders is.

 

Voorbeeld:

Tijdens een werkoverleg worden er taken verdeeld. Enkele taken blijven openstaan omdat niemand die eigenlijk leuk vindt. De persoon met Asperger voelt zich verantwoordelijk omdat toch alle taken gedaan moeten worden. Als niemand anders het doet, doet die persoon het dan maar. Met het mogelijke gevolg van overbelasting of toenemende werkdruk.
Een ander persoon met Asperger kan zich niet rechtstreeks aangesproken voelen en niet in de gaten hebben dat hij of zij nog geen enkele taak op zich heeft genomen. De leidinggevende heeft immers gevraagd of iemand die taak wilde vervullen en de persoon met Asperger wil dat niet. Daarmee houdt het voor hem of haar op. Hij of zij ziet niet in dat de taken niet gelijkwaardig zijn verdeeld onder alle teamleden.

 

Helaas komt het nog regelmatig voor dat een dergelijke situatie als onwil of opschepperig wordt beschouwd door teamleden. Terwijl dat zeker niet het geval hoeft te zijn. Als de persoon met Asperger wat langer meedraait in een team, leert hij de regels en gang van zaken kennen. De persoon met Asperger kan leren uit ervaringen, maar zal steeds alert zijn in nieuwe situaties.


Tagged , . Bookmark the permalink.

4 Responses to Syndroom van Asperger

  1. Hans Asperger schreef het door mij gelezen boek en dekt de lading ten dele. Ik begreep dat Asperger is verdwenen als geisoleerde vorm van autisme, dat meerdere gezichten laat zien. Mijn eigen Asperger partner struint internet juist NIET af, maar dat doe ik met name. Partner is woedend over de diagnose en wenst er niets mee te doen. Hoe moet dit worden begrepen? Een blinde, die nooit de keur ROOD heeft gezien, kan je die kleur niet uitleggen. Immers, het referentiekader ontbreekt. Evenzo mijn autist, deze kent niet de status van “niet autist” en denkt dat hij voldoet aan de gewone normen. Ik ga dus niet roepen: jij bent autist en je doet nu wat ik van je verlang. Dit wordt opgevat als vervelende commando’s. Het is doorlopend verleiden tot actie en tegemoet komen aan wat de autist wenst. Door groot toeval kon mijn partner behendig de baan van diens leven verwerven en blonk daarin uit. In de pensioen fase komen de ASS-problemen krachtig naar voren en is de partner de dupe en hij/zij kan het wiel uitvinden. Opgelet! De sterke kanten van de autist worden uitgebuit en onderbetaling wordt risico, omdat de autist dit NIET ter sprake zal brengen. De sterke kant van de autist is natuurlijk mooi, maar moet evengoed worden begeleid, omdat de omgeving alleen de sterke kant ziet en het autisme ontkent. Daar ga je dan weer! Praten met de directeur? Zinloos. Diens discipline in het bedrijfsleven, maakt hem onbenaderbaar voor overige autisme gerelateerde problematiek. Mijn partner was 40 jaar lang als eerste op het kantoor, zette de koffie alvast en ging als laatste weg. We aten dus om 20.00 uur en wat ik erover ook zei, het hielp niets en de rest van de avond ventileerde mijn partner alles over diens werkdag. De mijne liet ik dan maar achterwege. Bij de diagnostiek vroeg de professor mij of ik mij in mijn huwelijk eenzaam heb gevoeld en mijn antwoord was “ja”. Thans in de pensioenfase is partner ook mij nabij en dat is een verademing totdat ik tegen structuurloosheid aanloop en daarin weer aan de slag kan gaan. Partner is levensonbekwaam, maar lost een wiskundig probleem moeiteloos op. Geef ik hem bij problemen met de computer de tijd, dan worden veel dingen opgelost door de aanhoudende drang het probleem te onderkennen.

  2. Alexander van Doormaal says:

    Het bovenstaande zal niet kunnen worden gevonden, sedert DSM V slechts 2 vormen van autisme benoemt. Na verloop van enige maanden tijd, is de vaardigheid in sociaal opzicht, het luisteren en de levensbekwaamheid dramatisch afgenomen. Mogelijk nemen de autistische kenmerken toe, naarmate de leeftijd vordert. Voor wat betreft het slechte korte termijn geheugen is dat niet uitsluitend door het verschijnsel: wat de autist niet wenst binnen te laten, komt ook niet binnen, maar mede door het in de hersenen ontbreken van referentiekaders, die informatie herkennen en actueel maken, indien noodzakelijk. In dat geval kan je de werking van een wasmachine eindeloos herhalen, totdat wordt ingezien dat dit zinloos is. Niet verwarren met dementie, waar alle psychiatrische afdelingen naar grijpen, indien men zich daar aanmeldt. In ons land is de laat- diagnostiek erbarmelijk geregeld en worden partners van Aspergers en/of autisten, voor gek verklaard. Bij grote hulpvraag, blijkt het hulp AANBOD vrijwel afwezig. De meeste zorg richt men op de jongeren, waardoor de laat gediagnosticeerde ouderen aan hun lot worden overgelaten. Tot slot zij aangegeven dat zelfs die wiskunde som ondertussen ook niet meer wordt opgelost. Vooral die specifieke afwezigheid van stress coping hindert het terughalen van benodigde informatie. Het achteraf melden aan psychiatrische centra, met name ALLE TE AMSTERDAM omtrent de gevonden diagnose, wordt volledig genegeerd. Er dient derhalve niet langer uitsluitend te worden gekeken naar de Asperger/autist, doch naar de verstarde psychiatrie. Na- en bijscholing dienen te worden bevorderd. Zo niet, dan lopen de ZORG kosten verder op.

  3. Dag allemaal.zijn er mannen met asperger,die ook af en toe seks films kijken.ik doe het wel,ondanks dat ik al lang getrouwd ben.als ik naar seksfilms heb gekeken,voel ik mij daarna schuldig.ik wil niet meer naar seksfilms kiken,zijn er mensen die mij tips kunnen geven?met vriendelijke groet,Arjan DE groot.

  4. Alexander van Doormaal says:

    Dat wil ik proberen voor je. Ga ervan uit dat Asperger en Autisme door uiteenlopende oorzaken, spanning oproepen! Zie Autisme en stressopbouw. Het maakt eigenlijk niet veel uit HOE JE ONTLAADT EN HOE JE DIE SPANNING LAAT AFVLOEIEN en van Porno is bekend, dat het enorm kan helpen. Helaas ligt er een taboe op, want het zou niet ‘netjes’ zijn. Dat is een maatschappelijke normering en daar zou ik gewoon lak aan hebben. Wil je er desondanks van af komen dan is er de zogeheten ‘tegenconditionering’ mogelijk. Dat is sport, dingen doen op de momenten, waarop je graag kijkt. Daarnaast heeft het je ‘schuldig voelen’ ook een functie. Het staat voor iets. Je voelt je mogelijk schuldig over iets anders en dit is dan een goede manier om je schuldgevoel ergens vandaan te halen. Moet dat zo nodig? Kijk ernaar, zou ik zeggen. En kom je er niet uit en blijf je kijken, zorg er dan voor dat je duidelijk maakt, waarom dat is en voel je er niet schuldig over, maar laat het gewoon gebeuren. Je moet beseffen dat half Nederland kijkt en er geen last van heeft. Zeg dan tegen jezelf, dat je er ook geen schuldgevoel door krijgt, want van je vrouw houden is van een andere orde dan alleen stress afbouw door het kijken. Geen probleem van maken dus! Wil je er toch vanaf, maak dan onmogelijk dat je de kans hebt, door activiteiten op je ‘kijkmomenten’en bezoek een goede psycholoog, die je begrijpt. Bedenk wat pas echt erg is en dat is dat kijken natuurlijk helemaal niet! Sta jezelf het toe of loop naar de spiegel, kijk jezelf goed aan en zeg tegen jezelf: ‘stoppen daarmee’, mogelijk helpt het? Zo niet, maak het niet tot probleem!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *